Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, αυτό που συνεχώς και κοινότυπα ακούγεται από τα χείλη των πολιτικών (ιδίως εκείνων που ανήκουν στο κατά τα φαινόμενα πρώτο κόμμα) προεκλογικά είναι η λέξη “αυτοδυναμία”.
Κάθε κόμμα που διαφαίνεται στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις ότι είναι μπροστά, έχει την ίδια πάντα “καραμέλα”, αυτοδυναμία στην βουλή, δυνατή κυβέρνηση…. και ως δια μαγείας ακόμα και οι κυβερνήσεις με αυτοδυναμία καταρρέουν ή προσφεύγουν έκτακτα σε εκλογές πριν την λήξη της θητείας τους. Να σημειώσουμε ότι η τελευταία κυβέρνηση που εξάντλησε την θητεία της ήταν του Κ. Σημίτη από 13 Απριλίου 2000 έως 10 Μαρτίου 2004.
Όλοι θέλουν την απόλυτη πλειοψηφία (150 +1 βουλευτές) στην βουλή για να κυβερνήσουν. Μα η βουλή είναι η νομοθετική λειτουργία μιας δημοκρατίας και η κυβέρνηση είναι η εκτελεστική. Το να έχει μια κυβέρνηση πλειοψηφία στην βουλή είναι σαν να μην έχουμε πλέον δημοκρατία αλλά κάτι άλλο, μια κυβερνησιοκρατία ας πούμε.
Και ποιος είναι ο αρχηγός μιας κυβέρνησης; Ο πρωθυπουργός. Που συνάμα είναι και αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, είναι βουλευτής, είναι και αρχηγός/πρόεδρος κόμματος. Με λίγα λόγια είναι ο απόλυτος μονάρχης. Αυτός διορίζει τους υπουργούς και τα μέλη της κυβέρνησης (και αυτός φυσικά τους “παραιτεί” όταν θέλει), αυτός διαγράφει βουλευτές από την κοινοβουλευτική ομάδα θέτοντάς τους ως “ανεξάρτητους” (πολλά κόμματα μάλιστα, σχεδόν όλα, έχουν εκ των προτέρων ζητήσει από τους υποψήφιους για να τους βάλουν στα ψηφοδέλτια τους, να δεσμευτούν “ηθικά” ότι αν δεν συμφωνούν με την γραμμή του κόμματος ή της κυβέρνησης ή του πρωθυπουργού, όταν γίνουν βουλευτές, θα πρέπει να παραιτούνται και να παραδίδουν την έδρα. Τελευταίο παράδειγμα η Κυβέρνηση Τσίπρα που προεκλογικά δέσμευε τους υποψηφίους με τον όρο ότι η έδρα ανήκει στην κυβέρνηση-κόμμα και όχι στους ίδιους).
Ένας άνθρωπος (με το ξεκάρφωμα ότι δεν είναι μόνος του αλλά είναι ένας από όλους μέσα στο κόμμα) κάνει ότι θέλει, αποφασίζει ποιος θα είναι ή όχι στην κυβέρνηση, αποπέμπει βουλευτές του κόμματός του (με την λογική ότι αν δεν είχαν μπει στα ψηφοδέλτια του κόμματος στο οποίο άρχεται δεν θα έβγαιναν βουλευτές, δηλ. δεν θα τους ψήφιζαν οι πολίτες) καθορίζει την πορεία του κυβερνητικού έργου, της κυβέρνησης δηλαδή που ο ίδιος όρισε και που αντί να κυβερνούν (δηλ. να διαχειρίζονται και να εκτελούν) κυβερνο-νομοθετούν δηλ. φέρνουν νόμους στο κοινοβούλιο, όπου τους ψηφίζουν οι “ελεγχόμενοι” βουλευτές της πλειοψηφίας και με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν ως κυβέρνηση, δηλ. κυβερνούν φτιάχνοντας νόμους και όχι ακολουθώντας νόμους και εκτελώντας τους.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στην δημοκρατία της Ελλάδας, που μόνο δημοκρατία δεν μπορείς να την πεις. Και ας λέει το Σύνταγμα της Ελλάδας στο ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Οργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας, ΤΜΗΜΑ Α’: Σύνταξη της Πολιτείας, Άρθρο 26, ότι:
- Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
- Η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.
- Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Αφού έτσι το έφτιαξαν και έτσι δουλεύει γιατί να το αλλάξουμε. Δουλεύει όμως; Αυτό είναι το ερώτημα.
Δυστυχώς, δεν δουλεύει. Τα 40 χρόνια μεταπολίτευσης μας έχουν οδηγήσει μέσα από αυτό το κολοβό σύστημα δημοκρατίας να έχουμε φτάσει στο χείλος του οικονομικού γκρεμού. Ο διαχωρισμός των λειτουργιών σε μια δημοκρατία έχει ως πρώτιστο ρόλο τον αλληλο-έλεγχο των τριών λειτουργιών. Η νομοθετική που παράγει του νόμους ελέγχει την κυβέρνηση (την εκτελεστική) και τροφοδοτεί την δικαστική, η δικαστική εφαρμόζει και ελέγχει την σωστή λειτουργία του κράτους δικαίου μέσα από την νομοθεσία (μηδενός εξαιρουμένου ακόμα και των στελεχών της κυβέρνησης). Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το κράτος και εκτελεί τις επιταγές των νόμων ελέγχοντας την σωστή λειτουργία του κράτους.
Όλα διασυνδέονται και όλα είναι ξεχωριστά, γιατί έτσι δεν υπάρχει συγκέντρωση εξουσίας σε λίγους ή ακόμα ακόμα και σε έναν. Οι 300 της βουλής που είναι άμεσα εκλεγμένοι από τους πολίτες, είναι ο κορμός της δημοκρατίας και δεν πρέπει να είναι υποχείριο κανενός (είτε κομμάτων, είτε των αρχηγών των κομμάτων). Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει ένας βουλευτής να γίνεται υπουργός, ποτέ όμως. Αν θέλει να γίνει υπουργός τότε θα πρέπει να παραιτείται άμεσα και αμετάκλητα από το βουλευτικό του αξίωμα. Η κυβέρνηση επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στην βουλή, μπορεί μόνο να προτείνει, μέσω των υπουργών της κάποια σχέδια νόμου.
Σε περίπτωση διάλυσης της κυβέρνησης ΔΕΝ διαλύεται η βουλή, η οποία έχει 4χρονή θητεία και δεν υπάρχει λόγος ή περίπτωση να διαλυθεί πριν από την λήξη της θητείας της.
Οι εκλογές θα έπρεπε να είναι και αυτές ξεχωριστές, διαφορετικές εκλογές για κοινοβούλιο και διαφορετικές για κυβέρνηση. Η “δεδηλωμένη”, δηλ. η ψήφος εμπιστοσύνης από την βουλή προς την κυβέρνηση έχει να κάνει μόνο με το πρόγραμμα που παρουσιάζει η κάθε κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της και με την πιστή εκτέλεση του στην συνέχεια και όχι με το εάν το πρώτο κόμμα ή τα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση έχουν ή όχι την πλειοψηφία σε αριθμό βουλευτών στην βουλή. Οι βουλευτές δεν είναι “αποκτήματα” των κομμάτων αλλά εκπρόσωποι του ελληνικού λαού ΚΑΙ μόνο του ελληνικού λαού.
Ακόμα και οι βουλευτές ελέγχονται. Από ποιους; Από τον λαό. Πώς; Με τα δημοψηφίσματα. Εκτός από την εκλογική διαδικασία κάθε τέσσερα χρόνια θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα, οι πολίτες να ξεκινούν διαδικασίες για την διενέργεια δημοψηφισμάτων. Με την συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από τους πολίτες θα μπορούσε να ξεκινά η διαδικασία για την διενέργεια δημοψηφίσματος για ένα συγκεκριμένο θέμα ή για κάποιον νόμο που έχει ψηφίσει ήδη η βουλή. Αυτό είναι εφικτό με έναν παραπλήσιο τρόπο όπως γίνεται και με τις Πρωτοβουλίες Ευρωπαίων Πολιτών της ΕΕ.
Αυτή η διαδικασία γίνεται μέσα από την συλλογή υπογραφών από το διαδίκτυο (το έγκυρο λογισμικό για την συλλογή υπάρχει ήδη και διατίθεται από τα όργανα της ΕΕ σε όποιο κράτος-μέλος το θέλει) υποστήριξης για την διενέργεια δημοψηφίσματος πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Όλη η διαδικασία υπάρχει διαθέσιμη στην ιστοσελίδα Ευρωπαϊκή Επιτροπή > Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών, το μόνο που χρειάζεται είναι η νομοθέτηση του και η προσαρμογή του στα δεδομένα της Ελλάδας (αριθμός απαιτούμενων υπογραφών, καθορισμός θεμάτων, διαδικασίες στο Κοινοβούλιο, κτλ.). Υπάρχει επίσης και το παράδειγμα της Ελβετίας με τα δημοψηφίσματα που γίνονται εκεί από το 1798 (βλ. Swiss referendums).
Έτσι λοιπόν:
- Ονομάζουν δημοκρατικό πολίτευμα αυτό που οι αντιπρόσωποι γίνονται κουφοί εκπρόσωποι ακούγοντας μόνο την εντολή του Αρχηγού και όχι των πολιτών που τους ψηφίσαν
- Το πολίτευμα που το έχουν παραμορφώσει έτσι ώστε το 20% των ψήφων να ελέγχει το υπόλοιπο 80%
- Που τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό από το 3% των ψήφων της επικράτειας δεν έχουν την συνταγματική τους αντιπροσώπευση
- Που η μέγιστη έκφραση δημοκρατίας, το δημοψήφισμα, έχει συμβουλευτικό και όχι εκτελεστικό ή/και δεσμευτικό χαρακτήρα!
Αυτά πρέπει να αλλάξουν με την συμμετοχή και ενημέρωση μας ως οφείλουμε ως πολίτες μιας δημοκρατική χώρας. Δεν είναι αρκετή η ψήφος μας κάθε 4 χρόνια (η όποτε θελήσει η εκάστοτε κυβέρνηση) και ας λένε τα παραδοσιακά κόμματα για το αντίθετο. Δεν μας χρειάζονται μετά την αποχώρησή μας από την κάλπη, όμως όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι λάθος.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
0 σχόλια