Σε όλη την ιστορία, εκείνοι που έχουν αντιγράψει το περισσότερο, αποτέλεσαν πάντα και αυτούς με την μεγαλύτερη ευημερία, για το λόγο αυτό. Οι απαγορεύσεις σχετικά με την αντιγραφή, όπως είναι τα πνευματικά δικαιώματα και τα μονοπώλια με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας, είναι απλά μια μορφή βιομηχανικού προστατευτισμού (και που συμβαίνει αυτός σήμερα; συμβαίνει μέσα στον λεγόμενο “καπιταλισμό της ελεύθερης οικονομίας”!!!).
Συχνά βοηθάει να κατανοήσουμε το σήμερα κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, και βλέποντας το πώς η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται το ίδιο, ξανά και ξανά.
Στα τέλη του 1700, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν η αυτοκρατορία που δημιουργούσε τους νόμους του πλανήτη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό μια αποικία – ακόμη και αν δεν ήταν επίσημα έτσι, αυτή αναφέρεται ως τέτοια στον τότε πολιτισμένο κόσμο, δηλαδή την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε μια αυστηρή άποψη προστατευτισμού για το εμπόριο: όλες οι πρώτες ύλες έπρεπε να έρχονται στην Αγγλία, και όλα τα αγαθά πολυτελείας έπρεπε να είναι κατασκευασμένα από αυτά τα υλικά, μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, για να εξαχθούν έπειτα στο υπόλοιπο κόσμο. Με λίγα λόγια, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το κέντρο όπου δημιουργούνταν η αξία.
Οι νόμοι γράφτηκαν για να κλειδώσουν αυτό το αποτέλεσμα. Η μεταφορά της ικανότητας να γίνεται η επεξεργασία των υλικών κάπου αλλού, η ίδια η γνώση, ήταν παράνομη. Για την ακρίβεια ήταν “παράνομη αντιγραφή”.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε έναν ιδιαίτερα φρικτό εγκληματία εκείνης της εποχής, τον Samuel Slater. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν γνωστός και ως “Slater the Taitor” (Slater ο προδότης). Το έγκλημά του ήταν ότι απομνημόνευσε τα σχέδια ενός βρετανικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, και κατάφερε να φτιάξει ένα αντίγραφο, ενός ολόκληρου βρετανικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας εκ μνήμης -κάτι που ήταν παράνομο. Για αυτή του την εγκληματική πράξη, την οικοδόμηση του λεγόμενου Slater Mill, χαιρετίστηκε ως “ο πατέρας της Αμερικανικής Βιομηχανικής Επανάστασης” από εκείνους που θα εκτοπίσουν αργότερα την κυριαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου -και συγκεκριμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ποινικός αντιγραφέας έχει επίσης και μια ολόκληρη πόλη που πήρε το όνομά του.
Η αντιγραφή δημιουργεί θέσεις εργασίας και ευημερία. Η αντιγραφή πάντα έφερνε θέσεις εργασίας και ευημερία. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν να ανταγωνιστούν, οι οποίοι προσπαθούν να νομοθετήσουν το δικαίωμα να επαναπαύονται στις δάφνες τους και να απαγορεύουν την αντιγραφή. Κάτι που ποτέ δεν λειτούργησε.
Μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά και στην πρώιμη κινηματογραφική βιομηχανία, επίσης. Αυτή η βιομηχανία ήταν σε τέλμα με τα μονοπώλια των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας με έναν από τους χειρότερους μονοπωλιακούς σε όλη βιομηχανική ιστορία, τον Thomas Edison και η Western Electric του. Σκότωνε ουσιαστικά οποιαδήποτε κινηματογραφική εταιρεία που πήγαινε να ξεκινήσει μέσα ή στην Νέα Υόρκη, την πόλη που τότε έδρευε η κινηματογραφική βιομηχανία. Μερικές από τις εκκολαπτόμενες τότε κινηματογραφικές εταιρείες -η Warner Brothers, η Universal Pictures, η MGM- επέλεξαν, λόγω αυτού, να εγκατασταθούν όσο πιο μακριά από αυτό το μονοπώλιο ήταν δυνατόν, και αφού κοίταξαν σε όλη τη χώρα, κατάληξαν σε ένα μικρό ανεκμετάλλευτο προάστιο έξω από το Λος Άντζελες, της Καλιφόρνια, το οποίο ήταν γνωστό ως “Hollywoodland” και είχε και μια τεράστια πινακίδα για το σκοπό αυτό. Εκεί, θα ήταν ασφαλείς από τον Edison και την επιβολή των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, απλώς και μόνο επειδή υπήρχε αρκετή απόσταση μεταξύ αυτών και εκείνου.
Ναι, σωστά διαβάζεις -το σύνολο της βιομηχανίας του σύγχρονου κινηματογράφου ιδρύθηκε στην πειρατεία (άσχετα με το πώς κατάντησε μερικές δεκαετίες μετά “ως βιομηχανία”). Κάτι που, και πάλι, οδήγησε στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ευημερία.
Η καρδιά του προβλήματος είναι το εξής: αυτοί που αποφασίζουν τι είναι “παράνομο” για να αντιγράψετε, το κάνουν βασιζόμενοι στο ότι δεν θέλουν να μπουν σε ανταγωνισμό και ποτέ δεν βασίζονται σε οποιοδήποτε είδους ηθικό έρεισμα. Είναι απλά ένας καθαρά βιομηχανικός προστατευτισμός. Ο νέο-μερκαντιλισμός, αν προτιμάτε. Η αντιγραφή φέρνει πάντα θέσεις εργασίας και ευημερία. Ως εκ τούτου, η εθελοντική συμφωνία με τους όρους των κατεστημένων βιομηχανιών, όρους που είναι ειδικά γραμμένοι για να κρατήσουν όλους τους άλλους εκτός ευημερίας, είναι μια εκπληκτικά κακή επιχειρηματική και πολιτική τακτική.
Και ευχαρίστως μπορώ να πάω τόσο μακρυά όσο στο να πω ότι, υπάρχει μια ηθική επιταγή στο να παρακούσει κάποιος τους νόμους κατά της αντιγραφής. Η ιστορία θα σας βγάλει πάντα σωστούς, όπως έκανε και με την περίπτωση του Samuel Slater, για παράδειγμα.
Για ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα, μπορούμε να δούμε την Ιαπωνία. Όταν μεγάλωσα στη δεκαετία του 1980, η ιαπωνική βιομηχανία ήταν γνωστή για τα φτηνά knock-off αγαθά της. Αντέγραφαν τα πάντα εντελώς ξεδιάντροπα και ποτέ δεν είχαν την σωστή ποιότητα. Αλλά ήξεραν κάτι που η Δύση αγνοούσε επιτηδευμένα: η αντιγραφή φέρνει ευημερία. Όταν αντιγράφεις αρκετά καλά, μπορείς να μάθεις με έναν καταιγιστικό ρυθμό και τελικά θα φτάσεις να είσαι ο R&D ηγέτης, ο ηγέτης της καινοτομίας, χτίζοντας σταδιακά πάνω στην καινοτομία που αρχικά είχες αντιγράψει. Σήμερα, η Ιαπωνία χτίζει τα καλύτερα διαθέσιμα ποιοτικά πράγματα σε κάθε κατηγορία.
Οι Ιάπωνες ήξεραν και είχαν καταλάβει ότι χρειάζονται τρεις γενιές αντιγραφής και μια τεράστια εργασιακή πειθαρχία για να γίνουν οι καλύτεροι στον κόσμο, σε κάθε κλάδο. Πρόσφατα και προς τεράστια έκπληξή μου, ξεπέρασαν ακόμα και τους Σκωτσέζους ηγέτες στο ουίσκι. (Καθώς είμαι ένας πολύ άπληστος οπαδός του Σκωτσέζικου ουίσκι, αυτό ήταν μια προσωπική πηγή σύγχυσης για μένα, αν και ξέρω ότι τα πράγματα λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο σε ένα ορθολογικό επίπεδο).
Σε προσωπικό επίπεδο, λίγο πολύ κάθε καλός προγραμματιστής λογισμικού, ξέρω ότι έμαθε την τέχνη του από την αντιγραφή του κώδικα των άλλων ανθρώπων. Η αντιγραφή φέρνει την ευημερία σε εθνικό και ατομικό επίπεδο. Εκείνοι που θα επιδιώξουν να την θέσουν εκτός νόμου ή να υπακούσουν σε τέτοιες άδικες απαγορεύσεις κατά της αντιγραφής, δεν έχουν κανένα ηθικό έρεισμα απολύτως -και ειλικρινά, νομίζω ότι οι άνθρωποι που επιλέγουν εθελοντικά να υπακούσουν τέτοιους άδικους νόμους, τους αξίζει να μείνουν εκτός ευημερίας και να πέσουν μαζί με τον κατεστημένο αφέντη τους, όταν έρθει εκείνη η ώρα (που θα έρθει αδυσώπητα κάποια στιγμή).
Κανείς δεν πήρε ποτέ το προβάδισμα όταν εθελοντικά ακολουθούσε πίσω από κάποιον άλλο, τελικά. Οι υπόλοιποι από εμάς να αντιγράφουμε, να μοιραζόμαστε και να καινοτομούμε και να μην περιμένουμε για κανέναν που προσπαθεί να νομοθετήσει το δρόμο του προς την ανταγωνιστικότητα, απλά να τον προσπεράσουμε αντιγράφοντας τον!!!
—-
Από: Torrent Freak (TF), “ILLEGAL COPYING HAS ALWAYS CREATED JOBS, GROWTH, AND PROSPERITY“, BY RICK FALKVINGE ON OCTOBER 19, 2014
Σχετικά με τον συγγραφέα: Rick Falkvinge is a regular columnist on TorrentFreak, sharing his thoughts every other week. He is the founder of the Swedish and first Pirate Party, a whisky aficionado, and a low-altitude motorcycle pilot. His blog at falkvinge.net focuses on information policy.
Σήμερα η ΑΕΠΙ έκανε μια μεγάλη σύλληψη, κατάφερε να πιάσει, με την βοήθεια της αστυνομίας, έναν επικίνδυνο εγκληματία. Τον Γιάννη Σωμαράκη, ιδιοκτήτη του Θεάτρου των Αγρών[1] στο Κυπαρίσσι. Ο εν λόγω “εγκληματίας” είχε το θράσος να εκτελέσει σε ανοιχτό χώρο μια εκδήλωση με μουσική και άλλα τινά.