George Kissandrakis

Author's posts

Apr 07

Τι κερδίζουμε με Λογισμικό ανοιχτού κώδικα στο Δημόσιο;

  • 07.04.2012

Ο όρος λογισμικό ανοιχτού κώδικα (Open Source Software) [1][2] αναφέρεται σε προγράμματα υπολογιστών που ο κώδικας τους είναι διαθέσιμος στους χρήστες, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν, να αντιγράφουν και να τροποποιούν το λογισμικό χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν κάποιο αντίτιμο.

Δεν αποτελεί απλά ένα μοντέλο παραγωγής και διανομής, αλλά μια γενικότερη φιλοσοφία που βασίζεται στην εθελοντική προσφορά και συνεισφορά στην κοινότητα, καθώς και στη δύναμη της συλλογικής δράσης.

Η υιοθέτηση λύσεων ανοιχτού λογισμικού στο δημόσιο τομέα μιας χώρας μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη για τους πολίτες της:

  • Μείωση του κόστους: καθώς το ανοιχτό λογισμικό δεν έχει κόστος αγοράς της άδειάς του, μπορεί να συμβάλλει στη μείωση των δαπανών στον τομέα των πληροφοριακών υποδομών. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως τα κόστη είναι μηδενικά, αφού χρειάζονται χρήματα για την ανάπτυξη και τη συντήρησή του. Εντούτοις, αντίστοιχα έξοδα απαιτούνται και στην περίπτωση του κλειστού (proprietary) λογισμικού. Ένα πρόβλημα, πάντως, είναι πως δε φαίνεται να γνωρίζουμε (τι πρωτότυπο!) πόσο κοστίζουν στη χώρα μας οι άδειες λογισμικού που αγοράζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Επίσης, επιπλέον κέρδος μπορεί να προκύψει από την επαναχρησιμοποίηση του λογισμικού, καθώς δεν απαιτείται να αγοραστούν επιπλέον άδειες. Ακόμη, ανεξάρτητα από αυτό και καθώς το κόστος δεν μπορεί να είναι ο μόνος παράγοντας σε τέτοιες αποφάσεις, η προώθηση του κλειστού ή του ανοιχτού λογισμικού είναι κυρίως θέμα εθνικής στρατηγικής στον τομέα των Τεχνολογιών.
  • Διαλειτουργικότητα: η υιοθέτηση ανοιχτού λογισμικού και ανοιχτών προτύπων μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στη διαλειτουργικότητα ανάμεσα στα συστήματα που χρησιμοποιούν οι διάφοροι δημόσιοι φορείς.
  • Έγκαιρη διόρθωση σφαλμάτων: το γεγονός πως ο κώδικας του ανοιχτού λογισμικού είναι προσβάσιμος σε όλους, έχει ως συνέπεια να εντοπίζονται γρήγορα τα σφάλματα (bugs) και να διορθώνονται εξίσου γρήγορα από την κοινότητα ανάπτυξης.
  • Μη εξάρτηση από εταιρείες: από τη στιγμή που ο χρήστης έχει πρόσβαση στον πηγαίο κώδικα του λογισμικού, έχει τη δυνατότητα να προβεί σε επεκτάσεις, τροποποιήσεις και αναβαθμίσεις ακόμα και όταν τελειώσει η σύμβαση με την εταιρεία υποστήριξης. Αντίθετα, στην περίπτωση του κλειστού λογισμικού, μετά τη λήξη της σύμβασης υποστήριξης με την εταιρεία που προμηθεύει το λογισμικό δεν είναι συνήθως εφικτό να γίνουν αλλαγές ή αναβαθμίσεις, με αποτέλεσμα την εξάρτηση σε μεγάλο βαθμό από την εταιρεία και επιπλέον κόστη.
  • Εγχώρια καινοτομία: η στροφή μιας χώρας στο ανοιχτό λογισμικό μπορεί να ωθήσει αρκετές εταιρείες πληροφορικής στην ενασχόληση με αυτό το μοντέλο ανάπτυξης και διανομής, παράγοντας με αυτό τον τρόπο εγχώρια καινοτομία. Εφόσον, σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον για το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, η καινοτομία και η τεχνογνωσία αυτή μπορεί να αναδειχθεί σε κερδοφόρο εξαγώγιμο προϊόν.

Δυστυχώς, στο πρόσφατο παρελθόν (2008) η τότε κυβέρνηση της χώρας μας δεν εξέτασε καθόλου το ενδεχόμενο χρήσης λογισμικού ανοιχτού κώδικα στο δημόσιο τομέα, αλλά προτίμησε να επικυρώσει με νόμο συμφωνία με τη Microsoft [3], χωρίς να γίνει κάποια μελέτη και συζήτηση για εναλλακτικές λύσεις.

Την ίδια στιγμή μάλιστα που αρκετές χώρες (π.χ. Αυστραλία [4], Ηνωμένο Βασίλειο [5], Ιρλανδία [6], Γαλλία [7], Ρωσία [8]) έχουν αρχίσει να υιοθετούν μια ιδιαίτερα θετική στάση απέναντι στο λογισμικό ανοιχτού κώδικα και τα ανοιχτά πρότυπα και προωθούν τη χρησιμοποίησή του στο δημόσιο τομέα.

Τουλάχιστον, σε τομείς όπου δεν εμπλέκονται άμεσα οι κατά καιρούς κυβερνήσεις (που φαίνεται να είναι φοβικές απέναντι σε φιλοσοφίες συλλογικής δράσης όπως αυτή του λογισμικού ανοιχτού κώδικα), όπως τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα φαίνεται το λογισμικό ανοιχτού κώδικα να γνωρίζει σημαντική διάδοση (π.χ. στις πλατφόρμες εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης [9] ή στα forums που χρησιμοποιούν για την επικοινωνία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας).

Σαφώς και υπάρχει και πιο επιφυλακτική στάση απέναντι στο λογισμικό ανοιχτού κώδικα [10].

Επιπροσθέτα, τα λόμπι των οποίων τα συμφέροντα συμβαδίζουν με τη διατήρηση του μοντέλου του κλειστού λογισμικού προσπαθούν να επηρεάσουν προς όφελός τους τις κυβερνήσεις τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ε.Ε. Το ζήτημα για τη χώρα μας είναι ότι πρέπει επιτέλους να εξετάσει την εναλλακτική πρόταση της ενσωμάτωσης λογισμικού ανοιχτού κώδικα, στα πλαίσια μιας μακροχρόνιας εθνικής στρατηγικής.

Του Θάνου Πλέσσα από το http://plessas.info/open-source-public-sector/

Αναφορές

  1. http://en.wikipedia.org/wiki/Open-source_software
  2. http://ec.europa.eu/information_society/activities/egovernment/policy/key_enablers/opensource/index_en.htm
  3. http://www.ffii.gr/ms-gov-agreement
  4. http://www.finance.gov.au/e-government/infrastructure/open-source-software.html
  5. http://webarchive.nationalarchives.gov.uk/20100304104621/http://www.cabinetoffice.gov.uk/media/318020/open_source.pdf
  6. https://joinup.ec.europa.eu/news/ie-computer-service-board-switches-open-source-software

Permanent link to this article: https://www.pirateparty.gr/2012/04/open-source-pub-sect/

Apr 04

Είναι βιώσιμη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία;

  • 04.04.2012

CC photo by Reza Vasiri

CC photo by Reza Vasiri

Άνεμος αναταραχής φυσά σε διάφορα κράτη ανά τον κόσμο. Καθώς τα έθνη δοκιμάζονται από τις κοινωνικο-οικονομικές κρίσεις, οι λαοί δεν αισθάνονται πλέον πως υπηρετούνται από τους εκλεγμένους αξιωματούχους τους.

Είναι άραγε μια προσωρινή ανωμαλία ή ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παραδοσιακής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;

Σε όλο τον κόσμο, οι πολίτες, αποκομμένοι από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και τους ηγέτες τους, έχουν αρχίσει να εξεγείρονται. Συμβαίνει ειρηνικά στην Ισπανία, με τις μη βίαιες διαμαρτυρίες των indignados, βίαια και χαοτικά στη Βρετανία, με ταραχές, λεηλασίες και εμπρησμούς.

Η Ελλάδα είναι κάπου στη μέση, αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στις ειρηνικές διαμαρτυρίες και την βία που προκαλεί η αστυνομία. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της συμπεριφοράς των εκλεγμένων ηγετών, που δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των πολιτών τους.

Ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες – ένα από τα πλέον αλλοτριωμένα έθνη σε παγκόσμιο επίπεδο, με ψευδαισθήσεις δημοκρατίας – υπήρξε μια μικρή ανταπόκριση σχετικά. Στις ΗΠΑ, η κατάσταση είναι τόσο άσχημη, που έχει ξεπεράσει πια το σημείο όπου εκνεύριζε και απογοήτευε τους ανθρώπους. Πλέον τους απελπίζει και τους βυθίζει στην αδράνεια. Δύο κόμματα ελέγχουν τα πάντα, και στηρίζονται από δωροδοκίες και εταιρείες. Για πολλούς, φαίνεται άσκοπο να αντιδράσουν, πόσο μάλλον να ψηφίσουν.

Αλλά η κυριαρχία των γιγαντιαίων εταιρειών στις ΗΠΑ και οι αντιδράσεις κατά των κοινωνικών ανισοτήτων στην Ευρώπη είναι μονάχα τα συμπτώματα του πραγματικού προβλήματος. Πώς φθάσαμε ως εδώ; Γιατί οι πολίτες δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως αυτό, προτού να συμβούν;

Αποσύνδεση.

Σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι πολίτες είναι ουσιαστικά αποκομμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το δικαίωμα του καθορισμού των αποφάσεων λήγει, τη στιγμή που δείχνουν κάποιον και του λένε “ηγήσου.” Μέχρι τις επόμενες εκλογές, οι απόψεις τους δεν έχουν πλέον σημασία. Η διαδικασία δημιουργίας, ερμηνείας και επιβολής των νόμων επαφίεται εξ ολοκλήρου στους κυβερνήτες.

Θεωρητικά, ένας ηγέτης έχει κίνητρο να κάνει καλή δουλειά και πραγματικά να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του λαού. Αν δεν το κάνει, χάνει τις επόμενες εκλογές. Στην πράξη, όμως, η αποσύνδεση μεταξύ πολιτικού και πολίτη οδηγεί στην απάθεια.

Το αστικό επιχείρημα υπέρ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, είναι ότι οι «άπλυτες μάζες» δεν έχουν την γνώση και την ευφυΐα να κυβερνούν σωστά και ως εκ τούτου πρέπει να επιτρέπει μόνο στους πιο μορφωμένους να παίρνουν αποφάσεις. Αυτό, όμως, καταλήγει να είναι μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, αφού οι αντιπρόσωποι, συμμετέχοντας ενεργά στην διακυβέρνηση, έχουν πληρέστερη και καλύτερη πληροφόρηση , από ότι οι απλοί πολίτες.

Στην πραγματικότητα, οι πολίτες είναι κάτι παραπάνω από ικανοί να κατανοήσουν όλα αυτά τα κυβερνητικά ζητήματα, εφόσον κάποιος τους τα εξηγήσει και τους τα διευκρινίσει. Αυτό συχνά δεν συμβαίνει. Οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι ακούγεται η φωνή τους.
Δεν έχουν τρόπο να γνωρίζουν αν οι αποφάσεις των ηγετών τους είναι πραγματικά για το καλύτερο ή όχι. Με όλα τα τεχνολογικά μέσα πληροφόρησης που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα, είναι παράλογο να υπάρχουν τόσο λίγες δυνατότητες για μια πραγματική επικοινωνία με τους εκλεγμένους ηγέτες.

Αλλά το να τρίψουμε το ίντερνετ στη μούρη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι από μόνο του αρκετό. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι είχαν άφθονους διαύλους επικοινωνίας στη διάθεσή τους εδώ και δεκαετίες. Επιστολές, τηλεφωνήματα, προσωπικές συναντήσεις: όλα τα παραπάνω τους έδιναν την δυνατότητα για ανοιχτό διάλογο με τους πολίτες. Ωστόσο, η αποσύνδεση παραμένει. Όσους τρόπους και να βρούμε για να επικοινωνούν οι ψηφοφόροι με τους ηγέτες τους, και πάλι θα πρέπει να τους εμπιστευθούν πλήρως και να υπογράψουν μια «λευκή επιταγή», δίνοντας τους την εξουσία να αποφασίζουν. Μετά από τις εκλογές, οι πολίτες δεν έχουν πραγματική εξουσία και το ξέρουν.

Αυτό το έλλειμμα λαϊκής εξουσίας γεννά απάθεια και αδιαφορία. Μέχρι να γεννήσει βία.

Η διαδικασία δημιουργίας, ερμηνείας και επιβολής των νόμων, δεν είναι κομμάτι της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Δεν το βλέπουν, δεν το βιώνουν, και ως εκ τούτου δεν αισθάνονται δεσμευμένοι από αυτό. Και δεν αντιλαμβάνονται πότε κάτι πρόκειται να πάει στραβά, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά. Πόσος χρόνος θα περάσει αλήθεια, ωσότου μια πλήρως λειτουργική αντιπροσωπευτική δημοκρατία σκοντάψει σε κάποια ανωμαλία και πέσει θύμα της αποξένωσης των πολιτών της; Η φθορά μπορεί να επιδιορθωθεί, αλλά πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να επανέλθει;

Καθώς αυτός ο κύκλος συνεχίζεται, κόσμος βλάπτεται, οικοσυστήματα καταστρέφονται, ο πλούτος συσσωρεύεται και το μέλλον χάνεται, ενώ η αντιμετώπιση του προβλήματος γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;

Ο κύκλος μπορεί να σπάσει. Η διχοτόμηση μεταξύ «κυβέρνησης» και «λαού» πρέπει να εκλείψει. Τέλος πια στην τακτική επιλογής ατόμων, στα οποία δίνεται εξουσία, ενώ ο λαός παραμένει αδρανής στο παρασκήνιο, την ώρα που αυτοί κρατάνε τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας στα χέρια τους. Οι κυβερνήσεις, από εδώ και στο εξής, πρέπει να δομούνται γύρω από τη συμμετοχή των πολιτών στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Άτυποι αντιπρόσωποι του λαού δύναται να αναδειχθούν, ανάλογα με την φύση της κάθε περίπτωσης, οι οποίοι όμως, δεν θα έχουν το κίνητρο μιας καλοπληρωμένης δουλειάς αλλά την επιθυμία να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους στην επίτευξη ορισμένων στόχων.

Όλοι θα έχουν λόγο για το μέλλον.

Θα είναι μια κυβέρνηση από το πλήθος.

 

Του Zacqary Adam Green.
Απόδοση στα Ελληνικά Ο.Τ.

http://falkvinge.net/2011/08/10/is-representative-democracy-sustainable/

 

 

Permanent link to this article: https://www.pirateparty.gr/2012/04/is-representative-democracy-sustainable/

Mar 30

Θέλουμε απλούστερους νόμους; Γίνεται…

  • 30.03.2012

Ακούμε συχνά ότι ο τρόπος με τον οποίο παράγεται η νομοθεσία στη χώρα μας είναι αναποτελεσματικός.

Η νομοθεσία έχει μεγάλη έκταση και είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό γίνεται σκόπιμα.

Ένας νόμος για να τεθεί σε ισχύ δημοσιεύεται σε ΦΕΚ (φύλλο της εφημερίδας της κυβερνήσεως).

Σε ένα ΦΕΚ γίνονται αναφορές σε άρθρα και παραγράφους άλλων φύλλων, ενώ συνήθως οι τροποποιήσεις στους ισχύοντες νόμους γίνονται με προσθήκες ή αλλαγές που δημοσιεύονται σε άλλα φύλλα και επίσης παραπέμπουν σε τμήματα των αρχικών νόμων που δεν περιλαμβάνονται στο ίδιο ΦΕΚ.

Συνέπεια του τρόπου αυτού είναι να απαιτείται πολλή δουλειά για να εντοπιστεί η ισχύουσα νομοθεσία πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα, αφού κανείς πρέπει να αναζητά διάφορα ΦΕΚ και να ανατρέχει σε αυτά αντικαθιστώντας τα τμήματα που έχουν αλλάξει.

Και είναι παράδοξο, τη στιγμή που θεωρητικά πρέπει όλοι οι πολίτες να έχουν γνώση της νομοθεσίας, ενώ στα δικαστήρια δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια κάποιου νόμου.

Θα περίμενε κανείς το κράτος να έχει οργανώσει την παραγωγή και δημοσίευση της νομοθεσίας με τρόπο ο οποίος να διευκολύνει την πρόσβαση των πολιτών σε αυτή.

Η Λύση των Πειρατών.

Το πρόβλημα της οργάνωσης ενός όγκου δεδομένων είναι πολύ συνηθισμένο στην επιστήμη των υπολογιστών.

Μια λύση από το τεχνολογικό πεδίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της οργάνωσης της νομοθεσίας.

Τα συστήματα που χρησιμοποιούνται γι’ αυτό το σκοπό ονομάζονται revision (ή version) control systems [1] – συστήματα ελέγχου αναθεωρήσεων. Για κάθε αρχείο, κάθε φορά που αποθηκεύεται μια αλλαγή δημιουργείται μια νέα έκδοση (μια αναθεώρησή του). Το σύστημα έχει αποθηκευμένες τόσο την τρέχουσα έκδοση του κάθε αρχείου, όσο και όλες τις προηγούμενες αναθεωρήσεις. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να δει την τρέχουσα έκδοση κάθε αρχείου, καθώς επίσης και τις προηγούμενες αναθεωρήσεις και να συγκρίνει τι αλλαγές έχουν οι διάφορες εκδόσεις μεταξύ τους.

Στην παραπάνω εικόνα φαίνεται πως λειτουργεί ένα σύστημα ελέγχου αναθεωρήσεων για ένα αρχείο.

Υπάρχει η δυνατότητα προβολής της τελευταίας έκδοσης του αρχείου, αριστερά υπάρχει η λίστα με όλες τις αναθεωρήσεις που έχουν κατά καιρούς γίνει (με πληροφορίες όπως η ημερομηνία, ο χρήστης που την έκανε και τα σχόλια που άφησε) και τέλος η δυνατότητα επιλογής δύο οποιονδήποτε εκδόσεων από τη λίστα και σύγκριση των μεταξύ τους διαφορών.

Η σύγκριση των εκδόσεων γίνεται όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα, όπου ότι έχει αφαιρεθεί εμφανίζεται με κόκκινο χρώμα και ότι έχει προστεθεί με πράσινο.

Μια τέτοια οργάνωση της νομοθεσίας εξασφαλίζει μεγαλύτερη διαφάνεια, δίνει σαφήνεια στους νόμους με την ενσωμάτωση των τροποποιήσεων στο κυρίως σώμα τους. Η προέλευση των αλλαγών είναι προφανής, ενώ οι και προηγούμενες εκδόσεις ενός νόμου είναι άμεσα διαθέσιμες.

Επιπλέον, η οργάνωση του νομοθετικού έργου μπορεί να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο με την εισαγωγή υπερσυνδέσμων στις περιπτώσεις που γίνονται αναφορές σε άλλους νόμους ή και σε άρθρα του ίδιου νόμου, ώστε να είναι ευκολότερη η πλοήγηση κατά την ανάγνωσή του.

Τέλος, ο “meta-σχολιασμός” και η σήμανση (π.χ. με ετικέτες) τμημάτων του νόμου, επιτρέπει την αποτελεσματικότερη αναζήτηση της πληροφορίας.

Αναμφίβολα, ένα τέτοιο εγχείρημα αναδιοργάνωσης της νομοθεσίας έχει κόστος.

Τα οφέλη, όμως  όσον αφορά την απλοποίηση της πρόσβασης στη νομοθεσία και τη μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών (π.χ. κερδισμένες εργατοώρες) από μια τέτοια επένδυση (ως τέτοια πρέπει να τη δούμε) είναι πολλαπλά.

Εξάλλου κατά καιρούς έχουν χρηματοδοτηθεί μέσω ΕΣΠΑ πολύ λιγότερο ωφέλιμα έργα.

Εναλλακτικά, μπορεί αρχικά να υλοποιηθεί ένα υβριδικό μοντέλο, όπου ένα τέτοιο σύστημα ελέγχου εφαρμόζεται για την καινούρια μόνο νομοθεσία, έως ότου στο μέλλον κάποια στιγμή όλοι οι νόμοι που ισχύουν σήμερα να ξεπεραστούν από νέους που θα έχουν καταχωρηθεί στο σύστημα.

Δυστυχώς για κάποιους η διαφάνεια που εισάγει η πρότασή μας θα κλείσει παραθυράκια εξυπηρέτησης των “παραδοσιακών πελατών” των “παραδοσιακών κομμάτων”.

Θέλουμε; Γίνεται…

 

 

 

Σημείωση: Η ιδέα ανήκει στον baskin και η συζήτησή της  γίνεται στο φόρουμ του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας https://www.pirateparty.gr/forum/viewtopic.php?f=86&t=765

Σημείωση 2: Το παραπάνω προέρχεται από επεξεργασία του http://is.gd/D5HRED

[1] http://en.wikipedia.org/wiki/Revision_Control_System

Permanent link to this article: https://www.pirateparty.gr/2012/03/organosh-nomothesias/

Mar 29

Επένδυση, κούρεμα & υπεξαίρεση

  • 29.03.2012

CC photo by freddiebrown

CC photo by Freddie Brown

Τις τελευταίες μέρες ήρθαν στο φως δημοσιεύματα του Τύπου σύμφωνα με τα οποία οι καταθέσεις των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και άλλων δημοσίων φορέων επενδύθηκαν στις 9 Μαρτίου του 2012 από την Τράπεζα της Ελλάδος σε Ομόλογα του Δημοσίου, στο 100% της αξίας τους (ενώ στην δευτερογενή αγορά άξιζαν 30%) και εν αγνοία των διοικήσεων τους.

Τα ομόλογα αυτά, αμέσως μετά, συμμετείχαν στο “κούρεμα” του PSI. Καθώς τα αποθεματικά χρησιμοποιούνται για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών των ιδρυμάτων, τα ιδρύματα αυτά αντιμετωπίζουν πλέον σημαντικό πρόβλημα στη λειτουργία τους.

Σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία τέτοιες κινήσεις δεν γίνονται ποτέ στα κρυφά, ποτέ χωρίς την ενημέρωση των ενδιαφερομένων, ούτε γίνονται την τελευταία στιγμή.

Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί σ’ αυτήν τη χώρα τα πάντα “πρέπει” να γίνονται “στα κρυφά”.

Όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι θέλουν τη Δικαιοσύνη ελεγχόμενη από τον εκάστοτε Υπουργό, ποιοι και γιατί θέλουν να δικάζονται με διαφορετικές προθεσμίες παραγραφής και να έχουν απέναντί τους, αντί για εισαγγελείς, τους βουλευτές του κόμματός τους.

Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ο κ. Βενιζέλος έχει προνοήσει και με το νόμο 4046/2012 έχει απαλλάξει προκαταβολικά τα στελέχη της ΤτΕ από κάθε ποινική, αστική και διοικητική ευθύνη για ότι κάνουν στο πλαίσιο του PSI (!) αφού η κίνηση αυτή έχει όλα τα στοιχεία μιας υπεξαίρεσης με μια ύπουλη πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης.

Πέραν από τις όποιες ποινικές ευθύνες προκύπτουν και τις οποίες αρμόδιες να ερευνήσουν είναι οι δικαστικές αρχές, το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πολιτική απαίτηση του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας για την απόλυτη διασφάλιση της Διαφάνειας στη Δημόσια Διοίκηση και στην άσκηση της πολιτικής, σε όλα τα επίπεδα και βαθμούς διοίκησης του κράτους.

Ο περιορισμός της πρόσβασης στη γνώση, όμως, σε ένα μικρό κύκλο ατόμων, οργανισμών, κρατικών ή ιδιωτικών φορέων, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια δομή όπου οι ελάχιστοι πληροφορημένοι έχουν όλη την ισχύ και απολαμβάνουν το δικαίωμα να λειτουργούν σε βάρος της κοινωνίας.

Η πλήρης, άμεση, ανοιχτή και ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στη δημόσια πληροφορία αποτελεί βασική αρχή του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας, την οποία είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε πράξη προς όφελος όλης της κοινωνίας. Μαζί με την παραδειγματική καταδίκη όσων μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας.

Permanent link to this article: https://www.pirateparty.gr/2012/03/apothematik/