Εδώ και μερικές μέρες ένα νέο παιδί είναι στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Είναι ο Νίκος Ρωμανός, που σήμερα συμπληρώνονται 19 ημέρες από τότε που ξεκίνησε απεργία πείνας.
Κρατείται στις φυλακές Αυλώνα και πέρασε μέσω πανελληνίων εξετάσεων στο Τμήμα Διοίκησης Μονάδων Υγείας & Πρόνοιας του Τ.Ε.Ι. Αθήνας.
Παρ’ όλα αυτά οι φυλακές και η κυβέρνηση είχαν άλλα σχέδια για τον νεαρό φοιτητή. Του απαγόρευσαν ουσιαστικά να παρακολουθήσει τη σχολή του, αρνούμενοι κάθε άδεια εξόδου, παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαιώματος στην εκπαίδευση και την μόρφωση.
Άσχετα από το λόγο που βρίσκεται κάποιος στη φυλακή, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η δίκαιη και ισόνομη αντιμετώπιση όλων, ανεξάρτητα από πολιτικές ευθιξίες και ατομικά πιστεύω.
Το ουσιώδες είναι ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται ένας άνθρωπος ένα βήμα πριν το θάνατο. Οι παλμοί της καρδιάς του φτάνουν τους 170 το λεπτό και η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη.
Και εμείς αναρωτιόμαστε: Είναι άραγε αναγκαίο να οδηγείται ένας νέος σε απόπειρα αυτοκτονίας για να καταφέρει να τηρηθούν κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα σε μια (έστω κατ’ επίφαση) χώρα του σύγχρονου «δυτικού» κόσμου;
Είναι λογικό να πεθαίνει κάποιος στην Ελλάδα το 2014 επειδή ζητάει να γίνουν σεβαστά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, ακόμα και στη φυλακή;
