Η ημιμάθεια, λένε, είναι χειρότερη από την αμάθεια. Και έχουν δίκιο. Όταν νομίζεις ότι ξέρεις ένα θέμα, ότι κατέχεις την γνώση πάνω σε ένα θέμα ενώ δεν την έχεις, είναι χειρότερο από το να το αγνοούσες εντελώς.
Αν νομίζεις ότι ξέρεις ένα θέμα, κλείνεις την πόρτα για να μάθεις για αυτό περισσότερα. Κλείνεις την πόρτα στην γνώση και στην δυνατότητα να δεις τα πράγματα από πολλές και διαφορετικές απόψεις και να δώσεις έτσι την ευκαιρία στον εαυτό σου να δει την μεγάλη εικόνα.
Όσο όμως αφορά εσένα και … τον εαυτό σου, η ημιμάθεια παραμένει πρόβλημα του ενός. Όταν όμως είσαι πχ. ένας δημοσιογράφος, τότε η ημιμάθεια σου γίνεται πρόβλημα των πολλών. Επηρεάζεις γιατί δημοσιοποιείς την ημιμάθεια σου και αυτή γίνεται γνώση για τους πολλούς.
Σε θέματα άποψης και γνώμης είναι εντάξει να έχεις την δική σου άποψη, σε θέματα όμως γνώσης και στοιχείων θα πρέπει να βασίζεσαι σε δεδομένα. Αν τα δεδομένα σου είναι λανθασμένα πάλι είναι εντάξει αρκεί να κάνεις έρευνα και να προσπαθήσεις για να τα διορθώσεις.
Κατά καιρούς δημοσιογράφοι συντάσσουν άρθρα σε έγκριτες εφημερίδες και σε άλλα μέσα, σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα. Σχεδόν πάντα, αποφεύγουν να αναφερθούν στο πώς προέκυψαν τα πνευματικά δικαιώματα και στο πώς επηρεάζουν (αρνητικά ή θετικά) τον παγκόσμιο πολιτισμό μας.
Συνήθως αναλώνονται σε λογύδρια για την κακή πειρατεία και για τους “πανούργους” πειρατές που δεν σέβονται κανένα ιερό και όσιο και κλέβουν ασύστολα τον κόπο και τον μόχθο των δημιουργών…. και μπλα μπλα μπλα… κασέτα Νο 13.
Για να δώσουν κύρος και μια πινελιά εγκυρότητας στα άρθρα τους, αραδιάζουν διάφορους πολλαπλασιασμούς για το πόσες χιλιάδες/εκατομμύρια χάνουν οι δημιουργοί από τους τρισάθλιους πειρατές, κάνοντας τα γνωστά τους λάθη στο να αναφέρονται στους δημιουργούς και όχι στα μονοπώλια που τους εκμεταλλεύονται, να υπολογίζουν την χασούρα με την γνωστή μέθοδο του “θα”, του “ίσως” και του “άμα” και στρογγυλεύουν τους αριθμούς προσθέτοντας μερικά μηδενικά στο τέλος τους.
Ίσως αν έβαζαν για λίγο στην άκρη την ημιμάθεια τους και αφιέρωναν χρόνο στην έρευνα, να μην ήταν τόσο “απόλυτοι” με αυτά που αραδιάζουν κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα, αφήνοντας απ’ έξω τις “καλές” εταιρίες εκμετάλλευσης των πνευματικών δικαιωμάτων και τους οργανισμούς διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων, όπως πχ. την γνωστή μας ΑΕΠΙ.
Η ερευνητική δημοσιογραφία προϋποθέτει έρευνα και μάλιστα έρευνα εις βάθος και όχι επιδερμικό σκάλισμα της επιφάνειας.
Για να βοηθήσουμε λοιπόν τους αγαπητούς (κατά τα άλλα) δημοσιογράφους, τους χαρίζουμε μερικά βιβλία, έρευνες, μελέτες και ένα πολύ πρόσφατο άρθρο:
Οι Εκδόσεις/Βιβλία/Μελέτες (στο διαδίκτυο, με λίγη έρευνα, μπορούν να βρεθούν δεκάδες μελέτες και έρευνες που παρουσιάζουν δεδομένα για τα πνευματικά δικαιώματα):
- Recent Discussions on the Abolition of Patents for Invetions / Πρόσφατες Συζητήσεις πάνω στην Κατάργηση των Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας για τις Εφευρέσεις, London, Longmans, Green, Reader, and Dyer, 1869, 350 σελίδες, αγγλικά
- Against Intellectual Monopoly, από τους Michele Boldrin και David K. Levine
- COPY CULTURE in the US & Germany – (Πολιτισμός Αντιγραφής στις ΗΠΑ και στη Γερμανία), The American Assembly, University of Columbia, Joe Karaganis & Lennart Renkema, Version 1.01, 2013
- OUR DIGITAL FUTURE: A CROWDSOURCED AGENDA FOR FREE EXPRESSION, OpenMedia
- The Case for Copyright Reform / Η υπόθεση για τη μεταρρύθμιση των Πνευματικών Δικαιωμάτων (Copyright), Christian Engström & Rick Falkvinge
Και το άρθρο:
Πώς τα Πνευματικά Δικαιώματα (Copyright) εξαφανίζουν τον Πολιτισμό (How Copyright Makes Culture Disappear)
Πριν από μερικά χρόνια, γράψαμε για κάποια έρευνα από τον Paul Heald, που έκανε μια εκπληκτική δουλειά αποδεικνύοντας οπτικά το πόσο οι σημερινοί νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων βλάπτουν την διάδοση του περιεχομένου.
Το γραφικό-παρουσίαση, κλειδί σε αυτήν την έρευνα, ήταν το ακόλουθο:
Αυτό που δείχνει το συγκεκριμένο γραφικό είναι ότι, ενώ νέα βιβλία είναι διαθέσιμα προς πώληση, πολύ γρήγορα εξαντλούνται στην έκδοσή τους και βασικά δεν είναι πλέον διαθέσιμα μέχρι να φτάσουμε στο 1923, όπου τα έργα αυτά μπαίνουν στο Public Domain (Κοινό Κτήμα). Σκεφτείτε όλα αυτά τα έργα που δεν είναι πλέον διαθέσιμα για να τα αγοράσουμε κατά την διάρκεια αυτού του μεγάλου κενού που υπάρχει ανάμεσα. Ο Heald έχει από τότε ενημερώσει αυτήν την έρευνα του για να δείξει το πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα – αποδεικνύοντας έτσι το πως τα επιχειρήματα που στρέφονται εναντίον της εισόδου των πρωτότυπων έργων στο Public Domain δεν έχουν κανένα νόημα. Γκρεμίζει έτσι τα επιχειρήματα που προβάλλουν κάποιοι ότι το Public Domain θα είναι είτε “υπερ” είτε “υπο” εκμεταλλευόμενο (ναι, γίνονται και τα δύο αυτά επιχειρήματα), θέτοντας τα ως επιχειρήματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Φαίνεται ότι τα πνευματικά δικαιώματα κάνουν την ίδια ζημιά, και στην Ευρώπη. Στο τελευταίο συνέδριο Chaos Communications Congress στην Γερμανία, η Julia Reda, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το Κόμμα Πειρατών Γερμανίας, έδωσε μια ομιλία για την κατάσταση του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων (ή όπως λανθασμένα λέγεται “πνευματικής ιδιοκτησίας”… λες και μπορεί να υπάρξει ποτέ ιδιοκτησία πάνω σε άυλα αγαθά πολιτισμού και στην πνευματική δημιουργία) σήμερα.
Μπορείτε να δείτε το βίντεο της ομιλίας, εδώ:
Η ομιλία περιελάμβανε ένα γραφικό σχετικά με τα βιβλία που διατίθενται στην Ευρώπη:
Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει, είναι το ότι αυτό το γιγαντιαίο σύνολο από έργα που λείπουν, δεν θεωρείται από τους φορείς χάραξης πολιτικής (εκτός από την Reda) ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει σήμερα. Αυτή η απώλεια είναι μια τεράστια απώλεια για την κοινωνία και το κοινό και οφείλεται στα σημερινά πνευματικά δικαιώματα – και θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί με μερικές βασικές αλλαγές στην νομοθεσία, περιλαμβάνοντας μερικά πράγματα όπως, την απαίτηση καταχώρησης πνευματικών δικαιωμάτων, την μείωση της διάρκειας των πνευματικών δικαιωμάτων και (τουλάχιστον) την απαίτηση ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων να καταχωρεί ξανά το έργο περιοδικά από καιρό εις καιρόν (ανανέωση εγγραφής της κατοχής των πνευματικών δικαιωμάτων ενός έργου).
Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, πριν από τον νόμο του 1976, η νομοθεσία απαιτούσε την εγγραφή των πνευματικών δικαιωμάτων και την καταχώρηση της ανανέωσης τους (στα 26 χρόνια). Και για την συντριπτική πλειοψηφία των έργων δεν γινόταν ανανέωση, επειδή απλά δεν υπήρχε κανένα οικονομικό κίνητρο για να το πράξουν.
Ωστόσο, και παρόλο που συμβαίνει αυτό, σήμερα χορηγούνται αυτόματα πνευματικά δικαιώματα για όλα τα έργα και για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό, όχι μόνο δεν έχει νόημα, αλλά οδηγεί και σε ένα τεράστιο κενό για τον πολιτισμό μας, όπως φαίνεται από τα παραπάνω δύο γραφικά.
Αυτό είναι μια τεράστια απώλεια για την κοινωνία και τον πολιτισμό μας και θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη στην αναθεώρηση της νομοθεσίας για τα πνευματικά δικαιώματα που έχει δρομολογηθεί στην ΕΕ.
—–
Από: techdirt, “How Copyright Makes Culture Disappear“, Culture, from the to-promote-the-progress dept, by Mike Masnick, Wed, Dec 31st 2014 – 8:19am
