Tag: Δελτίο τύπου

Όλο και πιο συχνά αναρωτιόμαστε αν, από το 2019 και μετά, η χώρα κυβερνάται από τους υποτιθέμενους φιλελεύθερους της Νέας Δημοκρατίας ή από τη σκληροπυρηνική ακροδεξιά πτέρυγά της που προέρχεται απ’τον ΛάΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, το «Ελληνικό Μέτωπο» και την ΕΠΕΝ. Πιο πρόσφατο κρούσμα ήταν η απαράδεκτη εντολή του Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη για απόσυρση – και μάλιστα άμεση – του συγκλονιστικού έργου της Γεωργίας Λαλέ. 

Ο υπουργός εξωτερικών, υπακούοντας στο γελοίο, οπισθοδρομικό, σκοταδιστικό, εθνικιστικό παραλήρημα του αρχηγού ενός ακροδεξιού κόμματος της Βουλής, ατίμασε τον πολιτισμό μας, την ελευθερία της Τέχνης και την δημοκρατία μας, με το πρόσχημα του «σεβασμού στη σημαία», την οποία οι φασίστες, με την ανοχή – τουλάχιστον – όσων παριστάνουν τους πατριώτες, ατιμάζουν διαρκώς. Το χειρότερο όλων είναι ότι αποδεικνύουν έτσι πως δεν ενδιαφέρονται για το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα της κακοποίησης γυναικών. Αντιθέτως κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχαστεί. Γιατί δεν ενόχλησε το χρώμα. Δεν ενόχλησε το ύφασμα. Ενόχλησε που κάποιος παρουσιάζει, έστω και συμβολικά, την κοινωνία στην Ελλάδα γι’ αυτό που είναι σήμερα και που θέλουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν. Όπως αποδεικνύεται άλλωστε κι απ’ την πεισματική άρνηση της Νέας Δημοκρατίας να προβεί στη νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας.

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας καταδικάζει αυτήν την ενέργεια του υπουργού εξωτερικών και απαιτεί να απομακρυνθούν από την κυβέρνηση και το κόμμα της όλοι οι ακροδεξιοί και οι συνεργάτες τους. Αν δεν το κάνει αυτό ο πρωθυπουργός, θα ξέρουν όλοι ποια ακριβώς πτέρυγα έχει επιλέξει ν’ αφήσει να κυβερνά αυτό τον τόπο. 

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας έστειλε την παρακάτω επιστολή στο κόμμα Πράσινοι, αποσύροντας την υποστήριξή του, με την ελπίδα να λειτουργήσει ως αφύπνιση για την επανένωση του οικολογικού χώρου, αν και δεν θα κρατήσουμε μεγάλο καλάθι.

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, ως ιδρυτικό μέλος των Πράσινων, προσφέρθηκε το 2020 χωρίς αντάλλαγμα και ανέλαβε να επιτελέσει ένα έργο, αφιερώνοντας χρόνο και ενέργεια, παρέχοντας τις κατάλληλες ψηφιακές πλατφόρμες για τις επικοινωνίες και την ανάπτυξη του κινήματος. 

Ωστόσο, σήμερα βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να ανακαλέσουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξή μας προς τους Πράσινους, μετά και από την ομόφωνη απόφαση του Σώματος των Μελών του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας που ελήφθη στο 11ο Συνέδριο στις 12 Νοεμβρίου 2023.

Αποχωρούμε με ήσυχη τη συνείδηση ότι καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την κοινή ευημερία και πρόοδο των δύο κινημάτων, του πειρατικού και του οικολογικού.

Η αποχώρηση μας αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα αδιαφανών και αδύναμων διαδικασιών. 

Η ανάλυσή μας υπογραμμίζει μερικά βασικά σημεία:

Στερούνται Καινοτομίας: Οι Πράσινοι παραμένουν ίδιοι και αμετάβλητοι στις ιδέες τους από τις αρχές της ίδρυσης του οικολογικού κινήματος στη χώρα μας, δίχως να ενσωματώνουν καινοτομίες ή να ανανεώνονται με νέες προσεγγίσεις, παρά το γεγονός ότι τα πάντα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο στους τομείς ενδιαφέροντος τους.

Εστιάζουν στην άνοδο στην εξουσία: Οι Πράσινοι ενδιαφέρονται κυρίως για την άνοδο τους στην εξουσία χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις ιδεολογικές διαφορές με άλλα κόμματα που κυβέρνησαν ή και κυβερνούν. Συμπράττουν με παραδοσιακά κόμματα και λογικές, αποκαλύπτοντας έλλειψη εναλλακτικής σκέψης.

Παρακμή και Διάσπαση: Οι Πράσινοι βρίσκονται σε παρακμή, έχουν χάσει τους υποστηρικτές τους και έχουν κατακερματιστεί σε πολλά κομμάτια, λόγω της ατομικής και προσωπικής δράσης διαφόρων μελών προς κάθε κατεύθυνση. Αυτή η διασπορά έχει αποξενώσει τους υποστηρικτές τους και αποτελεί ανησυχητική ένδειξη παρακμής. Η έλλειψη ομαδικότητας και ο εγωισμός κυριαρχούν, ενώ είναι εχθρικοί προς νέες ιδέες.

Έλλειψη Ομαδικότητας: Η έλλειψη συνοχής και η υπερβολική επικέντρωση σε ατομικούς στόχους έχουν οδηγήσει σε παρακμή. Είναι εμφανής η έλλειψη ομαδικότητας, λόγω του εγωισμού κάποιων μελών που παρουσιάζονται ως μεσσίες και φωστήρες του οικολογικού κινήματος στην Ελλάδα, αλλά και των εσωτερικών διαμαχών εξ αιτίας αυτών των καταστάσεων.

Έχουν ψηφιακά μεσάνυχτα: Ο τρόπος με τον οποίο οι Πράσινοι διαχειρίστηκαν τις ψηφιακές υποδομές τους επηρέασε δραματικά το κίνημα. Παραχωρούμε τις ψηφιακές υποδομές που δημιουργήσαμε για εκείνους, αν και με λύπη, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην είναι σε θέση να τις αξιοποιήσουν αποτελεσματικά. Πολύ κακώς συμφωνήσαμε, παρότι είχαμε εκφράσει αντιρρήσεις για το γεγονός ότι μέλος των Πράσινων θα αναλάβει να επικυρώσει ψηφιακά τη συμμετοχή της ευρείας συμμαχίας «Πράσινο και Μωβ» στις εθνικές εκλογές του Μαΐου 2023. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκλειστούμε από την εκλογική συμμετοχή και για εμάς αυτή η στιγμή αποτελεί σκοτεινό σημείο και παραμένει αδιευκρίνιστο του τι ακριβώς διημείφθη και κάτω από ποιες περιστάσεις.

Η συνέχιση της πολιτικής τους με τα ίδια πρόσωπα, τους κάνει να παραμένουν  αναποτελεσματικοί στο να προσφέρουν νέες προοπτικές και προτάσεις οι οποίες να  αντικατοπτρίζουν τη σύγχρονη εποχή. Η ανάγκη για αναθεώρηση και ανανέωση είναι επιτακτική.

Οι στόχοι τους, αν και σεβαστοί, δεν συναντούν τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Αντιθέτως, παραμένουν προσκολλημένοι σε στερεότυπες προκαταλήψεις επιδιώκοντας θέσεις εξουσίας ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων, και αλληλοεπιδρούν με παραδοσιακά κόμματα και λογικές, θυσιάζοντας την ομαδικότητα για την προσωπική προβολή κάποιων μελών. 

Δεδομένων των συνθηκών αυτών, θεωρούμε ότι η αποχώρηση μας από το κόμμα των Πράσινων θα μας απελευθερώσει από τα δεσμά μιας καταναγκαστικής πλέον και ατυχούς συνεργασίας.

Δέκατη τέταρτη γυναικοκτονία για το 2023. Επειδή η ΕΛ.ΑΣ. ένιψε τας χείρας της διά της εγκατάστασης του “Panic Button”, αντί να μεριμνήσει άμεσα για τη μεταφορά της ήδη βάναυσα κακοποιημένης γυναίκας σε ασφαλή ξενώνα. «Με το πάτημα ενός κουμπιού σώζουμε ζωές» θριαμβολογούσε πάνω απ’το πτώμα της συμπολίτισσάς μας η Γενική Γραμματέας «Ισότητας» (ποιας ισότητας, αλήθεια; Δε διευκρινίζεται στο όνομα της Γενικής Γραμματείας…).

Ξέρουμε καλά ότι μια κοινωνία (εσκεμμένα) φτωχοποιημένη και δέσμια της ανασφάλειας και του φόβου για την καθημερινή επιβίωση στρέφεται πάντα στον υπερσυντηρητισμό και στη βία των εξαθλιωμένων σε βάρος όσων αντιλαμβάνονται ως «κατώτερους», και μάλιστα με την ανοχή της Εξουσίας. Απόδειξη η ψήφιση του άθλιου νόμου περί υποχρεωτικής «συνεπιμέλειας» (δηλαδή της ομηρίας παιδιών και γυναικών από κακοποιητές) κι η πεισματική άρνηση της ηγεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης να αναγνωρίσει νομικά τη γυναικοκτονία, παρόλο που είναι διεθνής μας υποχρέωση.

Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις όμως. Η ελληνική κοινωνία είναι βαριά άρρωστη: αντιλαμβάνεται τη γυναίκα ως περιουσιακό στοιχείο του «άντρα», τον οποίο δικαιολογεί όταν ασχημονεί, βιαιοπραγεί, παρενοχλεί, απειλεί, βιάζει, σκοτώνει: «ποιος ξέρει τι θα του’κανε», «ε μα κι αυτή προκαλούσε», «δεν είχαν δώσει ποτέ αφορμές» κ.λπ. Για να μην πούμε τίποτα για την αθλιότητα των ΜΜΕ που ακόμα και σήμερα αποκαλούν τις γυναικοκτονίες «εγκλήματα πάθους» ή «οικογενειακές τραγωδίες». Κι η Γενική Γραμματέας “με το πάτημα ενός κουμπιού σώζει ζωές”. Στο κινητό της δολοφονημένης συμπολίτισσάς μας ήταν εγκατεστημένο το “Panic Button”, σύμφωνα με τις οδηγίες της Ελληνικής Αστυνομίας. Είδαμε πόσο την έσωσε. 

Το “Panic Button” είναι σαν το 112: ένα κακόγουστο και προσβλητικό αστείο μιας κυβέρνησης που μετακυλίει την ευθύνη για τα πάντα στους πολίτες. Με το 112, το οποίο πλέον επιστρατεύεται ακόμα και για απλές συνήθεις κακοκαιρίες, η κυβέρνηση μας λέει να σταματήσουμε τα πάντα και να τρέξουμε να σωθούμε, γιατί αυτή δεν έχει πάρει κανένα μέτρο από αυτά που παίρνουν τα σοβαρά κράτη στον κόσμο κι ούτε και πρόκειται. Με το “Panic Button”, λέει στις γυναίκες «πατήστε το κουμπί κι ίσως έρθουμε» – γιατί τους χρόνους απόκρισης της ΕΛ.ΑΣ. όταν κινδυνεύει πολίτης τους έχουμε δει στην πράξη. 

Πού είναι οι υποδομές για την προστασία των γυναικών; Γιατί δεν επαρκούν; Γιατί η ΕΛ.ΑΣ. συνεχίζει να αντιμετωπίζει με τέτοια προκλητική αδιαφορία τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία; Δυο ερωτήματα στα οποία δεν πρόκειται να μας απαντήσει κανένας από την κυβέρνηση της Δεξιάς.

Στο μεταξύ, υπάρχουν καταγγελίες για διαρροή των τοποθεσιών όπου βρίσκονται οι ξενώνες κακοποιημένων γυναικών από αστυνομικούς, για άρνηση καταγραφής περιστατικών και για ποινική «διαμεσολάβηση» που μόνο τον κακοποιητή ευνοεί:

Τι σκοπεύει να κάνει η ΕΛ.ΑΣ. γι’ αυτές τις καταγγελίες; Την απάντηση την ξέρουμε. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας για την οποία η κυβέρνηση της Δεξιάς σφυρίζει αμέριμνα. Σε κάθε τομέα κοινωνικής μέριμνας (Υγεία και Παιδεία, πάνω απ’όλα), η κυβέρνηση αφήνει τις υποδομές και τα συστήματα που παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες να ρημάξουν. Αντ’ αυτών διαφημίζει απλοϊκές διαδικτυακές εφαρμογές, τις οποίες παρουσιάζει σαν πανάκεια. Δυστυχώς καμία εφαρμογή δε μπορεί από μόνη της να λύσει πολύπλοκα, βαθιά ριζωμένα προβλήματα που απαιτούν συστημικές λύσεις. Οι συνεχείς γυναικοκτονίες, με πιο πρόσφατη αυτήν της Σαλαμίνας, το αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο. Το να ισχυριζόμαστε το αντίθετο αποτελεί ύβρη για τα θύματα της έμφυλης βίας.

Λύσεις στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών υπάρχουν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παρέχει σημαντικά έγγραφα οδηγιών: (https://iris.who.int/bitstream/handle/10665/77432/WHO_RHR_12.36_eng.pdf για την ενδοοικογενειακή βία, https://iris.who.int/bitstream/handle/10665/77421/WHO_RHR_12.38_eng.pdf για τις γυναικοκτονίες). Κάποιες στρατηγικές που προτείνει είναι:

1. Καταγραφή των περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας με συνεργασία της αστυνομίας, των φορέων υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών και των ερευνητικών ιδρυμάτων της χώρας, προκειμένου να συλλεχθούν στοιχεία καλής ποιότητας και να γίνουν κατανοητά τα αίτια της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας

2. Καμπάνιες ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης των εμπλεκόμενων υπηρεσιών και των πολιτών έτσι ώστε να αναγνωρίζονται εγκαίρως τα περιστατικά με ουσιαστικές και χρήσιμες παρεμβάσεις.

3. Στήριξη οικογενειών με επιβαρυντικούς παράγοντες για ενδοοικογενειακή βία (εκπαίδευση, παροχή συμβουλευτικών, ψυχολογικών και ψυχιατρικών υπηρεσιών) προκειμένου να προληφθούν αργότερα φαινόμενα βίας που συνδέονται με τραύματα κατά την παιδική ηλικία.

4. Τροποποίηση της οικογενειακής νομοθεσίας προκειμένου να αντιμετωπίζεται επαρκώς η ενδοοικογενειακή βία και τήρηση των ήδη υπαρχόντων νόμων.

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας καλεί τη Γενική Γραμματέα «Ισότητας» να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της για τις αποτυχίες της. Καλούμε επίσης το Υπουργείο Δικαιοσύνης να κινηθεί άμεσα για να ανακοπεί το πισωγύρισμα στα δικαιώματα των γυναικών και των θηλυκοτήτων. Καλούμε τη φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να αναλάβουν άμεσα πραγματικές πρωτοβουλίες για την πραγματική προστασία των θυμάτων ενδοοικογενειακής κι έμφυλης βίας. Εμείς δεσμευόμαστε ότι θα κινηθούμε με όλες μας τις δυνάμεις και όλα τα νόμιμα μέσα για την ανάδειξη αυτών των προβλημάτων σε εθνικό, ενωσιακό και διεθνές επίπεδο. 

Σήμερα ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος θα ήταν 31 ετών

Ο θάνατός του δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν «κακιά» στιγμή. Ήταν δολοφονία από έναν επικίνδυνο κρατικό μηχανισμό καταστολής. Δεν ήταν ένας ο δολοφόνος. Ήταν όλοι όσοι εκπαίδευσαν, ή μάλλον δεν εκπαίδευσαν, αυτόν που τράβηξε την σκανδάλη. Ήταν όλοι όσοι του έδωσαν το όπλο και τις οδηγίες.

Το να είσαι φαίνεται, νέος, το βράδυ, σε γειτονιά στα Εξάρχεια, είναι αδίκημα που τιμωρείται με θάνατο. Δεν εξηγείται αλλιώς το ερώτημα «τι ήθελε μικρό παιδί εκείνη την ώρα εκεί» που ακούγεται κάθε χρονιά από τους απολογητές του δολοφόνου.

Οι θιασώτες της λογικής «κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα» έλεγαν ότι ο δολοφόνος φοβήθηκε για την ζωή του. Μόνο που δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα αστυνομικού που να έχει κινδυνέψει τα τελευταία 40 χρόνια σε τέτοιες καταστάσεις. Και σίγουρα δεν ήταν γιατί πυροβόλησε. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε πυροβολισμούς σε κάθε απεργία, σε κάθε διαμαρτυρία. Από τους 144 αστυνομικούς που πέθαναν σε ώρα καθήκοντος αυτά τα 40 χρόνια, σχεδόν 100 πέθαναν από θέματα υγείας ή τροχαία ατυχήματα, λιγότεροι από 40 έπεσαν θύματα πυροβολισμών, ενώ κανένας από αντικείμενα που του πετούσαν στο σκοτάδι και από απόσταση χωρίς οπτική επαφή ή από ψιθύρους στις σκιές. Τα ψέματά του, δε, για μολότοφ αποδείχτηκαν στην δίκη ότι ήταν μόνο αυτό, με δική του ομολογία, αλλάζοντάς την.

Δε θέλαμε τον Αλέξη ήρωα. Τον θέλαμε ζωντανό. Να έχει σπουδάσει, να ζει ανεξάρτητος, να δημιουργεί, να τον καμαρώνουν οι γονείς του. Αλλά αυτά του τα στέρησαν αυτοί που τον έκαναν ήρωα. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, αυτή η λογική της καταστολής δεν έχει αλλάξει. Οι αστυνομικοί πυροβολούν ακόμα αδιακρίτως και στο ψαχνό. Μόνο φέτος είχαμε δύο δολοφονίες νέων για μικροπαραβάσεις, επειδή κάποιος αστυνομικός δεν ήξερε πως να αντιδράσει – ή μήπως είχε εκπαιδευτεί για να θεωρεί ανάξιες ύπαρξης κάποιες κοινωνικές-εθνοτικές ομάδες;

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας απαιτεί ριζική αλλαγή στον τρόπο που επιλέγονται, εκπαιδεύονται και δρουν οι αστυνομικοί. Απαιτεί να σπάσει οριστικά το απόστημα της στρατιωτικοποίησης, της έλλειψης λογοδοσίας, της ατιμωρησίας και του εναγκαλισμού με την Ακροδεξιά. Καθήκον των αστυνομικών είναι η προστασία του πολίτη κι όχι να παριστάνει το δικαστή και το δήμιο. Σε καμιά σοβαρή χώρα του κόσμου δεν έχουν για πρότυπα αστυνομικού τον επιθεωρητή Κάλαχαν και τον Στάθη Θεοχάρη. Την αστυνομία θα πρέπει να την εμπιστεύεται ο πολίτης, όχι να τη φοβάται. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, θα έχουμε παιδιά που δεν θα γυρίζουν σπίτια τους.