Category: Δημοκρατία

Μέσα στα πάμπολλα εγκλήματα που για λόγους συγκάλυψης ακολούθησαν το Έγκλημα των Τεμπών, αποκαλύφθηκε κι ότι κάποιοι παραποίησαν το ηχητικό με τις συνομιλίες μεταξύ του μοιραίου σταθμάρχη και μηχανοδηγών για να στήσουν το κυβερνητικό αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους». Ακολούθησε πρόταση μομφής από τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη, στην οποία συναινεί και όλη η αντιπολίτευση.

Ως Κόμμα Πειρατών Ελλάδας αναρωτιόμαστε σε τι ακριβώς αποσκοπεί ο κ. Ανδρουλάκης. Για να πετύχει η πρόταση δυσπιστίας χρειάζεται απόλυτη πλειοψηφία 151 βουλευτών. Η Νέα Δημοκρατία έχει στη διάθεσή της 158 κι έχει αποδείξει ιστορικά πως έχουν ένστικτο παραμονής στην εξουσία. Πιστεύει σοβαρά ο κ. Ανδρουλάκης ότι θα υπάρξουν «γαλάζιες» διαρροές; Σε ποιο σύμπαν ζει; 

Αυτή η πρόταση μομφής θα πετύχει μονάχα τα εξής:

1. Θα συσπειρώσει την κυβερνώσα παράταξη

2. Θα δώσει στον κ. Μητσοτάκη τη δυνατότητα να βγει «αναβαπτισμένος» και με «ανανεωμένη» την εμπιστοσύνη της Βουλής στο πρόσωπό του

3. Θα δώσει στους γαλάζιους βουλευτές τη δυνατότητα να ξαναβγούν στα κανάλια και να μας πουν για τα Τέμπη ότι «αυτά έχουν κριθεί, 41%»

4. Ο κ. Ανδρουλάκης θα έχει την ευκαιρία, για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του, να πει «να, κοιτάτε, κάνω κι αντιπολίτευση».

Βεβαίως, αν ήμασταν στη Βουλή κι ερχόταν η πρόταση δυσπιστίας, θα καταψηφίζαμε αυτή την καταστροφική κυβέρνηση για λόγους αρχής. Δε μπορούμε όμως να μη βλέπουμε την πραγματικότητα: οι συσχετισμοί στο Κοινοβούλιο είναι τέτοιοι κι η πολιτική συγκυρία είναι τέτοια που η Νέα Δημοκρατία σίγουρα παρακάλαγε γι’αυτή την κίνηση του κ. Ανδρουλάκη.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδης[1]  κάνει λόγο για «διαρκώς αυξανόμενη» συζήτηση σχετικά με την πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή όμως η κυριαρχία οφείλεται αποκλειστικά στην επικοινωνιακή της υπεροπλία, η οποία της δόθηκε από τους ολιγάρχες που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και τους διαύλους ενημέρωσης ως αντάλλαγμα για όσα τους χάρισε τόσο απλόχερα: από τις απανωτές «Λίστες Πέτσα» ως το ατελείωτο γαϊτανάκι προκλητικών απευθείας αναθέσεων και το καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας που τους έχει εξασφαλίσει. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός κι η συνεπαγόμενη οικονομική επιβάρυνση των πολιτών που πληρώνουν το μάρμαρο, η απόλυτη κατάργηση του κράτους δικαίου κι η διάβρωση ακόμα κι αυτής της έννοιας του νεωτερικού κράτους είναι «παράπλευρες απώλειες». Βοηθά σ’αυτό κι ο «influencer» alt-right πρωθυπουργός.

Ο κ. Φλωρίδης, με αυτό το άρθρο-μνημείο ιταμότητας, κουνάει το δάχτυλο στην «Αριστερά» και της υποδεικνύει πώς να είναι… αριστερή και πώς να αντιπολιτεύεται. Ο κ. Φλωρίδης, συντάκτης του πλέον οπισθοδρομικού και λαϊκίστικου Ποινικού Κώδικα από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους – μόνο επαναφορά της θανατικής ποινής δεν είδαμε. Ο κ. Φλωρίδης, που έγινε υπουργός με μια παράταξη που αντιπολιτεύτηκε πιάνοντας στασίδι έξω απ’το Eurogroup και φωνάζοντας «βάστα Σόιμπλε», με απανωτές ξεδιάντροπες ψευτιές για το νόμο Παρασκευόπουλου (τις οποίες αναπαράγει ανερυθρίαστα κι ο ίδιος), με άθλια τυμβωρυχία για το Μάτι, τη Μάνδρα και τη Marfin. Ο κ. Φλωρίδης, που επί των ημερών του συνεχίζεται η έκρηξη των γυναικοκτονιών ενώ ο ίδιος αρνείται να τηρήσει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Ο κ. Φλωρίδης, που μισεί κάθε κοινωνικό αγώνα και κάθε λαϊκή διεκδίκηση. Αυτός ο υπουργός έχει την αξίωση να κάνει υποδείξεις στην Αριστερά.

Καλά θα κάνει ο κ. Φλωρίδης να κοιτάξει τα πεπραγμένα της παράταξης στην οποία εντάχθηκε για να γίνει υπουργός. Να μιλήσουμε για το έγκλημα των Τεμπών, όπου δολοφονήθηκαν 57 συνάνθρωποί μας; Για την απόλυτη διάλυση της παιδείας και της υγείας; Για τους 733.000 ελεύθερους επαγγελματίες που τους στέρησε την ασφάλιση η κυρία Μιχαηλίδου; Για την ασυδοσία των «επενδυτών» που για ένα κομμάτι ψωμί πετάνε κόσμο στο δρόμο; Για την Αστυνομία που δρα κυριολεκτικά ως ανεξέλεγκτος στρατός κατοχής; Για τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες σε βάρος προσφύγων; Για την απερίσκεπτη εμπλοκή της χώρας σε πολεμικές δράσεις που μπορούν να αποβούν μοιραίες μεσοπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα σε διπλωματικό, γεωπολιτικό και – πολύ φοβόμαστε – στρατιωτικό επίπεδο; Για την παράδοση της χώρας στην κλιματική κρίση (πλημμύρες, πυρκαγιες κ.α.); Για το ότι έχει αφήσει τους φασίστες και τους σκοταδιστές ν’αλωνίζουν και να κάνουν το ένα πογκρόμ μετά το άλλο; Για την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού και τη βύθιση της κοινωνίας στον τραμπουκισμό και στον κανιβαλισμό; Για τα απανωτά ξεπλύματα μαστροπών και παιδοβιαστών με πολιτικές και «ιερές» διασυνδέσεις; Για τους 37.000+ νεκρούς της πανδημίας επειδή η κυβέρνηση δεν ήθελε να οργανώσει ΜΕΘ και να στηρίξει σοβαρά τη δημόσια υγεία, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε διφορούμενο παιχνίδι με τους αντιεμβολιαστές; Για την άνευ προηγουμένου απευθείας ανάθεση ύψους 10 δις ευρώ (!!!!!!) για τα Rafale και τις φρεγάτες Belharra; Ας πει κάτι για όλα αυτά, που το καθένα μόνο του στην Ευρώπη (μένουμε ή δε μένουμε Ευρώπη τελικά;) θα έριχνε την κυβέρνηση και θα καταβαράθρωνε το κυβερνών κόμμα, ο κ. Φλωρίδης, αντί να παριστάνει τον… καλόκαρδο, ψυχοπονιάρη και συνετό… πατερούλη. 

Έχει ενδιαφέρον η στάση του κ. υπουργού: από τη μια προσπαθεί να δείξει πως τον έπιασε ο πόνος για τη «θνήσκουσα Αριστερά» κι από την άλλη επιχαίρει κι επαίρεται για την «αδύναμη/ανύπαρκτη αντιπολίτευση» και για το ότι «πλέον η Αριστερά μοιάζει με κάτι απαρχαιωμένο και μηδενικής σημασίας ως μία μειοψηφική κοινωνική τάση». Τα λόγια αυτά τα’χουμε ξανακούσει απ’τους τραμπικούς και προφανώς μια από τις στοχεύσεις του κ. Φλωρίδη είναι και το να μας πει «τέτοια Ελλάδα θέλουν οι Έλληνες, άρα σε ό,τι κάνουμε είναι συνυπεύθυνοι» – σαν το «μαζί τα φάγαμε» του Θεόδωρου Πάγκαλου. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική απ’αυτό που θα’θελε ο κ. Φλωρίδης. 

Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας ενημερώνει τον κ. Φλωρίδη πως αν η Αριστερά, αν η αντίθεση προς τον ολοκληρωτισμό κι η διεκδίκηση δημοκρατίας, διαφάνειας, λογοδοσίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, ήταν «απαρχαιωμένες», αυτός δε θα ένιωθε την ανάγκη να ποινικοποιήσει ακόμα και την αναπνοή. Δε θα σπαταλούσε το υστέρημα του ελληνικού λαού ο κ. Μητσοτάκης σε απευθείας αναθέσεις στους πουτινικών προδιαγραφών ολιγάρχες και στα ΜΜΕ τους για να εξαγοράζει τη στήριξή τους. Δε θα βγαίνανε οι γαλάζιοι πολιτευτές και κοντυλοφόροι με τόση λύσσα να συκοφαντήσουν τις αγροτικές διεκδικήσεις στα μπλόκα, τον ξεσηκωμό των φοιτητών, τις στάσεις εργασίας στα νοσοκομεία, τις απεργιακές μοτοπορείες των ντελιβεράδων. Δε θα επινοούσαν η Νέα Δημοκρατία κι η Λίστα Πέτσα ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας για «ανθέλληνες» Ευρωπαίους που τάχατες χτυπάνε το… έθνος μας όταν βγάζουν τη Νέα Δημοκρατία στη σέντρα για τ’ανομήματά της. Επίσης, δεν πρόκειται να δεχτούμε καμία προσπάθεια εκ μέρους οποιουδήποτε να μας καταστήσει συνένοχούς του.

Αλλού αυτά λοιπόν, κ. Φλωρίδη. Όχι σε μας.

[1] Εφημερίδα των Συντακτών. (2024). Φλωρίδης, Γ. Αδυναμία αντιπολίτευσης και θνήσκουσα Αριστερά. [online] Available at:https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425373_adynamia-antipoliteysis-kai-thniskoysa-aristera

Γράψαμε ήδη για τη θρασύδειλη επίθεση της αγέλης των νεοφασιστών αλητοτραμπούκων κατά τρανς συνανθρώπων μας στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αναγνωρίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα, που εδώ και πάνω από δέκα χρόνια πληθαίνουν όλο και περισσότερο, δεν είναι καθόλου «μεμονωμένα περιστατικά» ούτε «ορφανά». Αντίθετα, εντάσσονται στο πλαίσιο της δυσανεξίας ολόκληρης της Δεξιάς (ακόμη και της «μετριοπαθούς» που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «κέντρο») κατά της Δημοκρατίας και κατά των δικαιωμάτων – ανθρώπινων, κοινωνικών, πολιτικών, εργασιακών.

Κάθε φορά που υπάρχει οποιαδήποτε κοινωνική διεκδίκηση, οποιαδήποτε προσπάθεια για την αναγνώριση και την προστασία ευάλωτων ομάδων, αμέσως βγαίνουν οι «μετριοπαθείς» και «συνετοί» πολιτικοί και κοντυλοφόροι να μας «νουθετήσουν», υιοθετώντας όρους και οχλαγωγικά «επιχειρήματα» της Άκρας Δεξιάς: απ’τον κοινωνικό αυτοματισμό και το χυδαίο αντιμεταναστευτικό-αντιπροσφυγικό ρατσισμό της «ελεύθερης» ραδιοτηλεόρασης των ολιγαρχών ως την απαξίωση και κατασυκοφάντηση (λιγότερο ή περισσότερο απροκάλυπτη) κάθε δημοκρατικής και κοινωνικής κατάκτησης, ακόμα και της ίδιας της Μεταπολίτευσης, ακόμα και του ίδιου του νεωτερικού κράτους. Παραδείγματα υπάρχουν αναρίθμητα και μάλιστα σε όλο το φάσμα του Τύπου, από τις καθημερινές πολιτικές εφημερίδες ώς τα περιοδικά… αυτοκινήτου· απ’τα περιοδικά «lifestyle» μέχρι τις πρωινές εκπομπές «λόγου» που ακούει η μισή Ελλάδα στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση· απ’τα πύρινα κηρύγματα των κρατικοδίαιτων παπάδων μέχρι τις «βιωματικές» ψευτιές διαφόρων «influencers» και τις πολυφτιασιδωμένες χυδαιολογίες διαφόρων «στοχαστών».

Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο το πώς είναι αδύνατο να περάσει μια μέρα χωρίς ν’ακούσουμε έναν τουλάχιστον «συμπολίτη» μας να μιλά με νοσταλγία για τη Χούντα, που τάχατες «δεν έκλεψε», «έκανε έργα», «νοικοκύρεψε την Ελλάδα» και – φυσικά – μας επέτρεπε να κοιμόμαστε «με ανοιχτά παράθυρα». Δεν είναι απορίας άξιο που κάτι εκατοντάδες χιλιάδες «συμπολίτες» μας πιστεύουν ότι η Αντίσταση κατά των γερμανοναζιστικών ναζιστικών δυνάμεων ζημίωσε τη χώρα. Δεν είναι απορίας άξιο που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει σε ναζιστικών προδιαγραφών θεωρίες περί «ανωτερότητας» του ελληνικού έθνους. Ούτε είναι απόρίας άξιο που τόσοι πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι το χρώμα, η καταγωγή, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός κι η έμφυλη ταυτότητα ενός ανθρώπου συνιστούν τεκμήρια εγκληματικής ψυχοσύνθεσης και λόγο για να έχει λιγότερα δικαιώματα από τους «γνήσιους και καθαρόαιμους» ή τους «κανονικούς».

Κανένας άνθρωπος όμως δε γεννιέται ρατσιστής, φασίστας, σεξιστής. Αυτές οι απόψεις δε φύτρωσαν μόνες τους, δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Καλλιεργήθηκαν συστηματικά, κανονικοποιήθηκαν, προβλήθηκαν, διαφημίστηκαν. Τους δόθηκε βήμα και χώρος. Αντιμετωπίστηκαν αρχικά ως ισότιμες με τις προοδευτικές και μετά προωθήθηκαν όχι απλά ως θεμιτές, αλλά ως οι μόνες αποδεκτές. Λίγο με περισπούδαστες «αναλύσεις», λίγο με λοιδορία και χλεύη για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», για τον «δικαιωματισμό» και κάθε προστασία των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η δουλειά έγινε. Σιγά-σιγά, μεθοδικά, με σχέδιο. Και τη βρωμοδουλειά αυτή δεν την κάνανε τίποτα περιθωριακοί τύποι. Κάθε άλλο!

Την κάνανε «μετριοπαθείς», «κεντρώοι», «σοβαροί» γραφιάδες και ραδιοτηλεοπτικοί αγορητές. Την κάνανε διαπλεκόμενοι εκδότες και καναλάρχες – για τους δικούς τους σκοπούς. Την κάνανε επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν νεοφασιστικές-νεοναζιστικές γκρούπες, οπισθοδρομικά, υπερσυντηρητικά think tanks κι ακροδεξιούς δημαγωγούς. Την κάνανε «ακαδημαϊκοί» που, για να πάρουν αξιώματα και για ν’αυγατίσουν το βιός τους, αγκάλιασαν το φασισμό. Την κάνανε προβεβλημένοι και δημοφιλέστατοι αρθρογράφοι με κομιλφώ ή «ιδιάζον» στυλ γραφής. Την κάνανε κήνσορες και θεράποντες της αποπολιτικοποίησης και της υποβάθμισης του πολιτικού διαλόγου σε ένα ρηχό εστετισμό της κακιάς ώρας για το ποιος πολιτικός ντύνεται καλά ή καπνίζει ή μιλά επιθετικά για τον εκάστοτε επίορκο και, συνεπώς, μας «χαλάει την αισθητική». Την κάνανε πολιτικοί που γεμίσαν τα κόμματά τους και τον κρατικό μηχανισμό με φανατικούς εχθρούς της Δημοκρατίας και του Ανθρώπου, που κάνουν προεκλογικές καμπάνιες υιοθετώντας όλη τη ρητορική της ΕΣΠΟ, της ΕΠΕΝ, της Χρυσής Αυγής, της τραμπικής alt-right, που συκοφαντούν το ίδιο το Σύνταγμα και φροντίζουν τα φασιστοειδή να χαίρουν πλήρους ασυλίας παντού.

Μα, πάνω απ’όλα, συνεργοί όλων αυτών είναι οι υπερατομιστές «πολίτες», που «φοβούνται» όποιον ταλαίπωρο διεκδικεί μια θέση τον ήλιο. Γιατί επιλέγουν συνειδητά να ταυτίζονται μ’αυτόν το συρφετό του σκότους, που συσπειρώνονται γύρω του, τον σιγοντάρουν και τον δυναμώνουν. Γιατί δε σκέφτονται ούτε για μισή στιγμή ότι μας γυρνάνε πίσω σ’εποχές που έπρεπε να είχαμε αφήσει οριστικά στο παρελθόν, ότι συντάσσονται με τα ορφανά του Χίτλερ και των Ορκ του που εξοντώσανε πάνω από εφτακόσιες χιλιάδες συμπατριώτες μας και καταλεηλάτησαν τη χώρα. Γιατί δε σκέφτονται ούτε για μισή στιγμή τις συνέπειες των επιλογών τους – μόνο «φοβούνται» μην τυχόν κι αντιμετωπιστούν σαν άνθρωποι οι φοιτητές, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι κακοποιημένες γυναίκες, οι ΛΟΑΤΚΙ, οι ανάπηροι. Γιατί έννοιες όπως αλληλεγγύη, σεβασμός προς το διπλανό και κοινωνική δικαιοσύνη τους είναι παντελώς ξένες. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό είναι το «κέντρο» κι αυτή είναι η ιδεολογία του: εγωκεντρισμός που θα τον ζήλευε κι η ατάλαντη ψεκασμένη ρατσίστρια Ayn Rand (η πρωθιέρεια των νεοφιλελεύθερων), οπορτουνισμός και βαθύ, αλλά προσεκτικά καμουφλαρισμένο, μίσος για τις «κατώτερες» τάξεις, ομάδες και φυλές.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον προσβλητικό όλοι αυτοί να καμώνονται πως πέφτουν απ’τα σύννεφα με τα ναζιστικά πογκρόμ. Είναι όλοι τους συνένοχοι, συναυτουργοί και ηθικοί αυτουργοί. Γι’αυτό, τις – αμήχανες ή καλοπροβαρισμένες – δηλώσεις καταδίκης γι’αυτά που οι ίδιοι κανονικοποίησαν, ενθαρρύνουν κι απεργάζονται για το μέλλον αυτού του τόπου καλά θα κάνουν να τις αφήσουν κατά μέρος. Τον έρωτά τους με το φασισμό τον ξέρουμε πια πολύ καλά: είναι σαν το βήχα, δεν κρύβεται, ό,τι κι αν κάνουν.