Όταν είχε ανακοινωθεί το δημοψήφισμα το υποδεχτήκαμε με χαρά, αλλά και με επιφύλαξη. Δυστυχώς οι χειρότεροί μας φόβοι επιβεβαιώθηκαν. Όχι μόνο δεν ήταν δεσμευτικό το αποτέλεσμα, αλλά χρησιμοποιήθηκε κυρίως για εσωτερική κατανάλωση. Η νέα συμφωνία δεν διαφέρει σε κάτι από τις προηγούμενες. Η μόνη διαφορά είναι ότι έγινε αποδεκτή από περισσότερους βουλευτές, ενώ πριν είχε την αποδοκιμασία του Ελληνικού λαού!
Με λύπη πλέον, αντιλαμβανόμαστε ότι το δημοψήφισμα ήταν άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ, μια ψευδαίσθηση δύναμης του λαού, τη στιγμή που η δημοκρατία που ονειρευόμαστε έχει ανάγκη από δημοψηφίσματα για κάθε κρίσιμη υπόθεση που αφορά το μέλλον του Έλληνα και άμεση εφαρμογή της λαϊκής εντολής από τους κυβερνώντες. Η ανάγκη για ηλεκτρονική διακυβέρνηση, διαφάνεια παντού και άμεση συμμετοχή των πολιτών, είναι πιο επίκαιρη και επιτακτική από ποτέ. Προς τι το δημοψήφισμα;
Δυστυχώς, στα πλαίσια της προσωρινής ανακούφισης και “αποσυμπίεσης”, είδαμε πολλές καθοδηγούμενες “επαναστάσεις” τα τελευταία χρόνια. Η επέλαση των “Αγανακτισμένων”, η άνοδος της “Αριστερής κυβέρνησης” και τώρα το δημοψήφισμα, είναι μόνο κάποιες απ’ τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να κατευνάσουν την οργή και να ωθήσουν τον κόσμο στο επιθυμητό για την εκάστοτε εξουσία αποτέλεσμα.
Το Σύνταγμα επιτρέπει μη δεσμευτικά δημοψηφίσματα. Η κυβέρνηση όμως υποσχέθηκε δεσμευτικό δημοψήφισμα χωρίς να πει σε τι ακριβώς δεσμεύεται αν περνούσε η θέση της, η οποία και πέρασε. Τελικά το δημοψήφισμα το ήθελε για να αποδυναμώσει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Και το κατάφερε, σε βάρος όμως των πολιτών της χώρας.
Δεν θα αναλωθούμε σε ανούσιες κατηγορίες προς τους εταίρους, ούτε προς τους κυβερνήτες μας. Θα ζητήσουμε όμως τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ώστε να αντιστραφούν οι όροι της συμφωνίας αυτής το δυνατόν συντομότερο. Μεταρρυθμίσεις που πολλές από αυτές για κάποιο λόγο που μας διαφεύγει δεν αναφέρονται σε κανένα μνημόνιο, ή έρχονται σε δεύτερη μοίρα μετά τους φόρους, παρά το δήθεν ενδιαφέρον των εταίρων μας για την κατάσταση στην Ελλάδα. Μεταρρυθμίσεις που αποφεύγουν συστηματικά όλες οι κυβερνήσεις μας για να διατηρήσουν το πελατειακό κράτος τους.
Η Δικαιοσύνη παραπαίει. Στους 6 μήνες της αριστερής ή “αριστερής” διακυβέρνησης δεν έχει γίνει τίποτα για την επιτάχυνσή της, όπως δεν είχε γίνει τίποτα και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Υπάρχουν προτάσεις, υπάρχουν οι δυνατότητες, αλλά δεν υπάρχει η πολιτική θέληση. Οι νόμοι συνεχίζουν να είναι λαβύρινθος.
Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή είναι ακόμα ένας εφιάλτης. Παρά τις τεχνικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε εργαλεία του περασμένου αιώνα για τον έλεγχό της, βασιζόμενοι σε οπτικούς ελέγχους από υπαλλήλους που πολλές φορές είτε υπό απειλή είτε επειδή οι ίδιοι επιθυμούν χρηματίζονται για να βάλουν υποθέσεις στο αρχείο.
Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις μεσουρανούν. Η κρίση έχει μειώσει μόνο τα ποσά που σπαταλώνται. Όχι την συχνότητα. Η αδιαφάνεια στον κρατικό μηχανισμό και η έλλειψη λογοδοσίας απλά συνηγορούν στην συνέχισή τους.
Η παιδεία μας είναι έρμαιο πολιτικών επιδιώξεων και η αδυναμία απορρόφησης των επιστημόνων που βγαίνουν από τα πανεπιστήμιά μας τους ωθεί στην μετανάστευση με διπλό αποτέλεσμα να χάνουμε μυαλά που μπορούν να οδηγήσουν την ανάπτυξη και να χαρίζουμε εκατομμύρια που μας στοιχίζει η εκπαίδευσή τους σε άλλες χώρες που εμφανίζονται και ως δανειστές μας!
Η δημόσια διοίκηση συνεχίζει να σπαταλά εκατομμύρια ευρώ σε κλειστό λογισμικό ενώ υπάρχει αντίστοιχο ελεύθερο,όχι απλά δωρεάν, λογισμικό ίσων ή και μεγαλύτερων δυνατοτήτων. Και δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να το συντηρήσουμε. Αρκεί μία βόλτα στα πανεπιστήμιά μας και θα βρείτε άξιους ανθρώπους να αναλάβουν και να επιβλέπουν όλη την διαδικασία. Ας θυμηθεί λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ τις προτάσεις που είχε δώσει στην ΕΕΛ/ΛΑΚ μόλις τον Ιανουάριο αυτού του έτους, όταν τον ρώτησαν για τις θέσεις του πάνω στα κοινά, στα ανοιχτά δεδομένα, στο ανοιχτό λογισμικό και υλισμικό. Πόσες αναπτυξιακές ευκαιρίες είχε ανακαλύψει που φαίνεται πλέον να έχει ξεχάσει η κυβέρνησή του;
Ούτε λέξη για διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την μισθοδοσία των κληρικών από πόρους των πιστών της κάθε θρησκείας. Το θέμα ταμπού για να μην “προσβάλλουμε” τους θρησκευτικούς ηγέτες που ασκούν πολιτική επιρροή στο ποίμνιό τους. Το κράτος, ανίκανο να κάνει κοινωνική πολιτική, παραδίδει τους φτωχούς και τους αδύνατους στον προσηλυτισμό.
Διαχωρισμός εξουσιών, που έχει να κάνει και με την Νομοθετική, την Εκτελεστική και την Δικαστική εξουσία. Σήμερα τουλάχιστον οι δύο (Νομοθετική,Εκτελεστική) είναι αλληλένδετες σε βαθμό που διευκολύνουν την διαφθορά και την εξάρτηση της μίας εξουσίας από την άλλη. Ακόμα και η αναφορά στο νέο μνημόνιο για την ανεξαρτητοποίηση της εκτελεστικής εμφανίζεται ως κάποια τιμωρία ή προσπάθεια ανάληψής της από εξωθεσμικούς παράγοντες.
Η κυβέρνηση ξεχνάει την Ευρώπη και επικεντρώνεται στο ευρώ. Στην προσπάθεια της να συναινέσει στη στήριξη ενός κοινού νομισματικού μηχανισμού που αποτυχαίνει να λειτουργήσει, προστατεύει το τραπεζικό σύστημα σε βάρος του πολίτη, αντί να προστατέψει τον πολιτισμό και το επίπεδο διαβίωσης του λαού στον οποίο οφείλει να λογοδοτεί.
Η αξιοπρέπεια δεν πρέπει να είναι μέρος των συμφωνιών αυτών που υπογράφουμε αλλά αυτών που τηρούμε, είτε είναι με τους εταίρους, είτε με τον Έλληνα πολίτη.
Δεν είναι το νόμισμα που ορίζει τον Ευρωπαίο. Η Ευρώπη ξεκίνησε πάνω απ’ όλα ως ιδέα, ως ένα σύνολο κρατών που αλληλοϋποστηρίζονται και αναπτύσσονται παράλληλα, εξελίσσονται το ένα χάρη στο άλλο. Στην παρούσα ιστορική περίοδο, κάποια κράτη αναπτύσσονται σε βάρος άλλων, πιο “αδύναμων” και η Ευρώπη έχει χάσει το νόημα και τον πρωταρχικό της στόχο. Είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε; Εκεί στηρίζουμε το μέλλον το δικό μας, μα και των επόμενων γενεών;
Έχει έρθει η στιγμή να πάρουμε υπεύθυνα και ώριμα αποφάσεις. Δεν μπορούμε να είμαστε μαριονέτες κανενός. Δεν είναι ζήτημα “εθνικής υπερηφάνειας”, “ένδοξων προγόνων” και “ιστορικού Ελληνισμού”. Είναι θέμα αξιοπρεπούς διαβίωσης, εξασφάλισης του μέλλοντος και ισότιμης θέσης ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη-μέλη ή αποστασιοποίησης από αυτήν την “ένωση”.
Σύνδεσμοι:
Τι θα ψηφιστεί
Κείμενο συμφωνίας
Διάκριση των εξουσιών
Σήμερα η ΑΕΠΙ έκανε μια μεγάλη σύλληψη, κατάφερε να πιάσει, με την βοήθεια της αστυνομίας, έναν επικίνδυνο εγκληματία. Τον Γιάννη Σωμαράκη, ιδιοκτήτη του Θεάτρου των Αγρών[1] στο Κυπαρίσσι. Ο εν λόγω “εγκληματίας” είχε το θράσος να εκτελέσει σε ανοιχτό χώρο μια εκδήλωση με μουσική και άλλα τινά.
