Ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος στους “αιώνιους” (δηλαδή τους ανενεργούς, όπως κάθε φορά τους ορίζει η κυβέρνηση) φοιτητές, είπε ότι η παραμονή τους στις βάσεις δεδομένων των πανεπιστημίων “αλλοιώνει την πραγματική εικόνα της φοιτητικής κοινότητας”. Ποια ακριβώς εικόνα αλλοιώνει όμως; Και πώς;
Η αλήθεια είναι, όπως έχουν επισημάνει πλείστοι πανεπιστημιακοί, ότι οι ανενεργοί φοιτητές, καθώς δεν δικαιούνται ουσιαστικά τίποτα, δεν επιβαρύνουν τα πανεπιστήμια, ούτε τον κρατικό προϋπολογισμό. Αποτελούν απλές καταγραφές στις βάσεις δεδομένων των πανεπιστημίων και τίποτε άλλο. Αν “καταναλώνουν” κάτι, είναι… χώρος σε σκληρούς δίσκους. Αυτό όμως η κυβέρνηση το αποκρύπτει κι επιμένει, όποτε στριμώχνεται για τη σωρεία σκανδάλων της, να ανακινεί διάφορους “στάνταρ” ηθικούς πανικούς για να συσπειρώσει την υπερσυντηρητική βάση της, που αποτελείται από φανατικούς αρνητές της πραγματικότητας και της λογικής.
Διαβάζουμε στο έγκριτο Middle East Eye[1] ότι το καθεστώς του καταδικασμένου για σωρεία κακουργημάτων Τραμπ απειλεί ανοιχτά το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αξιώνοντας την παύση όλων των δικαστικών ερευνών εναντίον του καταζητούμενου εγκληματία πολέμου Νετανιάχου και την εξαίρεση Αμερικανών και Ισραηλινών αξιωματούχων από κάθε διερεύνηση για εγκληματικές πράξεις. Το επιχείρημα, δε, του καθεστώτος Τραμπ είναι ότι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ δεν αποδέχονται τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Το επιχείρημα αυτό όμως είναι πέρα για πέρα γελοίο: ούτε η Ρωσία του Πούτιν, ούτε η Κίνα του Τζινπινγκ αποδέχονται τη δικαιοδοσία των δυο αυτών δικαστηρίων, όμως οι ΗΠΑ ασμένως αποδέχτηκαν την εκ μέρους του ΔΠΔ έκδοση διεθνούς εντάλματος σύλληψης κατά του Πούτιν. Δυο μέτρα, δηλαδή, και δυο σταθμά: ο Ρώσος εγκληματίας να διωχθεί, ο Ισραηλινός όχι – παρόλο που κανείς από τους δυο δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων. Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερος ο παραλογισμός του τραμπικού καθεστώτος.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι όλα τα προβλήματα της χώρας είναι διαχρονικά και η ίδια δεν ευθύνεται για αυτά, αλλά προσπαθεί να τα διορθώσει. Ίσως να την πιστεύαμε, αν δεν είχε ξανακυβερνήσει ποτέ και δεν είχε χρεοκοπήσει τη χώρα.
Με 114 νεκρούς σε εργατικά δυστυχήματα έκλεισε το πρώτο εξάμηνο του 2025. Ρεκόρ εικοσαετίας, με έναν στους τρεις να είναι άνω των 60 ετών. Με δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους να εργάζονται σε καθεστώς σαδιστικής εργασιακής κι οικονομικής ανασφάλειας, παίζοντας το κεφάλι τους για ένα γλίσχρο (ανεπαρκές) μεροκάματο του τρόμου, με τις αρμόδιες αρχές κυριολεκτικά ξεδοντιασμένες, τη “δικαιοσύνη” να κάνει τα στραβά μάτια και το μαχητικό, υγιή συνδικαλισμό υπό διωγμό. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης καμαρώνει για τον ουρανοξύστη που χτίζεται απέναντι από καζίνο στο Ελληνικό, δίπλα σε άλλες πολυτελείς κατοικίες για εκατομμυριούχους.
