On Sunday 01.06.2025, the 12th Congress of the Pirate Party of Greece (PPGR) took place, entirely via video teleconference (VTC). This Congress was destined to be crucial, as the party’s Body of Members was called upon to decide on subjects pertaining not only to typical procedural formalities, but also the party’s political and ideological identity. Specifically:
Through voting on the new Statutes (which shall be translated to English in due course) and the Rethymno Declaration, the PPGR’s Body of Members was asked to deliberate and decide on the strengthening of the progressive, secular, anti-racist, and inclusive character of the party, and on the clarification of a wider scope of political action for the party.
It was also asked to decide on the future of its relations to the European Pirate Party (PPEU) and the Pirate Parties International (PPEU), bearing in mind the positions expressed by their leaderships.
After extensive and in-depth briefing by the Governing Board on the state of the Pirate Movement, the Body of Members concluded that a new beginning is necessary, on a concrete, consistent, progressive ideological base, without “nods” to neoliberalism, technofeudalism, neo-colonialism, and the far right, and also without any connection to institutions and persons whose public speech is deplorable. Thus, the Body of Members came to the following decisions:
The Rethymno Declaration was unanimously approved. This replaces the Uppsala Declaration and is a political, ideological, and programmatic declaration of the Pirate Party of Greece. It is also a call for a reestablishment of the Pirate movement, this time on ideologically, politically, and morally solid foundations, without ambiguities. It is also tailored to the current political reality, the actual concerns and needs of the citizens and of the PPGR’s members, and will serve as a compass and a basis for the formulation of progressive, democratic, and inclusive political propositions.
The new Statutes of the Pirate Party of Greece were also unanimously approved. This brings the following important changes-additions:
It strengthens the progressive character of the party, by incorporating, inter alia:
Provisions for the promotion of an entirely secular state, the strengthening of the party’s progressive ideological profile, as well as the protection of the members and the the people at large from gender-based, racial, regional, religious, ableist, etc discrimination.
Provisions for Member Organizations built on a geographic or professional/vocational/scientific basis.
Provisions for the prevention and handling of incidences of Conflicts of Interest or other incompatibilities, as well as safeguards to ensure the functioning of the party’s instruments will not be undermined.
Text that clarifies:
Members’ rights and obligations;
The functioning of the party’s instruments;
The duties and competences of the party’s instruments;
The duties, competences, and methodology of election and substitution of the members of the Governing Board and the Code of Conduct and Arbitration Committee;
Deliberation procedures;
The scope and functioning of the Three-Pirates Rule;
Provisions for the equitable and equal representation of genders in the instruments and ballots of the party;
Final and transitional provisions.
With respect to the relation of the PPGR with the PPEU and PPI:the Body of Members unanimously decided for the party’s resignation from these two formations, as the Body of Members concluded that they (i) have abandoned the essence of the Pirate Ideology, which is antiracist, democratic, antimilitarist, pacifist, egalitarian, and promotes the peoples’ right to liberty and self-determination; (ii) produce no political added value whatsoever; (iii) do not enable constructive and productive political discourse. Members who took the floor stressed and condemned the hegemonic role played within these coalitions by persons who (a) promote militarism and a new arms race; (b) have fully adopted the positions and rhetoric of the extreme far-right and corrupt Israeli government; (c) express an impertinent contempt towards International Law, the International Court of Justice, the International Criminal Court, the plethora of well-respected international humanitarian relief organizations, as well as the international Press freedom and civil and human rights organizations.
The Body of Membersorders and authorizesthe Governing Board to proceed with the following actions:
Publish the Rethymno Declaration and the new Statutes;
Publish a Statement of Resignation from the PPEU and PPI;
Take initiatives to reach out and collaborate with individuals, parties, and organizations of the wider progressive-democratic side of the political spectrum, starting on the local and national level.
Even before the 2024 European Elections, which were an unmitigated disaster for the Pirate Movement, reading the Flaschenpost, the official news apparatus of the German Pirate Party’s (Piratenpartei Deutschland – PPDE)’s Politburo, confirmed what we suspected from reading the X (formerly Twitter) posts of several prominent members and officials of the party. What primarily gave the game away was a collection of “analyses”, written by the party’s intelligentsia and several like-minded scribes, full of context-free, laced with islamophobia and anti-Palestinian racism, justifications for the genocide against Palestinians and the theft of their lands committed by the Israeli Apartheid. The arguments put forward were grotesque in their similarity to those employed by collaborationist newspapers in countries occupied by Germany in WW2 in order to justify the wholesale massacres of entire villages in “retaliation” against resistance militias.
Then, after the humiliating European Elections of 2024, came a series of diatribes regarding the causes of their abject electoral failure, which dragged the European Pirate Party (PPEU) along. In these, the PPDE’s actual leadership, the Bundesvorstand (Federal Executive Board), displayed a clear lack of self-reflection and complete unwillingness to accept responsibility for its political choices, its actions, and its failures. Instead, the PPDE’s Politburo opted to go with narratives like “we did not have enough money,” “we were not visible enough online,” “we did not have people in places where we could get voters,” and “we did not have time to engage on social media.”[1] It boggles the mind that they expect their members and voters to believe this. It becomes evident that the 0.50% they got was too generous.
That this was going to happen could be seen years before: the ship was heading at full speed towards jagged rocks, which were already known, were well-lit, recorded on the maps, marked by the ship’s radar, yet no one saw them. Such was the PPDE leadership’s faith in their choices. It is no coincidence that none of the PPDE’s policymakers felt the need to accept responsibility for the failure of both their party and the PPEU. Then, who was left to fall on his or her sword? The candidates, of course.
In reality, the PPDE has been ideologically and morally bankrupt for years now. Of course, none of its nomenklatura will admit it – they believe they are infallible, like the Pope once did. Their obsessive insistence on maintaining the historically baseless and suspiciously similar to the “ni droite, ni gauche” maxim of Jean-Marie Le Pen’s Front National avoidance of any specific political identity made it possible for outright fascists and Holocaust deniers[2] to infest the party. In 2017, another year of electoral decline for the PPDE, they lost voters to the neo-nazi AfD.[3] Yet, it seems no one wondered what such people were doing in a Pirate party and, of course, no one showed them the door before their toxic presence drove healthy members and officials out. We could be generous to the PPDE’s leaders and suppose they didn’t tell the AfD sympathizers that there’s no room for nazis in a Pirate party out of fear that this would constitute taking a positioning themselves on the left side of the “obsolete” Left-Center-Right axis, which remains an “anathema” for many Pirate parties.
But why are we saying the PPDE’s party officials believe they are infallible? First of all, despite their consecutive electoral failures, they have never reflected upon the political direction of the party. Yes, there have been reshuffles in the Bundesvorstand. Political directors, deputy political directors have stepped down. What did not change, however, was the party’s doctrine, which shows an unacceptable tolerance for far-right rhetoric to be transmitted by party members, often in such a manner that blurs the line between personal opinion and official party line. And if this doctrine has changed, the alt-right, anti-woke, misogynist, racist rants spewed by the likes of Max Kehm and Jan Sicars indicate a change for the much worse.
When a party claims to support human rights and the struggle against corruption, it cannot maintain its credibility when its members and officials go out and support the Palestinian genocide by the corrupt, neo-fascist Israeli apartheid regime. One automatically concludes that this party’s alleged opposition to corruption and human rights violations is a façade: for the PPDE, there are governments and states that are allowed to place themselves above and beyond International Law and trample it by massacring and torturing people, tearing the rule of law to shreds, maintaining a corrupt system of governance and supporting corruption and human rights violations in other states for profit (like Israel does with its extensive malware industry). And what are we supposed to think of a party whose members and officials support the vile, fascist agenda of grifters like the Canadian preacher of sexism and patron of misogynist terrorism Jordan Peterson or the completely insane Argentinean President Javier Milei? If PPDE was truly a progressive party, Kehm, Sicars, and their ilk would have been kicked out summarily and unceremoniously. This, however, has not happened, and shall not happen.
Then again, what are we expecting? This is a party that attempted (and failed), in the crudest of manners, to cover up a major sexual harassment scandal, whose perpetrator was Gilles Bordelais, a PPDE candidate for the 2019 European Elections. The party’s unwillingness to address this disgusting affair led Felix Reda, the most capable politician ever to grace any Pirate party, to resign from the PPDE and leave the Pirate movement altogether[4][5]. Any self-respecting party would have removed Bordelais from the ballot on the spot and take disciplinary action against him. The PPDE had all the information already in the summer of 2018, but chose to do nothing. Later, in the wake of Reda’s resignation, they tried to downplay the matter by saying that it did not matter that they kept him on the ballot, because the opinion polls showed he was unlikely to be elected anyway[6]. This line is utterly ridiculous and insulting to everyone’s intelligence, and we wonder how Patrick Breyer accepted to sign this announcement, permanently degrading himself by becoming the mouthpiece of a depraved party machine that should have been torn out years ago.
But the rancid Bordelais scandal was merely the continuation of another scandal, much more horrendous. In 2016, the PPDE was rocked by the case of its parliamentarian Gerwald Claus-Brunner[7]. Claus-Brunner, for all his colorful presence in the local Parliament and the media, was an extremely toxic man, who behaved in a vulgar and brutal manner even inside the party, spewed misogynistic slurs[8], and causing all sorts of trouble. His colleagues had even moved to dismiss him from the party. However, this motion was voted down, although other parties would not have tolerated his obscenities and bullying[9]. Then, things took an even darker and terrifying turn: on 19 September 2016, the next day of the – disastrous for the PPDE – elections in Berlin, Claus-Brunner was found dead. He had committed suicide, having first murdered a 29-year-old man he had been harassing for quite some time. The victim had reported Claus-Brunner to the authorities, but Claus-Brunner murdered him anyway[10].
In normal international and transnational political groups, parties riddled with scandals like the PPDE’s would have ended up marginalized and even expelled. How they managed, despite their complete inability to keep their own house in order, to maintain their status within the Pirate Parties International (PPI) is hard to fathom. We cannot imagine how any decent human being would choose, after these two malodorous scandals, to remain in a party that did nothing to prevent the worst, but tried to cover it all up and gaslight everyone after the fact. και να μην το εξαφανίσουν οριστικά. We are even more puzzled by how these scandals did not destroy the PPDE’s long-term campaign to become the dominant party within the PPI and impose its own agenda on the whole Pirate movement[11][12]. As Andrew Norton, one of the earliest members and officials of the US Pirate Party narrates[13], this campaign had started as far back as 2020, and already a lot had started to go downhill.
The machinations escalated and reached their peak with the riots of 24 May 2023, instigated by two PPDE Delegates in a meeting of the PPI’s Board as part of the PPDE’s “jihad” against Ms. Florie Marie, then-chairwoman of the PPI[12]. As we have already mentioned, Mr. Sebastian Krone και Ms. Utz were rewarded for their unethical and violent behavior. This, combined with the previous scandals, causes us to question the moral fiber of the entire party machine of the PPDE. These questions become even more burning if we take into account the PPDE’s turn to the alt-right, its openly racist stance against the illegally occupied Palestine, its contempt towards the United Nations, its participation in the amplification of libels against UNRWA, the International Court of Justice, and the International Criminal Court. Still, for at least fourteen years, the PPI and the PPEU have been manhandled and strong-armed by the PPDE without – apparently – anyone raising an eyebrow. Why?
It is true that several initial successes of the PPDE helped it become a leading force in the Pirate Movement. Its close collaboration with EDRi (European Digital Rights) and Netzpolitik, its role in bringing forward the Schrems II case, and the betrayed struggle against Article 15 (formerly 11) και Article 17 (formerly13) of EU Directive 2019/790 on intellectual property rights helped it quite a bit. Meanwhile, and until the critical period (final quarter of 2019 and first quarter of 2019), few national Pirate parties had remained active to make much of an impact in the final outcome. The reasons for the decline of many national Pirate parties will be examined in another analysis. What we do know is that the PPDE, aided by Germany’s relatively generous legislation regarding the state funding of political parties, maintained a strong momentum and an extensive network of offices, webpages, and infrastructures that allow it to organize events, recruit members and, thus, avoid or delay its final collapse. And all this, despite the fact that it was on its way out of having a parliamentary presence in Germany as early as 2015.
Perhaps many Pirates outside Germany, seeing their national parties fall apart, clung on to their German counterparts. Does this show some resignation and delegation? Does this show that, instead of taking the initiative to rebuild their parties, they relied on the Germans to represent them? Yes. It is understandable. Of all national Pirate parties, only the German and the Czech ones have consistently campaigned to be elected in the European Parliament, whose role in the Ordinary Legislative Procedure of the European Union is crucial. Perhaps this caused them to support these two parties, instead of trying to regroup, reorganize, and rebuild their national parties. Why they did not do so is anyone’s guess. We can, however, relatively safety think of a few reasons, from our own experience. Perhaps some parties diluted their ideological and political profile by entering into coalitions with parties incompatible with the Pirate ideology; perhaps these parties ended up being led by inept officials who frustrated their members and voters; other Pirate parties may have become vehicles for the ambitions of a certain clique that did not care about the party at all. And so on.
With so many Pirate parties having faded into oblivion, the PPDE seemed like a lighthouse in the hurricane. But how long can one rest on past laurels? Or use them as some sort of papal indulgence? The PPDE’s aforementioned scandals, its lewd entanglement with the alt-right and the “anti-woke” septic tank, and its suspiciously unconditional support to Israel’s criminal apartheid regime create for it a portrait that cannot be beautified in any way. In short, anyone equipped with the fundamental principles of democracy, humanity, even basic human decency and dignity would say that the PPDE now lacks any moral legitimacy to lead the Pirate Movement or point the finger and lecture other parties on what a Pirate is. Still, as we saw in the PPI’s board, it manages, with the tolerance and cooperation of other parties, to perpetuate its stranglehold on our ideological space, exploiting every method, no matter how irregular, undemocratic, or immoral.
But is it unfair to bring back the Claus-Brunner and Bordelais scandals from the memory hole after so many years? No. Unfortunately, the PPDE’s stance against the members that protested Claus-Brunner’s misogyny and bullying is evidence of systemic misogyny. It shows that the party did not want to discipline its parliamentarian, not only because he was their “face” to the outside world, but because these complaints came from women. We know full well how women are treated in the Infromation Technology sector, and we know it firsthand. The PPDE’s laborious effort to postpone and sabotage every attempt to remove Bordelais from the ballot leads us to the exact same conclusion. The brutal, vulgar, sexist behavior of PPDE’s delegates against Ms Marie makes us understand that nothing has changed since then. Instead, we saw PPDE politicians, within the context of the party’s unconditional support to the crimes against humanity committed by the Israeli apartheid regime against the Palestinians, “enrich” their racist ramblings with attacks against the feminist and LGBTQI+ movements, adopting slogans and vocabulary lifted straight from the alt-right cesspool.
In the issues we have documented here, we, the Pirate Party of Greece, see all the symptoms of a gangrene within the PPDE. So far, there is no sign whatsoever that its leadership, at a local or national level, is willing to acknowledge and treat it. On the contrary, we see PPDE politicians insulting our intelligence to excuse the inexcusable, to act in utter arrogance and stooping down to the level of propagating libels against entire peoples. We see PPDE’s old “glories” weaponized to give it a free pass and legitimize the prolongation of its hegemony in the Pirate Movement. However, the PPDE, with its Politburo being exclusively and wholly responsible, has lost any moral and political legitimacy to speak on our behalf, to interpret the Pirate Ideology, or lecture other Pirate parties as to whether they can be called “Pirate” or not. In fact, it has become an anchor tied to the whole Pirate Movement. The longer it continues to control the PPI and the PPEU, the further it will lead the Pirate Movement into ideological, moral, and political derailment; this, in turn, will make the Pirate Movement’s electoral annihilation and place it at grave existential risk.
In our previous statement[1], we spoke of a shameful incident during a meeting of the Board of the Pirate Parties International (PPI) that was staged by two delegates of the German Pirate Party (Piratenpartei Deutschland – PPDE) and the Russian Pirate Party’s delegate (PPRU) against then PPI chairwoman Ms. Florie Marie.
Back then, we wrote that we believe this dirty war against Ms. Marie could not have been waged without the PPDE’s leadership knowing about it. The fact that the two PPDE “mutineers” remained in the party and, when the “undesirable” Ms. Marie resigned from the PPI and left the Pirate Movement altogether, they were upgraded in the next PPI Board is solid proof. They were rewarded for their little “putsch”: Sebastian “Bastian” Krone became PPI treasurer, while Utz became a regular member[2]. We also wrote that this is highly suspect and stand by our position. Unfortunately, it seems that behaviors like these are not a new phenomenon.
In 2015, Andrew Norton, one of the founders of the United States Pirate Party, had reported that, as early as 2010, the Pirate Movement had ended up being run by the Central European parties and especially the German one[3]. What he wrote was, and still is, true. Starting from the composition of the Board, at least one regular member was always from the PPDE[4]. Usually, at least two regular PPI Board members were from the PPDE. In 2024’s PPI Board line-up, four out of nine (!) regular members were from the PPDE, and of the three alternate members, one[2]. Furthermore, some PPI Board members seem to be there for… life. This chronic overrepresentation of the PPDE in the PPI’s Board gives it a hegemonic position that allows it to manhandle the Pirate Movement as it sees fit.
There are several ways it does this. Norton mentioned a few: the PPDE has always made sure the Board was made up of people it preferred; it chose the time and place of the meetings so that only certain national parties’ delegates could easily participate; they always made sure the agenda, especially for the General Assembly, was the one they wanted, ignoring or sidestepping other parties. The list of deviations from ethical party governance does not end here: he spoke openly of a combination of inaction, lack of transparency, lack of accountability, even lack of respect to the Statutes and basic principles of democratic functioning. He found himself having to compare the PPI with the British royal family: a bunch of useless figureheads that fight against every effort to change the stagnant status quo.
What he said is still true today. His judgment is ruthless, but fair. We could simply point to the disgraceful events at the 24-5-2023 Board meeting and be done with it. That this was allowed to happen, with its instigators being rewarded instead of disciplined at national and transnational level says a lot. But this is not the only symptom of the rot at the heart of the PPI.
Trapped in its obsession with remaining a single-issue movement and in the cage of the historically illiterate and shockingly similar to French fascist Jean-Marie Le Pen’s maxim that we are “neither left-wing nor right-wing” (a maxim that we in the Pirate Party of Greece have abandoned in our 11th Conference), the German-ruled PPI is absent from world events and has little to say about the things that trouble people today: rising cost of living, impoverishment, erosion of the rule of law, degradation of social services (health, social security, education), unemployment, loss of workplace protections, loss of labor rights, promotion of the “forever war” idea”, rise of the goose-stepping alt-right. At best, it has reduced itself to an empty shell that only discusses party finances and redistribution of Board roles. Its extremely few political interventions are, at best, vague, timid, vapid, and empty.
We, the Pirate Party of Greece, are stressing once again that we unequivocally denounce and condemn all kinds of “camarilla”, all behaviors that violate party Statutes, and every attempt to manhandle and manipulate the Pirate Movement and its institutions. Such practices have no place in our ideological space and we shall always oppose them, especially when these actions promote policies and ideas that go against the Pirate Ideology, which is, by nature, progressive, anti-fascist, anti-racist, anti-colonialist – “woke”, if you want to call it that. As far as we are concerned, with the recent amendments to our Statutes[5], which will be strengthened and enriched even more in the future, we are fortifying our party against the obscene practices we already mentioned, and are empowering our party’s instruments to properly and swiftly handle any such incident.
Furthermore, in our 11th Conference, with our new Statutes and the revision of our Founding Declaration, we address the ideological vagueness, the political vacuum, and the single-issue character of the Pirate Movement. We have strengthened and clarified our party’s progressive ideological identity and have removed any margin for nods to the far-right. Additionally we have started rewriting our political program, with our own ideas, ensuring that they have our Pirate Ideology at their core and present progressive proposals, aiming to improve life for the people. We intervene in the political scene, national and international, to the best of our ability, with frequent statements and Press releases. But we are not going to stop there. We are planning more actions and initiatives, which will be announced in due time. Finally, regarding the PPI, we are watching its internal developments very closely and with great worry. In time, and under full transparency, sincerity, and honesty, we will decide with our members upon our relationship with it.
Πριν ακόμα από τις καταστροφικές για το Πειρατικό Κίνημα φετινές ευρωεκλογές διαβάζαμε στη Flaschenpost, την επίσημη ενημερωτική σελίδα του Κόμματος Πειρατών Γερμανίας (Piratenpartei Deutschland – PPDE), τις «αναλύσεις» του Politburo του κόμματος για διάφορα θέματα. Από τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραηλινό Απαρτχάιντ στη Γάζα (η οποία δεν υφίσταται για το PPDE, όπως δεν υφίστανται και οι διεθνείς οργανισμοί που την καταγγέλλουν, όταν δηλαδή τα στελέχη του δεν τους συκοφαντούν ως «ενεργούμενα της Χαμάς» και «φορείς υποστήριξης της τρομοκρατίας») μέχρι το «τις πταίει;» για τη συντριπτική αποτυχία τους, αλλά και του Ευρωπαϊκού Κόμματος Πειρατών (European Pirate Party – PPEU) στις Ευρωεκλογές. Κάθε άρθρο των στελεχών του PPDE διέλυε όλο και περισσότερο τις απορίες μας γι’ αυτή την συντριπτική κι ατιμωτική ήττα. Με τέτοιο στελεχιακό δυναμικό και με τέτοιες «φταίνε όλοι εκτός από μας» τοποθετήσεις, πάλι καλά να λένε που πήραν ακόμα κι αυτό το 0,50%.
Πέρασε τόσος καιρός από την καταβαράθρωση των Πειρατών στις Ευρωεκλογές και τα κομματικά στελέχη του PPDE ακόμα προσπαθούν να κάνουν «μασάζ» στο κοινό τους, αποδίδοντας την εξευτελιστική ήττα στους ανεπαρκείς οικονομικούς πόρους και στην ανεπαρκή αξιοποίησή τους. Το επίσημο αφήγημα είναι ότι δεν ήταν αρκετά ορατοί στο ίντερνετ και αλλού, στο ότι δεν είχαν καταφέρει να έχουν εκπροσώπους σε χώρους προσέλκυσης ψηφοφόρων και στο ότι «δεν είχαν χρόνο για ν’ ασχοληθούν με τα σόσιαλ»[1]. Τα διαβάσαμε κι απορήσαμε αν τα πιστεύουν οι ίδιοι που τα γράψανε, αν είναι εντελώς ανόητοι ή αν υποτιμούν τόσο πολύ τη νοημοσύνη των μελών και των ψηφοφόρων τους.
Αυτή η καταστροφή όμως φαινόταν από μακριά. Το καράβι πήγαινε πρόσω ολοταχώς κι όλο καμάρι για τα βράχια, που κανείς δεν τα’βλεπε κι ας ήταν εκεί, φωτισμένα από καθαρό, σκληρό, αλύπητο φως σαν του Αιγαίου, καταγεγραμμένα στο χάρτη κι επισημασμένα απ’το ραντάρ. Τέτοια ήταν η πίστη τους πως δεν είχαν κάνει τίποτα λάθος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κανένας από τους υπεύθυνους χάραξης της πολιτικής του PPDE δεν ένιωσε την ανάγκη να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για την αποτυχία του κόμματος και του PPEU, αλλά όλο το PPDE λέει ουσιαστικά πως «ήταν βαρύς ο στίβος», ενώ το βάρος της αποτυχίας πάντα μετατοπιζόταν στους υποψηφίους.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το PPDE είναι χρεοκοπημένο ιδεολογικά και ηθικά εδώ και χρόνια, κάτι που κανείς απ’την κομματική του νομενκλατούρα δεν πρόκειται να παραδεχτεί, μάλλον γιατί θεωρούν πως έχουν το αλάθητο. Η εμμονή τους στο ανιστόρητο δόγμα της αποφυγής συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού επέτρεψε και διευκόλυνε την είσοδο ακόμη και ακροδεξιών κι αρνητών του Ολοκαυτώματος[2]. Το 2017, μια ακόμα χρονιά που το PPDE συνέχιζε την εκλογική του κατρακύλα, σημειώθηκε διαρροή ψήφων προς το νεοναζιστικό μόρφωμα AfD[3]. Κανείς όμως δε φαίνεται να διερωτήθηκε τι δουλειά είχαν άτομα τέτοιων πεποιθήσεων σ’ ένα κόμμα Πειρατών και, φυσικά, κανείς δεν τους έδειξε έγκαιρα την πόρτα της εξόδου, πριν η παρουσία τους εξωθήσει υγιή μέλη και στελέχη σε φυγή. Οι πιο καλοπροαίρετοι παρατηρητές θα υπέθεταν ότι οι υπεύθυνοι του κόμματος φοβήθηκαν πως, αν τους έλεγαν «ναζί εδώ δε χωράνε», θα… τοποθετούνταν πάνω στον «ξεπερασμένο» άξονα Αριστερά-Κέντρο-Δεξιά και μάλιστα προς τα αριστερά, κάτι που για το PPDE και, δυστυχώς, για πολλά άλλα ευρωπαϊκά πειρατικά κόμματα αποτελεί «ανάθεμα».
Αναφερθήκαμε προηγουμένως στην πίστη του κομματικού μηχανισμού του PPDE ότι έχει το αλάθητο. Από πού προκύπτει αυτό; Κατ’αρχάς, από το γεγονός ότι, παρά τις απανωτές εκλογικές αποτυχίες του PPDE, δεν έχει υπάρξει ως τώρα η παραμικρή διάθεση για αυτοκριτική κι αναστοχασμό της πολιτικής κατεύθυνσης του κόμματος. Ναι, έχουν γίνει ανασχηματισμοί στο Ομοσπονδιακό Εκτελεστικό Συμβούλιο (Bundesvorstand), που αντιστοιχεί στη δική μας Διοικούσα Επιτροπή. Άλλαξαν και πολιτικοί διευθυντές κι αναπληρωτές πολιτικοί διευθυντές. Αυτό που δεν άλλαξε όμως ήταν το δόγμα του κόμματος – κι αν άλλαξε, αν κρίνουμε από τα alt-right, anti-woke, ρατσιστικά παραληρήματα ατόμων όπως ο Μαξ Κεμ (Max Kehm) κι ο Γιάν Σίκαρς (Jan Sicars), η αλλαγή ήταν προς το πολύ χειρότερο.
Όταν ένα κόμμα που ισχυρίζεται πως υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολεμά τη διαφθορά δέχεται να βγαίνουν στελέχη του και να υποστηρίζουν τη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το διεφθαρμένο, νεοφασιστικό ισραηλινό απαρτχάιντ, αυτόματα εξάγεται το συμπέρασμα πως η υποτιθέμενη αντίθεσή του προς τη διαφθορά και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κίβδηλη: για το PPDE υπάρχουν κυβερνήσεις και κράτη που επιτρέπεται να τσαλαπατάνε το Διεθνές Δίκαιο, να σφάζουν και να βασανίζουν ανθρώπους, να κάνουν κουρελόχαρτο το κράτος δικαίου, να είναι διεφθαρμένα και να στηρίζουν τη διαφθορά και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλα κράτη (π.χ. με τις εξαγωγές κατασκοπευτικού-εκβιαστικού λογισμικού σαν το Predator). Για να μην πούμε τίποτα για την υποστήριξη στελεχών του προς την anti-woke, σεξιστική, ρατσιστική, φασιστική ρητορική και ατζέντα «προσωπικοτήτων» όπως ο Καναδός ιεροκήρυκας του σεξισμού και ξεπλένης της μισογυνικής τρομοκρατίας Τζόρνταν Πίτερσον (Jordan Peterson), ο νεοφασίστας Πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέ Μιλέι (Javier Milei) κ.α. Αν το PPDE όντως ήταν προοδευτικό κόμμα, τα στελέχη αυτά θα είχαν αποπεμφθεί αυτοστιγμεί. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει.
Αλλά τι συζητάμε; Εδώ μιλάμε για ένα κόμμα που αποπειράθηκε να κουκουλώσει άγαρμπα και αποτυχημένα ένα τεράστιο σκάνδαλο σεξουαλικών παρενοχλήσεων με επίκεντρο και δράστη τον υποψήφιό του Ζιλ Μπορντελαί (Gilles Bordelais). Αυτή η άθλια υπόθεση εξώθησε σε παραίτηση τον Φέλιξ Ρέντα (Felix Reda)[4][5], το ικανότερο στέλεχος που πέρασε ποτέ από οποιοδήποτε κόμμα Πειρατών. Η προσπάθεια να υποβαθμιστεί το ζήτημα με το επιχείρημα «εντάξει, δεν έγινε και τίποτα που δεν κινηθήκαμε να τον βγάλουμε τον Μπορντελαί από το ψηφοδέλτιο, αφού τα δημοσκοπικά δεδομένα έδειχναν ότι έτσι κι αλλιώς δεν είχε πολλές πιθανότητες να εκλεγεί»[6] είναι επιεικώς γελοία και προσβλητικά για τη νοημοσύνη μας. Απορούμε δε με τον Πάτρικ Μπράιερ (Patrick Breyer), που, αναλαμβάνοντας να δημοσιεύσει με την υπογραφή του αυτή την ανακοίνωση για να προασπίσει την τρωθείσα τιμή του κόμματος, υποβίβασε εαυτόν σε «αυτοφωράκια» ενός φαύλου κομματικού μηχανισμού που έπρεπε να είχε ξηλωθεί σύσσωμος προ πολλού.
Όμως, το δυσώδες σκάνδαλο Μπορντελαί ήταν απλά η συνέχεια ενός άλλου σκανδάλου, ακόμα πιο φρικιαστικού. Το 2016, το PPDE συγκλονίστηκε από την υπόθεση του βουλευτή Γκέρβαλντ Κλάους-Μπρούνερ (Gerwald Claus-Brunner)[7]. Ο Κλάους-Μπρούνερ ήταν ένας εξαιρετικά τοξικός άνθρωπος, που συμπεριφερόταν βάναυσα και χυδαία ακόμα και μέσα στο κόμμα, ξέρναγε μισογυνισμό[8] και μάλιστα οι συνάδελφοί του στο PPDE είχαν φέρει πρόταση για την αποπομπή του. Αυτή η πρόταση τελικά καταψηφίστηκε, παρόλο που η χυδαία του συμπεριφορά θα έπρεπε να είχε οδηγήσει στην αποπομπή του με συνοπτικές διαδικασίες[9]. Τα πράγματα όμως έμελλε να πάρουν μια ακόμα πιο αποτρόπαιη τροπή: στις 19 Σεπτεμβρίου 2016, την επομένη των – καταστροφικών για το PPDE – εκλογών στο ομόσπονδο κρατίδιο του Βερολίνου, ο Κλάους-Μπρούνερ βρέθηκε νεκρός. Είχε αυτοκτονήσει, αφού όμως πρώτα είχε δολοφονήσει έναν 29χρονο άνδρα τον οποίο παρενοχλούσε για καιρό. Το θύμα του είχε καταγγείλει στις αρχές τη διαρκή παρενόχλησή του από τον Κλάους-Μπρούνερ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα[10].
Είναι απορίας άξιο το πώς κατάφερε το PPDE να πετύχει αυτά τα σκάνδαλα να μην επηρεάσουν τη θέση του εντός της Διεθνούς των Πειρατικών Κομμάτων (Pirate Parties International – PPI) και να μην το εξαφανίσουν οριστικά. Δυσκολευόμαστε πολύ να φανταστούμε πώς ένας αξιοπρεπής άνθρωπος θα διάλεγε, μετά απ’ αυτές τις δυο βρωμερές υποθέσεις, να παραμείνει σ’ ένα κόμμα που δεν έκανε τίποτα για ν’ αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά απλά προσπάθησε να τα «κουκουλώσει». Ακόμα περισσότερο όμως μας κάνει εντύπωση το πώς συνεχίστηκε η επιτυχία της πολυετούς του εκστρατείας για να κυριαρχήσει στο PPI και να επιβάλει τη δική του ατζέντα στο Κίνημα[11]. Όπως περιγράφει ο εκ των συνιδρυτών του Κόμματος Πειρατών ΗΠΑ Άντριου Νόρτον (Andrew Norton)[13], αυτή η εκστρατεία είχε ξεκινήσει ήδη από το 2010 και ήδη από τότε είχαν φανεί πολλά κακώς κείμενα.
Αυτά κλιμακώθηκαν και κορυφώθηκαν με τα έκτροπα της 24/5/2023, που προκάλεσαν δυο εκ των εκπροσώπων του PPDE σε συνέλευση του ΔΣ του PPI, στα πλαίσια του «ιερού πολέμου» που διεξαγόταν από αυτό κατά της τότε Προέδρου του PPI, κας. Φλορί Μαρί (Florie Marie)[12]. Όπως ήδη αναφέραμε, η επιβράβευση των κ.κ. Κρόνε (Sebastian Krone) και Ουτς (Mia Utz) για τη σκαιότατη κι αντικαταστατική συμπεριφορά τους, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα σκάνδαλα, δημιουργεί πολλές υποψίες για την ηθική υπόσταση ολόκληρου του κομματικού μηχανισμού του PPDE. Αυτές οι υποψίες γίνονται ακόμα πιο έντονες και βάσιμες αν αναλογιστούμε την alt-right στροφή του κόμματος, τη φανερά ρατσιστική στάση του απέναντι στο λαό της παρανόμως κατεχόμενης Παλαιστίνης και την απόλυτα συνδεόμενη με τη γενοκτονία στη Γάζα περιφρόνησή του προς τα Ηνωμένα Έθνη, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Κι όμως, επί τουλάχιστον δεκατέσσερα έτη ο μηχανισμός του PPDE είχε αφεθεί να «λύνει και να δένει» εντός του PPI και του PPEU, χωρίς – κατά τα φαινόμενα – κανείς να θορυβείται. Γιατί όμως;
Η αλήθεια είναι ότι ορισμένες επιτυχίες του PPDE το βοήθησαν να αναδειχτεί σε ηγετική δύναμη στο χώρο. Το βοήθησαν πολύ η στενή συνεργασία με το EDRi (European Digital Rights) και το Netzpolitik, η συμβολή του στην ανάδειξη της υπόθεσης Schrems II κι ο προδομένος αγώνας κατά των άρθρων 15 (πρώην 11) και 17 (πρώην 13) της ενωσιακής Οδηγίας 2019/790 για τα πνευματικά δικαιώματα. Στο μεταξύ, και μέχρι το κρίσιμο χρονικό διάστημα (τελευταίο τρίμηνο του 2018 και πρώτο τρίμηνο του 2019), λίγα εθνικά πειρατικά κόμματα είχαν απομείνει ενεργά για να συμβάλουν στο έργο του Πειρατικού Κινήματος. Δεν είναι της παρούσης να εξετάσουμε για ποιους λόγους αρκετά εθνικά πειρατικά κόμματα παρήκμασαν, αποστελεχώθηκαν κι αδράνησαν. Γεγονός είναι ότι το PPDE, υποβοηθούμενο κι από τη σχετικά γενναιόδωρη νομοθεσία της Γερμανίας ως προς την κρατική χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, διατηρούσε ένα ισχυρό momentum κι ένα εκτενές δίκτυο γραφείων, ιστοσελίδων και υποδομών που του επιτρέπουν να οργανώνει δράσεις, να στρατολογεί στελέχη κι έτσι να αποφεύγει – ή να καθυστερεί – την τελειωτική κατάρρευση. Αυτό, παρά το γεγονός ότι ήδη από το 2015 βρισκόταν σε αποδρομή, με το 2017 να σηματοδοτεί την – οριστική, όπως όλα δείχνουν – έξοδό του από κάθε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη Γερμανία.
Πιθανώς πολλοί Πειρατές εκτός Γερμανίας, βλέποντας τα εθνικά τους κόμματα να παρακμάζουν και να καταρρέουν, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στους Γερμανούς ομολόγους τους. Αν γίνουμε λίγο πιο αυστηροί, εδώ μπορούμε να διακρίνουμε μια στάση παραίτησης και ανάθεσης: αντί να αναλάβουν οι ίδιοι να ξαναστήσουν τα κόμματά τους, περίμεναν από τους Γερμανούς να τους εκπροσωπήσουν. Αυτό είναι κατανοητό από ορισμένες απόψεις: από όλα τα εθνικά κόμματα Πειρατών, μονάχα αυτά της Γερμανίας και της Τσεχίας είχαν συνεπείς, σταθερές εκστρατείες για το Ευρωκοινοβούλιο, από το οποίο τελικά, στο τελικό στάδιο της Συνήθους Νομοθετικής Διαδικασίας της Ε.Ε., εκπορεύονται όλοι οι ενωσιακοί νόμοι που ορίζουν τις ζωές μας. Είναι πιθανό πως σκέφτηκαν έτσι και γι’ αυτό προτίμησαν να στηρίξουν αυτά τα δυο κόμματα, αντί να εμπλακούν σε διαδικασίες αναδιοργάνωσης κι αναδιάρθρωσης των εθνικών τους κομμάτων. Γιατί όμως δεν ασχολήθηκαν με τα δικά τους εθνικά κόμματα; Μπορούμε να κάνουμε με σχετική ασφάλεια ορισμένες υποθέσεις. Ενδεχομένως κάποια κόμματα να «νόθευσαν» το ιδεολογικό και πολιτικό τους προφίλ μέσω συνεργασιών με αταίριαστους πολιτικούς σχηματισμούς ή μέσω ανάδειξης ανάξιων στελεχών κι έτσι να απογοήτευσαν τη βάση τους. Κάποια άλλα κόμματα μπορεί να βρέθηκαν στα χέρια ηγεμονικών ομάδων που τα εκμεταλλεύτηκαν για τις προσωπικές τους επιδιώξεις, χωρίς να λογαριάζουν το ίδιο το κόμμα. Και ούτω καθεξής.
Έτσι, πολλά εθνικά πειρατικά κόμματα απαξιώθηκαν κι αδράνησαν και το PPDE μπροστά τους έμοιαζε με φάρο μέσα στη θύελλα. Όμως, δε μπορεί κανείς να βασίζεται σε παλιές «δόξες» για πάντα. Ούτε μπορεί να βρίσκει για πάντα συγχωροχάρτι για τα πάντα σ’ αυτές. Γεγονός είναι ότι τα προαναφερθέντα σκάνδαλα, ο εναγκαλισμός του με την alt-right και την «anti-woke» σηπτική δεξαμενή, καθώς και η ύποπτα άκριτη υποστήριξή του προς το εγκληματικό καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ, που δημιουργούν για το PPDE μια εξαιρετικά άσχημη εικόνα που δεν εξωραΐζεται πλέον με τίποτα. Εν ολίγοις, οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδεις αρχές ανθρωπιάς, δημοκρατικότητας κι αξιοπρέπειας θα έλεγε πως το PPDE στερείται πλέον ηθικής νομιμοποίησης όχι απλά για να ηγηθεί του Πειρατικού Κινήματος, αλλά ακόμα και για να κουνάει το δάχτυλο για το ποιο κόμμα δικαιούται να λέει ότι είναι Πειρατικό και ποιο όχι. Κι όμως, όπως είδαμε στο ΔΣ του PPI, επιδεικνύοντας απόλυτο αμοραλισμό, πλήρη έλλειψη σεβασμού προς θεσμούς, όργανα και διαδικασίες και πλήρη έλλειψη αυτογνωσίας κι αυτεπίγνωσης, απαιτεί να κηδεμονεύει τον ιδεολογικό μας χώρο με κάθε μέσο – θεσμικό ή μη, θεμιτό ή αθέμιτο.
Είναι όμως άδικη η επαναφορά στην κοινή μνήμη των σκανδάλων Κλάους-Μπρούνερ και Μπορντελαί μετά από τόσον καιρό; Όχι. Δυστυχώς, η στάση του PPDE απέναντι στα μέλη και τα στελέχη του που διαμαρτυρήθηκαν για τη συμπεριφορά και το μισογυνισμό του Κλάους-Μπρούνερ δείχνει συστημικό μισογυνισμό, δείχνει ότι το κόμμα δεν επιθυμούσε να ελέγξει το βουλευτή του όχι μόνο γιατί ήταν το «πρόσωπό» του προς τα έξω, αλλά κυρίως γιατί τα παράπονα προέρχονταν από γυναίκες. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά κι από πρώτο χέρι πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στο χώρο της Πληροφορικής. Στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα μας οδηγεί και η εργώδης προσπάθεια του κομματικού μηχανισμού του PPDE για να καθυστερήσει και να σαμποτάρει κάθε ενέργεια για την απομάκρυνση του Μπορντελαί. Η σκαιότατη και σεξιστική συμπεριφορά των αντιπροσώπων του PPDE απέναντι στην κα Μαρί εντός του PPI μας κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Αντίθετα, είδαμε στελέχη του PPDE, με αφορμή – ή ευκαιρία – την άνευ όρων και άκριτη στήριξη του κομματικού μηχανισμού στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει το ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων, να συμπληρώνουν τα ρατσιστικά τους παραληρήματα με ύβρεις για το φεμινιστικό και το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα και μάλιστα, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, με συνθηματολογία και λεξιλόγιο βγαλμένο κατευθείαν απ’ τη σηπτική δεξαμενή της alt-right.
Ως Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, σ’ αυτα τα φαινόμενα που καταγράψαμε βλέπουμε όλα τα συμπτώματα μιας γάγγραινας μέσα στο PPDE. Ως τώρα, δεν έχουμε ενδείξεις ότι υπάρχει βούληση εκ μέρους της ηγεσίας του, σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο, για την αναγνώριση κι αντιμετώπισή της. Αντίθετα, βλέπουμε στελέχη του να προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να συμπεριφέρονται με απίστευτη αλαζονεία και να φτάνουν ακόμα και στο σημείο να συκοφαντούν λαούς ολόκληρους. Βλέπουμε την – όποια – παλιά «δόξα» του PPDE να εργαλειοποιείται για να του δοθεί συγχωροχάρτι και για να νομιμοποιηθεί η παράταση της ηγεμονίας του στο Πειρατικό Κίνημα. Όμως, το PPDE, με αποκλειστική ευθύνη του κομματικού του μηχανισμού, έχει πλέον απολέσει κάθε ηθική ή πολιτική νομιμοποίηση να ομιλεί εξ ονόματός μας, να ερμηνεύει την Πειρατική Ιδεολογία ή να νουθετεί άλλα πειρατικά κόμματα αναφορικά με το ποιο κόμμα δικαιούται να λέγεται «πειρατικό» και ποιο όχι. Τουναντίον, έχει καταστεί βαρίδι για όλο το Πειρατικό Κίνημα. Η παρατεινόμενη, δε, ποδηγέτηση του Πειρατικού Κινήματος από αυτό οδηγεί το ίδιο το κίνημα σε ιδεολογικό και ηθικό εκτροχιασμό, σε δημοσκοπικό αφανισμό και το θέτει σε πολύ σοβαρό υπαρξιακό κίνδυνο.
