Tag: Ελλάδα

Σήμερα ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος θα ήταν 31 ετών

Ο θάνατός του δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν «κακιά» στιγμή. Ήταν δολοφονία από έναν επικίνδυνο κρατικό μηχανισμό καταστολής. Δεν ήταν ένας ο δολοφόνος. Ήταν όλοι όσοι εκπαίδευσαν, ή μάλλον δεν εκπαίδευσαν, αυτόν που τράβηξε την σκανδάλη. Ήταν όλοι όσοι του έδωσαν το όπλο και τις οδηγίες.

Το να είσαι φαίνεται, νέος, το βράδυ, σε γειτονιά στα Εξάρχεια, είναι αδίκημα που τιμωρείται με θάνατο. Δεν εξηγείται αλλιώς το ερώτημα «τι ήθελε μικρό παιδί εκείνη την ώρα εκεί» που ακούγεται κάθε χρονιά από τους απολογητές του δολοφόνου.

Οι θιασώτες της λογικής «κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα» έλεγαν ότι ο δολοφόνος φοβήθηκε για την ζωή του. Μόνο που δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα αστυνομικού που να έχει κινδυνέψει τα τελευταία 40 χρόνια σε τέτοιες καταστάσεις. Και σίγουρα δεν ήταν γιατί πυροβόλησε. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε πυροβολισμούς σε κάθε απεργία, σε κάθε διαμαρτυρία. Από τους 144 αστυνομικούς που πέθαναν σε ώρα καθήκοντος αυτά τα 40 χρόνια, σχεδόν 100 πέθαναν από θέματα υγείας ή τροχαία ατυχήματα, λιγότεροι από 40 έπεσαν θύματα πυροβολισμών, ενώ κανένας από αντικείμενα που του πετούσαν στο σκοτάδι και από απόσταση χωρίς οπτική επαφή ή από ψιθύρους στις σκιές. Τα ψέματά του, δε, για μολότοφ αποδείχτηκαν στην δίκη ότι ήταν μόνο αυτό, με δική του ομολογία, αλλάζοντάς την.

Δε θέλαμε τον Αλέξη ήρωα. Τον θέλαμε ζωντανό. Να έχει σπουδάσει, να ζει ανεξάρτητος, να δημιουργεί, να τον καμαρώνουν οι γονείς του. Αλλά αυτά του τα στέρησαν αυτοί που τον έκαναν ήρωα. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, αυτή η λογική της καταστολής δεν έχει αλλάξει. Οι αστυνομικοί πυροβολούν ακόμα αδιακρίτως και στο ψαχνό. Μόνο φέτος είχαμε δύο δολοφονίες νέων για μικροπαραβάσεις, επειδή κάποιος αστυνομικός δεν ήξερε πως να αντιδράσει – ή μήπως είχε εκπαιδευτεί για να θεωρεί ανάξιες ύπαρξης κάποιες κοινωνικές-εθνοτικές ομάδες;

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας απαιτεί ριζική αλλαγή στον τρόπο που επιλέγονται, εκπαιδεύονται και δρουν οι αστυνομικοί. Απαιτεί να σπάσει οριστικά το απόστημα της στρατιωτικοποίησης, της έλλειψης λογοδοσίας, της ατιμωρησίας και του εναγκαλισμού με την Ακροδεξιά. Καθήκον των αστυνομικών είναι η προστασία του πολίτη κι όχι να παριστάνει το δικαστή και το δήμιο. Σε καμιά σοβαρή χώρα του κόσμου δεν έχουν για πρότυπα αστυνομικού τον επιθεωρητή Κάλαχαν και τον Στάθη Θεοχάρη. Την αστυνομία θα πρέπει να την εμπιστεύεται ο πολίτης, όχι να τη φοβάται. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, θα έχουμε παιδιά που δεν θα γυρίζουν σπίτια τους.

Τις τελευταίες μέρες, μετά κι από το φιάσκο με τα γλυπτά του Παρθενώνα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί να εμφανιστεί ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας μέσω της προώθησης της επιστολικής ψήφου. Η ψήφος εξ αποστάσεως δεν είναι κάτι καινούργιο, ακόμα και στη χώρα μας· υπάρχει η πολύ καλή κρατική πλατφόρμα «ΖΕΥΣ», η οποία ήδη χρησιμοποιείται επιτυχώς από σωματεία, συλλόγους και συνδικαλιστικούς φορείς κι έφερε καλά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ένα επαρκώς καλό σύστημα διεξαγωγής της ψηφοφορίας από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να διασφαλιστεί πρωτίστως το δικαίωμα στην ισότιμη συμμετοχή στις εκλογές για όσες κι όσους έχουν δικαίωμα ψήφου. Θυμίζουμε ότι στις πρόσφατες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε στους εποχιακούς εργαζομένους το δικαίωμα να ψηφίσουν ως ετεροδημότες, καθώς απέρριψε ασυζητητί όλες τις προτάσεις της αντιπολίτευσης για παράταση των προθεσμιών για την υποβολή των σχετικών αιτήσεων. Παράλληλα, η εμμονή της Νέας Δημοκρατίας για την ψήφο των τρίτης και τέταρτης γενιάς αποδήμων, που δεν διατηρούν κανέναν απολύτως δεσμό με την Ελλάδα, προκαλεί βάσιμες υποψίες.

Επιπλέον, μελέτη[1] που εκπονήθηκε για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ψηφοφόροι που ψηφίζουν από το σπίτι τους συμπεριφέρονται τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι αν ψήφιζαν σε εκλογικό κέντρο: αντιμετωπίζουν τη διαδικασία πιο εγωιστικά και λαμβάνουν πολύ λιγότερο υπόψη τους το κοινό καλό, ενώ η επιστολική ψήφος μειώνει και την πιθανότητα συμμετοχής στις επόμενες εκλογές, ανάμεσα σε άλλα. 

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας τάσσεται υπέρ της αξιοποίησης της τεχνολογίας για τη διευκόλυνση και προαγωγή της ομαλής λειτουργίας των δημοκρατικών διαδικασιών και της συμμετοχής των πολιτών σ’ αυτές, αλλά όχι άκριτα. Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, καλούμε την κυβέρνηση να:

1. Διασφαλίσει και διευκολύνει με κάθε μέσο τη συμμετοχή των εποχιακών εργαζομένων ως ετεροδημοτών όπου κι αν βρίσκονται κατά την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών, ανεξάρτητα από το αν επιλέξουν να ψηφίσουν με φυσική παρουσία ή μέσω ψηφιακής πλατφόρμας.

2. Εγγυηθεί ότι θα ακολουθήσει κατά πνεύμα και κατά γράμμα τις βέλτιστες πρακτικές που ακολουθούν άλλα ευνομούμενα κράτη για την ψήφο των αποδήμων, ώστε να μην υπάρξει αλλοίωση του εκλογικού σώματος.

3. Διασφαλίσει το αδιάβλητο της ψηφοφορίας με ηλεκτρονικά μέσα και τη μυστικότητα της ψήφου, με απόλυτη διαφάνεια ως προς τα χρησιμοποιούμενα μέσα και με δυνατότητα διακρίβωσης της τήρησης των προϋποθέσεων για αδιάβλητη, ασφαλή και μυστική ψηφοφορία. Άλλωστε, το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 51, παρ. 2, ορίζει ξεκάθαρα ότι «[ο]ι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει.» 

4. Να αντιμετωπίσει υπεύθυνα και σοβαρά αυτό το κορυφαίο δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών, χωρίς επικοινωνιακά τρικ, χωρίς ψευτοδιλήμματα και χωρίς άλλες επιδιώξεις πέρα από τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος.

[1] https://ec.europa.eu/research-and-innovation/en/horizon-magazine/voting-mail-makes-people-think-more-about-their-own-interests

Το τελευταίο χρονικό διάστημα στη χώρα μας υπάρχει ένας έντονος διάλογος για το δικαίωμα των ομόφυλων, και κατ’ επέκταση ΛΟΑΤΚΙ, ζευγαριών στο γάμο και στην τεκνοθεσία. Τα ομόφυλα ζευγάρια στερούνται, εμμέσως πλην σαφώς, το δικαίωμα να δημιουργήσουν οικογένεια μέσω τεκνοθεσίας. Η ακροδεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης, έχοντας στο πλευρό της τα ακροδεξιά κόμματα και την Εκκλησία, ζητά επισημοποίηση αυτού του καθεστώτος, με ειδική μάλιστα μέριμνα για αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων και των ΛΟΑΤΚΙ γενικότερα από την τεκνοθεσία. Τα επιχειρήματα των ακροδεξιών είναι γνωστά: άλλος λέει ότι «δεν είναι έτοιμη η κοινωνία/δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες», άλλος αναπαράγει τα γνωστά φασιστικά μυθεύματα κατά των ΛΟΑΤΚΙ κι άλλος, πλάθοντας μια ρετρό εικόνα βγαλμένη από παλιό αναγνωστικό, προσπαθεί να πείσει, κόντρα στην επιστημονικά διαπιστωμένη πραγματικότητα, ότι «κανονική» οικογένεια είναι μόνο αυτή που οι γονείς είναι ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Αν περάσει αυτό, θα βρεθούν «στον αέρα» πολλά ομόφυλα ζευγάρια στα οποία, σύμφωνα με τους περιορισμούς της ελληνικής νομοθεσίας, το ένα μέλος έχει τεκνοθετήσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά που οι ακροδεξιοί προσποιούνται ότι θέλουν να «προστατέψουν». 

Στην ελληνική νομοθεσία[1], τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, είτε λόγω επιλογής είτε επειδή δεν είχαν άλλο μέσο στη διάθεσή τους για την επισημοποίηση της σχέσης τους, δεν έχουν δικαίωμα τεκνοθεσίας, παρά μόνο αναδοχής. Η αναδοχή όμως δεν ισοδυναμεί με τεκνοθεσία, αλλά παράγει ένα προσωρινό αποτέλεσμα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτό δημιουργεί ένα νομικό κενό και μια δυσμενή διακριτική μεταχείριση, τόσο για τα ετερόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, όσο και – κυρίως – για τα ομόφυλα ζευγάρια, στα οποία το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του γάμου. Η τεκνοθεσία, επίσης, αντιμετωπίζεται από το νόμο και ως ατομικό δικαίωμα. Στα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, ετερόφυλα ή ομόφυλα, μόνο το ένα από τα δυο άτομα έχει δικαίωμα τεκνοθεσίας: τεκνοθετεί μόνο το ένα από τα δυο άτομα, ενώ το άλλο δεν αναγνωρίζεται από το κράτος ως συγγενής του τεκνοθετημένου παιδιού. 

Στην πραγματικότητα, το κίνητρο όλων όσων αντιτίθενται στην αναγνώριση του δικαιώματος των ομοφυλόφιλων στο γάμο και στην τεκνοθεσία, δηλαδή στην περαιτέρω αναγνώριση των ομοφυλόφιλων (και κατ΄επέκταση ΛΟΑΤΚΙ) ως πολιτών ισότιμων με τις/τους ετεροφυλόφιλες/ους, είναι καθαρά ρατσιστικό κι ομοφοβικό. Δεν έχουν κανένα απολύτως επιστημονικό έρεισμα. Δεν έχουν κανένα απολύτως πραγματικό ενδιαφέρον για την «προστασία των παιδιών», όπως αποδεικνύεται κι από τα πάμπολλα σκάνδαλα κακοποίησης ανηλίκων και τις κρατικές μεθοδεύσεις για τη συγκάλυψή τους. Χώρια που το να θέσουν, όπως ονειρεύονται, εκτός νόμου τις ήδη πραγματοποιηθείσες τεκνοθεσίες από ΛΟΑΤΚΙ άτομα θα οδηγήσει πολλά παιδιά στο υποβαθμισμένο – για να είμαστε επιεικείς – περιβάλλον των ιδρυμάτων.

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας καταδικάζει απερίφραστα τις επιεικώς απαράδεκτες κι επικίνδυνες φοβικές δηλώσεις υπουργών, πρώην πρωθυπουργών και συντηρητικών κι ακροδεξιών βουλευτών και δημοσιολόγων πάνω στο θέμα. Η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει επιτέλους το φλερτ με τους ακροδεξιούς και τους θρησκόληπτους και να ολοκληρώσει άμεσα τη μεταρρύθμιση σ’ αυτό τον τομέα. Η Ελλάδα υποτίθεται ότι είναι ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, που αντιμετωπίζει με βάσει τις αρχές της ισότητας των ευκαιριών, της ισονομίας και της ισοπολιτείας όλα του τα μέλη κι όχι μια οπισθοδρομική θεοκρατία.

[1] https://www.e-nomothesia.gr/oikogeneia/nomos-4538-2018-phek-85a-16-5-2018.html

Συνεχίζοντας στο δρόμο του επικοινωνιακά κατευθυνόμενου ποινικού-δικονομικού-νομοθετικού λαϊκισμού, η κυβέρνηση μας λέει ότι βρήκε τον τρόπο για ν’ αντιμετωπίσει τις παρελκυστικές τακτικές των αλλεπάλληλων αναβολών που ζητούν οι συνήγοροι της μιας ή της άλλης πλευράς και κάνουν έτσι πάμπολλες υποθέσεις να τραβάνε για χρόνια στα δικαστήρια. Ποιος είναι λοιπόν ο μαγικός τρόπος που σκέφτηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδης; Το «αναβολόσημο»! Ένα αρκετά  τσουχτερό παράβολο, με το οποίο υποτίθεται ότι θα κάνει τους δικηγόρους των διαδίκων να το ξανασκεφτούν πριν ζητήσουν αναβολή μιας δίκης. Χώρια που θα φέρει και ζεστό χρήμα στον κρατικό κορβανά!

Σύμφωνα με τον κ. Φλωρίδη, οι αναβολές που ζητούν οι δικηγόροι έχουν όλες σκοπό να καθυστερήσει μια δίκη και δεν οφείλονται ποτέ σε αντικειμενικούς λόγους, π.χ. ασθένεια διαδίκου, ασθένεια του δικηγόρου, λήξη ωραρίου του δικαστηρίου, υποχρέωση του δικηγόρου να παραστεί σε άλλη δίκη. Έτσι, λέει «θα σε βάλω να πληρώσεις για κάθε αναβολή». Θα πετύχει όμως αυτό την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης; Όχι. Αυτοί που έχουν για να πληρώνουν το «αναβολόσημο» και ξέρουν ότι η ταλαιπωρία του αντιδίκου τους ή η παραγραφή της υπόθεσης θα τους προσφέρει πολύ περισσότερα από όσο θα τους κοστίσουν δέκα-είκοσι αναβολές απλά θα το πληρώσουν. Αυτοί όμως που δεν έχουν τέτοια δυνατότητα, θ’ αναγκαστούν να υποστούν μια ακόμα οικονομική επιβάρυνση – ή τις συνέπειες μιας βεβιασμένης εκδίκασης, από την οποία ενδεχομένως να λείπουν και κρίσιμα στοιχεία που χωρίς αυτά δημιουργείται κίνδυνος εσφαλμένης δικαστικής ετυμηγορίας.

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας εκφράζει την έντονη ανησυχία του για την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια με τους νόμους, έχει αλλάξει εφτά (!) φορές μέσα σε πέντε χρόνια τον Ποινικό Κώδικα και μάλιστα σε ολοένα και πιο αυταρχική κατεύθυνση, και αδιαφορεί παντελώς για κάθε αρχή καλής νομοθέτησης, δημόσιας διαβούλευσης, κ.λπ. Καλούμε τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης να αναθεωρήσει άμεσα τις βλέψεις του και να λάβει υπόψη του την πραγματικότητα, αντί για τις επικοινωνιακές-δημοσκοπικές τάσεις.