Το Σάββατο 6 Νοέμβρη ξεσηκωνόμαστε σε όλο τον πλανήτη! Εκείνη την ημέρα εκατομμύρια άνθρωποι ετοιμάζονται να βγουν στους δρόμους ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, ενώ θα διεξάγεται η Σύνοδος του ΟΗΕ για το Κλίμα (Cop26) στη Γλασκόβη.
Μετά από τη διάσκεψη του Παρισιού το 2015 (αλλά και πολλές άλλες διασκέψεις από η δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα), οπότε και 196 χώρες δεσμεύτηκαν για τη μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη μας κατά 2 βαθμούς, χωρίς όμως να πουν πως θα το πετύχουν αυτό, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Οι διασκέψεις δεν θα σώσουν τον πλανήτη, γιατί τα λόγια και οι εισηγήσεις δεν αλλάζουν κάτι.
Η αλλαγή είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Μόνο εμείς συνειδητά μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση υποχρεώνοντας τους πολιτικούς να ακούσουν εμάς περισσότερο, παρά τα λόμπυ των πολυεθνικών βιομηχανιών.
Ο όρος “κλιματική αλλαγή” είναι πολύ επιεικής.
Πρέπει να χρησιμοποιούμε όρους όπως “κλιματική κρίση“, “κλιματική καταστροφή“, προκειμένου να περιγράψουμε την ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος μας, της βιόσφαιρας μας.
Δεν είναι ακραία καιρικά φαινόμενα αυτά που βιώνουμε με τις φωτιές, τις πλημμύρες, ή τις επιδημίες, αλλά το αποτέλεσμα της άκρατης ανάπτυξης από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση.
Από το τέλος της δεκαετίας του 1960 οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου: “Υπάρχουν όρια στην ανάπτυξη” τόνιζε η Λέσχη της Ρώμης, το 1972 (Limits to Growth).
Μισό αιώνα μετά τα λόγια και οι προειδοποιήσεις έχουν σκορπιστεί στον αέρα.
Το κόμμα Πειρατών επισημαίνει: Η ανάπτυξη είναι μια φάση της οικονομίας και όχι το νόημα, ή η ουσία της οικονομίας και της ζωής μας.
Σήμερα, χρειαζόμαστε ένα σύστημα που να βρίσκεται απέναντι από την χωρίς όρια ανάπτυξη, που θα υιοθετήσουμε συνειδητά με συγκεκριμένους όρους και αυστηρές δεσμεύσεις, αν θέλουμε να βυθιστούμε και άλλο στην αβεβαιότητα, σε επιδημίες και πανδημίες, στις μεγάλες δημογραφικές αλλαγές, τη μετανάστευση λόγω της ερημοποίησης, αλλά κατ’ επέκταση και την άνοδο του εθνικισμού και αυταρχικών καθεστώτων, των εμπορικών πολέμων.
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, μια καλή αρχή θα ήταν να κηρυχθούν το περιβάλλον, το νερό, το έδαφος, οι θάλασσες, ως κοινά αγαθά, ώστε να προστατευθούν από τον ανταγωνισμό και την υπερεκμετάλλευση.
Η φύση δεν είναι “μηχάνημα”, δεν έχει on/off για να την ενεργοποιούμε και απενεργοποιούμε όποτε θέλουμε και κυρίως, δεν ανήκει σε κάποιον ή κάποιους συγκεκριμένα, παρά σε όλη την ανθρωπότητα.
Συνεπώς, πρέπει να υπάρχει συνετή οργάνωση και διαχείριση των φυσικών κοινών αγαθών και πόρων ώστε να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα τους.
Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε άμεσα το βαθμό της αλληλεξάρτησης μας και να συνάψουμε νέες συμφωνίες που θα προέρχονται από τη βάση της κοινωνίας και όχι από την κορυφή προς τα κάτω.
