Σήμερα ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος θα ήταν 31 ετών
Ο θάνατός του δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν «κακιά» στιγμή. Ήταν δολοφονία από έναν επικίνδυνο κρατικό μηχανισμό καταστολής. Δεν ήταν ένας ο δολοφόνος. Ήταν όλοι όσοι εκπαίδευσαν, ή μάλλον δεν εκπαίδευσαν, αυτόν που τράβηξε την σκανδάλη. Ήταν όλοι όσοι του έδωσαν το όπλο και τις οδηγίες.
Το να είσαι φαίνεται, νέος, το βράδυ, σε γειτονιά στα Εξάρχεια, είναι αδίκημα που τιμωρείται με θάνατο. Δεν εξηγείται αλλιώς το ερώτημα «τι ήθελε μικρό παιδί εκείνη την ώρα εκεί» που ακούγεται κάθε χρονιά από τους απολογητές του δολοφόνου.
Οι θιασώτες της λογικής «κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα» έλεγαν ότι ο δολοφόνος φοβήθηκε για την ζωή του. Μόνο που δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα αστυνομικού που να έχει κινδυνέψει τα τελευταία 40 χρόνια σε τέτοιες καταστάσεις. Και σίγουρα δεν ήταν γιατί πυροβόλησε. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε πυροβολισμούς σε κάθε απεργία, σε κάθε διαμαρτυρία. Από τους 144 αστυνομικούς που πέθαναν σε ώρα καθήκοντος αυτά τα 40 χρόνια, σχεδόν 100 πέθαναν από θέματα υγείας ή τροχαία ατυχήματα, λιγότεροι από 40 έπεσαν θύματα πυροβολισμών, ενώ κανένας από αντικείμενα που του πετούσαν στο σκοτάδι και από απόσταση χωρίς οπτική επαφή ή από ψιθύρους στις σκιές. Τα ψέματά του, δε, για μολότοφ αποδείχτηκαν στην δίκη ότι ήταν μόνο αυτό, με δική του ομολογία, αλλάζοντάς την.
Δε θέλαμε τον Αλέξη ήρωα. Τον θέλαμε ζωντανό. Να έχει σπουδάσει, να ζει ανεξάρτητος, να δημιουργεί, να τον καμαρώνουν οι γονείς του. Αλλά αυτά του τα στέρησαν αυτοί που τον έκαναν ήρωα. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, αυτή η λογική της καταστολής δεν έχει αλλάξει. Οι αστυνομικοί πυροβολούν ακόμα αδιακρίτως και στο ψαχνό. Μόνο φέτος είχαμε δύο δολοφονίες νέων για μικροπαραβάσεις, επειδή κάποιος αστυνομικός δεν ήξερε πως να αντιδράσει – ή μήπως είχε εκπαιδευτεί για να θεωρεί ανάξιες ύπαρξης κάποιες κοινωνικές-εθνοτικές ομάδες;
Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας απαιτεί ριζική αλλαγή στον τρόπο που επιλέγονται, εκπαιδεύονται και δρουν οι αστυνομικοί. Απαιτεί να σπάσει οριστικά το απόστημα της στρατιωτικοποίησης, της έλλειψης λογοδοσίας, της ατιμωρησίας και του εναγκαλισμού με την Ακροδεξιά. Καθήκον των αστυνομικών είναι η προστασία του πολίτη κι όχι να παριστάνει το δικαστή και το δήμιο. Σε καμιά σοβαρή χώρα του κόσμου δεν έχουν για πρότυπα αστυνομικού τον επιθεωρητή Κάλαχαν και τον Στάθη Θεοχάρη. Την αστυνομία θα πρέπει να την εμπιστεύεται ο πολίτης, όχι να τη φοβάται. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, θα έχουμε παιδιά που δεν θα γυρίζουν σπίτια τους.
