Category: Media

Η ημιμάθεια, λένε, είναι χειρότερη από την αμάθεια. Και έχουν δίκιο. Όταν νομίζεις ότι ξέρεις ένα θέμα, ότι κατέχεις την γνώση πάνω σε ένα θέμα ενώ δεν την έχεις, είναι χειρότερο από το να το αγνοούσες εντελώς.

Αν νομίζεις ότι ξέρεις ένα θέμα, κλείνεις την πόρτα για να μάθεις για αυτό περισσότερα. Κλείνεις την πόρτα στην γνώση και στην δυνατότητα να δεις τα πράγματα από πολλές και διαφορετικές απόψεις και να δώσεις έτσι την ευκαιρία στον εαυτό σου να δει την μεγάλη εικόνα.

Όσο όμως αφορά εσένα και … τον εαυτό σου, η ημιμάθεια παραμένει πρόβλημα του ενός. Όταν όμως είσαι πχ. ένας δημοσιογράφος, τότε η ημιμάθεια σου γίνεται πρόβλημα των πολλών. Επηρεάζεις γιατί δημοσιοποιείς την ημιμάθεια σου και αυτή γίνεται γνώση για τους πολλούς.

Σε θέματα άποψης και γνώμης είναι εντάξει να έχεις την δική σου άποψη, σε θέματα όμως γνώσης και στοιχείων θα πρέπει να βασίζεσαι σε δεδομένα. Αν τα δεδομένα σου είναι λανθασμένα πάλι είναι εντάξει αρκεί να κάνεις έρευνα και να προσπαθήσεις για να τα διορθώσεις.

Κατά καιρούς δημοσιογράφοι συντάσσουν άρθρα σε έγκριτες εφημερίδες και σε άλλα μέσα, σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα. Σχεδόν πάντα, αποφεύγουν να αναφερθούν στο πώς προέκυψαν τα πνευματικά δικαιώματα και στο πώς επηρεάζουν (αρνητικά ή θετικά) τον παγκόσμιο πολιτισμό μας.

Συνήθως αναλώνονται σε λογύδρια για την κακή πειρατεία και για τους “πανούργους” πειρατές που δεν σέβονται κανένα ιερό και όσιο και κλέβουν ασύστολα τον κόπο και τον μόχθο των δημιουργών…. και μπλα μπλα μπλα… κασέτα Νο 13.

Για να δώσουν κύρος και μια πινελιά εγκυρότητας στα άρθρα τους, αραδιάζουν διάφορους πολλαπλασιασμούς για το πόσες χιλιάδες/εκατομμύρια χάνουν οι δημιουργοί από τους τρισάθλιους πειρατές, κάνοντας τα γνωστά τους λάθη στο να αναφέρονται στους δημιουργούς και όχι στα μονοπώλια που τους εκμεταλλεύονται, να υπολογίζουν την χασούρα με την γνωστή μέθοδο του “θα”, του “ίσως” και του “άμα” και στρογγυλεύουν τους αριθμούς προσθέτοντας μερικά μηδενικά στο τέλος τους.

Ίσως αν έβαζαν για λίγο στην άκρη την ημιμάθεια τους και αφιέρωναν χρόνο στην έρευνα, να μην ήταν τόσο “απόλυτοι” με αυτά που αραδιάζουν κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα, αφήνοντας απ’ έξω τις “καλές” εταιρίες εκμετάλλευσης των πνευματικών δικαιωμάτων και τους οργανισμούς διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων, όπως πχ. την γνωστή μας ΑΕΠΙ.

Η ερευνητική δημοσιογραφία προϋποθέτει έρευνα και μάλιστα έρευνα εις βάθος και όχι επιδερμικό σκάλισμα της επιφάνειας.

Για να βοηθήσουμε λοιπόν τους αγαπητούς (κατά τα άλλα) δημοσιογράφους, τους χαρίζουμε μερικά βιβλία, έρευνες, μελέτες και ένα πολύ πρόσφατο άρθρο:

Οι Εκδόσεις/Βιβλία/Μελέτες (στο διαδίκτυο, με λίγη έρευνα, μπορούν να βρεθούν δεκάδες μελέτες και έρευνες που παρουσιάζουν δεδομένα για τα πνευματικά δικαιώματα):

• Recent Discussions on the Abolition of Patents for Invetions / Πρόσφατες Συζητήσεις πάνω στην Κατάργηση των Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας για τις Εφευρέσεις, London, Longmans, Green, Reader, and Dyer, 1869, 350 σελίδες, αγγλικά
• Against Intellectual Monopoly, από τους Michele Boldrin και David K. Levine
• COPY CULTURE in the US & Germany – (Πολιτισμός Αντιγραφής στις ΗΠΑ και στη Γερμανία), The American Assembly, University of Columbia, Joe Karaganis & Lennart Renkema, Version 1.01, 2013
• OUR DIGITAL FUTURE: A CROWDSOURCED AGENDA FOR FREE EXPRESSION, OpenMedia
• The Case for Copyright Reform / Η υπόθεση για τη μεταρρύθμιση των Πνευματικών Δικαιωμάτων (Copyright), Christian Engström & Rick Falkvinge

Και το άρθρο:

Πώς τα Πνευματικά Δικαιώματα (Copyright) εξαφανίζουν τον Πολιτισμό (How Copyright Makes Culture Disappear)

Πριν από μερικά χρόνια, γράψαμε για κάποια έρευνα από τον Paul Heald, που έκανε μια εκπληκτική δουλειά αποδεικνύοντας οπτικά το πόσο οι σημερινοί νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων βλάπτουν την διάδοση του περιεχομένου.

Το γραφικό-παρουσίαση, κλειδί σε αυτήν την έρευνα, ήταν το ακόλουθο:

Αυτό που δείχνει το συγκεκριμένο γραφικό είναι ότι, ενώ νέα βιβλία είναι διαθέσιμα προς πώληση, πολύ γρήγορα εξαντλούνται στην έκδοσή τους και βασικά δεν είναι πλέον διαθέσιμα μέχρι να φτάσουμε στο 1923, όπου τα έργα αυτά μπαίνουν στο Public Domain (Κοινό Κτήμα). Σκεφτείτε όλα αυτά τα έργα που δεν είναι πλέον διαθέσιμα για να τα αγοράσουμε κατά την διάρκεια αυτού του μεγάλου κενού που υπάρχει ανάμεσα. Ο Heald έχει από τότε ενημερώσει αυτήν την έρευνα του για να δείξει το πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα – αποδεικνύοντας έτσι το πως τα επιχειρήματα που στρέφονται εναντίον της εισόδου των πρωτότυπων έργων στο Public Domain δεν έχουν κανένα νόημα. Γκρεμίζει έτσι τα επιχειρήματα που προβάλλουν κάποιοι ότι το Public Domain θα είναι είτε “υπερ” είτε “υπο” εκμεταλλευόμενο (ναι, γίνονται και τα δύο αυτά επιχειρήματα), θέτοντας τα ως επιχειρήματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα.

Φαίνεται ότι τα πνευματικά δικαιώματα κάνουν την ίδια ζημιά, και στην Ευρώπη. Στο τελευταίο συνέδριο Chaos Communications Congress στην Γερμανία, η Julia Reda, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το Κόμμα Πειρατών Γερμανίας, έδωσε μια ομιλία για την κατάσταση του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων (ή όπως λανθασμένα λέγεται “πνευματικής ιδιοκτησίας”… λες και μπορεί να υπάρξει ποτέ ιδιοκτησία πάνω σε άυλα αγαθά πολιτισμού και στην πνευματική δημιουργία) σήμερα.

Μπορείτε να δείτε το βίντεο της ομιλίας, εδώ: 

Η ομιλία περιελάμβανε ένα γραφικό σχετικά με τα βιβλία που διατίθενται στην Ευρώπη:

Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει, είναι το ότι αυτό το γιγαντιαίο σύνολο από έργα που λείπουν, δεν θεωρείται από τους φορείς χάραξης πολιτικής (εκτός από την Reda) ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει σήμερα. Αυτή η απώλεια είναι μια τεράστια απώλεια για την κοινωνία και το κοινό και οφείλεται στα σημερινά πνευματικά δικαιώματα – και θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί με μερικές βασικές αλλαγές στην νομοθεσία, περιλαμβάνοντας μερικά πράγματα όπως, την απαίτηση καταχώρησης πνευματικών δικαιωμάτων, την μείωση της διάρκειας των πνευματικών δικαιωμάτων και (τουλάχιστον) την απαίτηση ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων να καταχωρεί ξανά το έργο περιοδικά από καιρό εις καιρόν (ανανέωση εγγραφής της κατοχής των πνευματικών δικαιωμάτων ενός έργου).

Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, πριν από τον νόμο του 1976, η νομοθεσία απαιτούσε την εγγραφή των πνευματικών δικαιωμάτων και την καταχώρηση της ανανέωσης τους (στα 26 χρόνια). Και για την συντριπτική πλειοψηφία των έργων δεν γινόταν ανανέωση, επειδή απλά δεν υπήρχε κανένα οικονομικό κίνητρο για να το πράξουν.

Ωστόσο, και παρόλο που συμβαίνει αυτό, σήμερα χορηγούνται αυτόματα πνευματικά δικαιώματα για όλα τα έργα και για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό, όχι μόνο δεν έχει νόημα, αλλά οδηγεί και σε ένα τεράστιο κενό για τον πολιτισμό μας, όπως φαίνεται από τα παραπάνω δύο γραφικά.

Αυτό είναι μια τεράστια απώλεια για την κοινωνία και τον πολιτισμό μας και θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη στην αναθεώρηση της νομοθεσίας για τα πνευματικά δικαιώματα που έχει δρομολογηθεί στην ΕΕ.

—–
Από: techdirt, “How Copyright Makes Culture Disappear“, Culture, from the to-promote-the-progress dept, by Mike Masnick, Wed, Dec 31st 2014 – 8:19am

Απάντηση στο άρθρο: “Η μάστιγα της διαδικτυακής πειρατείας” του Αιμίλιου Χαρμπή.

Ο αναχρονισμός είναι το κύριο λάθος που κάνουν “έγκριτοι” δημοσιογράφοι στα ξεπερασμένα ΜΜΕ. Χωρίς να έχουν αντίληψη του τι είναι “ψηφιακή επανάσταση” προσπαθούν να “ερμηνεύσουν” θέματα με έναν αρχαίο τρόπο. Αυτό θα μπορούσαμε να το κατανοήσουμε ως μια δυσκολία να ακολουθήσουν την τεχνολογική εξέλιξη, εκείνο όμως που δεν κατανοούμε είναι η ανυπαρξία πηγών και δεδομένων για να υποστηρίξουν τα επιχειρήματα και τις απόψεις τους, κάτι που είναι ένα από τα βασικά εργαλεία την ερευνητικής δημοσιογραφίας.

Στο άρθρο του ο κύριος Χαρμπής υποπίπτει σε δύο σοβαρά σφάλματα που κάνουν όλοι όσοι μιλάνε με αυτόν τον τρόπο για την πειρατεία.

Πρώτον, θεωρεί ότι αν κάποιος δεν έβρισκε να κατεβάσει κάτι, θα το αγόραζε. Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης υπόθεσης είναι τα νούμερα των “διαφυγόντων κερδών” από την πειρατεία να ξεπερνούν τα πραγματικά έσοδα της βιομηχανίας μουσικής και θεάματος!

Δεύτερον, θεωρεί ότι η πώληση αντεγραμμένων CD/DVD είναι το ίδιο με τον ελεύθερο διαμοιρασμό. Το πρώτο όμως θεωρείται ότι είναι ένα “οικονομικό έγκλημα” γιατί υπάρχουν διαφυγόντες φόροι, ενώ στην δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχουν καθώς δεν γίνεται κανενός είδους αγοραπωλησία.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε πώς και σε τι στοιχεία ακριβώς, στηρίζει αυτές του τις υποθέσεις, έστω κι αν αυτά τα “στοιχεία” προέρχονταν από κάποια “έγκυρη” πηγή κατευθείαν από την βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Γιατί εμείς έχουμε στοιχεία που λένε ότι η Πειρατεία όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά το αντίθετο, αυξάνει τα κέρδη μέσα από την δωρεάν διαφήμιση και από την πρακτική του “try before you buy” (δοκίμασε πριν αγοράσεις).

Μάλιστα το ατυχές παράδειγμα του Game of Thrones, δείχνει πόσο μακρυά είναι από την πραγματικότητα ο υποθετικός του συλλογισμός. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης του Game Of Thrones λέει ότι δεν πιστεύει πως η πειρατεία κάνει κακό στην τηλεοπτική σειρά (“PIRACY DOESN’T HURT GAME OF THRONES, DIRECTOR SAYS“), αντίθετα την βοηθάει γιατί έτσι όλο και περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα ενδιαφέρονται να αγοράσουν δικαιώματα προβολής για την σειρά. Και είναι λογικό. Αν δεν είχε γίνει γνωστή από την πειρατεία, ελάχιστα κανάλια θα την ζητούσαν για να την εντάξουν στο ψυχαγωγικό τους πρόγραμμα. Μάλιστα το franchise της σειράς που περιλαμβάνει χιλιάδες προϊόντα σχετικά με την σειρά, βγάζει ακόμα περισσότερα χρήματα από αυτή τη διασπορά, αφού η δωρεάν διαφήμιση δημιουργεί και μεγαλύτερο κοινό.

Ποια είναι τα στοιχεία που έχουμε εμείς στα χέρια μας; Μία έρευνα που μιλάει τεκμηριωμένα για τα πραγματικά αποτελέσματα της πειρατείας που είναι η αύξηση των πωλήσεων. Θα θέλαμε να δούμε μελέτες και όχι υποθέσεις και υποθετικούς πολλαπλασιασμούς “διαφυγόντων κερδών” από τον δημοσιογράφο. Σίγουρα το να έχει κάποιος ένα iPod, χωρητικότητας 120.000 τραγουδιών και 6.000 ταινιών δεν σημαίνει ότι αυτομάτως θα ξόδευε και 150.000 δολάρια για να το γεμίσει!!! Και όμως, η βιομηχανία του θεάματος το θεωρεί λογικό να λέει ότι, κάθε μοναδικό download (κατ’ ουσίαν αντίγραφο) της στερεί ακριβώς αυτό το ποσό, 150.000 δολάρια (απορούμε για το αν τόσα “χάνουν” ή τόσα τους “λείπουν” τελικά, από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων τους πάνω στις πνευματικές δημιουργίες του ανθρώπινου πολιτισμού).

Η έρευνα του Πανεπιστημίου Columbia που μιλάει για 30% περισσότερες αγορές από τους “πειρατές” μουσικής

Ακολουθώντας το “παράδειγμα” που θέτει στο άρθρο του, ας υποθέσουμε ότι σου αρέσει ένα τραγούδι από ένα άλμπουμ που περιέχει 10 τραγούδια. Για να αποκτήσεις το αγαπημένο σου τραγούδι, θα πρέπει να πληρώσεις και για τα 10 τραγούδια. Με τους δίσκους βυνυλίου δεν είχες άλλη επιλογή παρά να πας στο δισκοπωλείο της γειτονιάς σου και γράψεις το ένα τραγούδι (μαζί με κάποια άλλα) πληρώνοντας το κόστος της κασέτας και της εγγραφής. Σήμερα, η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν κάνει εφικτό και να μπορείς να ακούσεις όλο το άλμπουμ και να ξεχωρίσεις τα τραγούδια που σου αρέσουν, αγοράζοντας μόνο αυτά. Αυτό είναι που δεν θέλουν να καταλάβουν οι βιομηχανίες του θεάματος και να αλλάξουν τα επιχειρηματικά τους μοντέλα ακολουθώντας αυτό που θέλουν οι πελάτες τους.

Η δε γνωστή δικαιολογία της Βιομηχανίας θεάματος ότι χάνονται θέσεις εργασίας, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Μιλάνε για 375 χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας μόνο στις ΗΠΑ, την στιγμή που η Βιομηχανία Θεάματος είχε το περισσότερο 310 χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα πριν το διαμοιρασμό στο διαδίκτυο (1998)! Και φυσικά σήμερα δεν έχει μηδέν μείον 65 χιλιάδες εργαζόμενους!

Ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Το μόνο κέρδος που ως Πειρατές έχουμε από την Πειρατεία είναι στο επίπεδο της πληροφορίας και όχι του χρήματος. Η χρέωση για το διαμοιρασμό (εκτός αν γίνεται από τον ίδιο τον δημιουργό) μας βρίσκει αντίθετους. Ο κοινός πολιτισμός μας και η κουλτούρα μας δεν έχουν να κάνουν με το εμπορικό κέρδος της όποιας βιομηχανίας, έχουν να κάνουν μόνο με το κοινό όφελος που έχουμε όλοι μας από τον διαμοιρασμό τους και την διάδωσή τους, ελεύθερα και σε όλους. Αν η βιομηχανία δημιουργήσει ένα προϊόν που ο κόσμος θέλει να το αγοράσει, να μείνει ήσυχη ότι θα το αγοράσει.

Παραπομπές:

The 8 Billion Dollar iPod

(Video, “Ρομπ Ράιντ: Το iPod των 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων”, TED, 2012 · 5:11 · Filmed Mar 2012)