Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, αυτό που συνεχώς και κοινότυπα ακούγεται από τα χείλη των πολιτικών (ιδίως εκείνων που ανήκουν στο κατά τα φαινόμενα πρώτο κόμμα) προεκλογικά είναι η λέξη “αυτοδυναμία”.
Κάθε κόμμα που διαφαίνεται στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις ότι είναι μπροστά, έχει την ίδια πάντα “καραμέλα”, αυτοδυναμία στην βουλή, δυνατή κυβέρνηση…. και ως δια μαγείας ακόμα και οι κυβερνήσεις με αυτοδυναμία καταρρέουν ή προσφεύγουν έκτακτα σε εκλογές πριν την λήξη της θητείας τους. Να σημειώσουμε ότι η τελευταία κυβέρνηση που εξάντλησε την θητεία της ήταν του Κ. Σημίτη από 13 Απριλίου 2000 έως 10 Μαρτίου 2004.
Όλοι θέλουν την απόλυτη πλειοψηφία (150 +1 βουλευτές) στην βουλή για να κυβερνήσουν. Μα η βουλή είναι η νομοθετική λειτουργία μιας δημοκρατίας και η κυβέρνηση είναι η εκτελεστική. Το να έχει μια κυβέρνηση πλειοψηφία στην βουλή είναι σαν να μην έχουμε πλέον δημοκρατία αλλά κάτι άλλο, μια κυβερνησιοκρατία ας πούμε.
Και ποιος είναι ο αρχηγός μιας κυβέρνησης; Ο πρωθυπουργός. Που συνάμα είναι και αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, είναι βουλευτής, είναι και αρχηγός/πρόεδρος κόμματος. Με λίγα λόγια είναι ο απόλυτος μονάρχης. Αυτός διορίζει τους υπουργούς και τα μέλη της κυβέρνησης (και αυτός φυσικά τους “παραιτεί” όταν θέλει), αυτός διαγράφει βουλευτές από την κοινοβουλευτική ομάδα θέτοντάς τους ως “ανεξάρτητους” (πολλά κόμματα μάλιστα, σχεδόν όλα, έχουν εκ των προτέρων ζητήσει από τους υποψήφιους για να τους βάλουν στα ψηφοδέλτια τους, να δεσμευτούν “ηθικά” ότι αν δεν συμφωνούν με την γραμμή του κόμματος ή της κυβέρνησης ή του πρωθυπουργού, όταν γίνουν βουλευτές, θα πρέπει να παραιτούνται και να παραδίδουν την έδρα. Τελευταίο παράδειγμα η Κυβέρνηση Τσίπρα που προεκλογικά δέσμευε τους υποψηφίους με τον όρο ότι η έδρα ανήκει στην κυβέρνηση-κόμμα και όχι στους ίδιους).
Ένας άνθρωπος (με το ξεκάρφωμα ότι δεν είναι μόνος του αλλά είναι ένας από όλους μέσα στο κόμμα) κάνει ότι θέλει, αποφασίζει ποιος θα είναι ή όχι στην κυβέρνηση, αποπέμπει βουλευτές του κόμματός του (με την λογική ότι αν δεν είχαν μπει στα ψηφοδέλτια του κόμματος στο οποίο άρχεται δεν θα έβγαιναν βουλευτές, δηλ. δεν θα τους ψήφιζαν οι πολίτες) καθορίζει την πορεία του κυβερνητικού έργου, της κυβέρνησης δηλαδή που ο ίδιος όρισε και που αντί να κυβερνούν (δηλ. να διαχειρίζονται και να εκτελούν) κυβερνο-νομοθετούν δηλ. φέρνουν νόμους στο κοινοβούλιο, όπου τους ψηφίζουν οι “ελεγχόμενοι” βουλευτές της πλειοψηφίας και με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν ως κυβέρνηση, δηλ. κυβερνούν φτιάχνοντας νόμους και όχι ακολουθώντας νόμους και εκτελώντας τους.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στην δημοκρατία της Ελλάδας, που μόνο δημοκρατία δεν μπορείς να την πεις. Και ας λέει το Σύνταγμα της Ελλάδας στο ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Οργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας, ΤΜΗΜΑ Α’: Σύνταξη της Πολιτείας, Άρθρο 26, ότι:
- Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
- Η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.
- Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Αφού έτσι το έφτιαξαν και έτσι δουλεύει γιατί να το αλλάξουμε. Δουλεύει όμως; Αυτό είναι το ερώτημα.
Δυστυχώς, δεν δουλεύει. Τα 40 χρόνια μεταπολίτευσης μας έχουν οδηγήσει μέσα από αυτό το κολοβό σύστημα δημοκρατίας να έχουμε φτάσει στο χείλος του οικονομικού γκρεμού. Ο διαχωρισμός των λειτουργιών σε μια δημοκρατία έχει ως πρώτιστο ρόλο τον αλληλο-έλεγχο των τριών λειτουργιών. Η νομοθετική που παράγει του νόμους ελέγχει την κυβέρνηση (την εκτελεστική) και τροφοδοτεί την δικαστική, η δικαστική εφαρμόζει και ελέγχει την σωστή λειτουργία του κράτους δικαίου μέσα από την νομοθεσία (μηδενός εξαιρουμένου ακόμα και των στελεχών της κυβέρνησης). Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το κράτος και εκτελεί τις επιταγές των νόμων ελέγχοντας την σωστή λειτουργία του κράτους.
Όλα διασυνδέονται και όλα είναι ξεχωριστά, γιατί έτσι δεν υπάρχει συγκέντρωση εξουσίας σε λίγους ή ακόμα ακόμα και σε έναν. Οι 300 της βουλής που είναι άμεσα εκλεγμένοι από τους πολίτες, είναι ο κορμός της δημοκρατίας και δεν πρέπει να είναι υποχείριο κανενός (είτε κομμάτων, είτε των αρχηγών των κομμάτων). Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει ένας βουλευτής να γίνεται υπουργός, ποτέ όμως. Αν θέλει να γίνει υπουργός τότε θα πρέπει να παραιτείται άμεσα και αμετάκλητα από το βουλευτικό του αξίωμα. Η κυβέρνηση επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να βρίσκεται μέσα στην βουλή, μπορεί μόνο να προτείνει, μέσω των υπουργών της κάποια σχέδια νόμου.
Σε περίπτωση διάλυσης της κυβέρνησης ΔΕΝ διαλύεται η βουλή, η οποία έχει 4χρονή θητεία και δεν υπάρχει λόγος ή περίπτωση να διαλυθεί πριν από την λήξη της θητείας της.
Οι εκλογές θα έπρεπε να είναι και αυτές ξεχωριστές, διαφορετικές εκλογές για κοινοβούλιο και διαφορετικές για κυβέρνηση. Η “δεδηλωμένη”, δηλ. η ψήφος εμπιστοσύνης από την βουλή προς την κυβέρνηση έχει να κάνει μόνο με το πρόγραμμα που παρουσιάζει η κάθε κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της και με την πιστή εκτέλεση του στην συνέχεια και όχι με το εάν το πρώτο κόμμα ή τα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση έχουν ή όχι την πλειοψηφία σε αριθμό βουλευτών στην βουλή. Οι βουλευτές δεν είναι “αποκτήματα” των κομμάτων αλλά εκπρόσωποι του ελληνικού λαού ΚΑΙ μόνο του ελληνικού λαού.
Ακόμα και οι βουλευτές ελέγχονται. Από ποιους; Από τον λαό. Πώς; Με τα δημοψηφίσματα. Εκτός από την εκλογική διαδικασία κάθε τέσσερα χρόνια θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα, οι πολίτες να ξεκινούν διαδικασίες για την διενέργεια δημοψηφισμάτων. Με την συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από τους πολίτες θα μπορούσε να ξεκινά η διαδικασία για την διενέργεια δημοψηφίσματος για ένα συγκεκριμένο θέμα ή για κάποιον νόμο που έχει ψηφίσει ήδη η βουλή. Αυτό είναι εφικτό με έναν παραπλήσιο τρόπο όπως γίνεται και με τις Πρωτοβουλίες Ευρωπαίων Πολιτών της ΕΕ.
Αυτή η διαδικασία γίνεται μέσα από την συλλογή υπογραφών από το διαδίκτυο (το έγκυρο λογισμικό για την συλλογή υπάρχει ήδη και διατίθεται από τα όργανα της ΕΕ σε όποιο κράτος-μέλος το θέλει) υποστήριξης για την διενέργεια δημοψηφίσματος πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Όλη η διαδικασία υπάρχει διαθέσιμη στην ιστοσελίδα Ευρωπαϊκή Επιτροπή > Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών, το μόνο που χρειάζεται είναι η νομοθέτηση του και η προσαρμογή του στα δεδομένα της Ελλάδας (αριθμός απαιτούμενων υπογραφών, καθορισμός θεμάτων, διαδικασίες στο Κοινοβούλιο, κτλ.). Υπάρχει επίσης και το παράδειγμα της Ελβετίας με τα δημοψηφίσματα που γίνονται εκεί από το 1798 (βλ. Swiss referendums).
Έτσι λοιπόν:
- Ονομάζουν δημοκρατικό πολίτευμα αυτό που οι αντιπρόσωποι γίνονται κουφοί εκπρόσωποι ακούγοντας μόνο την εντολή του Αρχηγού και όχι των πολιτών που τους ψηφίσαν
- Το πολίτευμα που το έχουν παραμορφώσει έτσι ώστε το 20% των ψήφων να ελέγχει το υπόλοιπο 80%
- Που τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό από το 3% των ψήφων της επικράτειας δεν έχουν την συνταγματική τους αντιπροσώπευση
- Που η μέγιστη έκφραση δημοκρατίας, το δημοψήφισμα, έχει συμβουλευτικό και όχι εκτελεστικό ή/και δεσμευτικό χαρακτήρα!
Αυτά πρέπει να αλλάξουν με την συμμετοχή και ενημέρωση μας ως οφείλουμε ως πολίτες μιας δημοκρατική χώρας. Δεν είναι αρκετή η ψήφος μας κάθε 4 χρόνια (η όποτε θελήσει η εκάστοτε κυβέρνηση) και ας λένε τα παραδοσιακά κόμματα για το αντίθετο. Δεν μας χρειάζονται μετά την αποχώρησή μας από την κάλπη, όμως όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι λάθος.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
7 σχόλια
OldCola · Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 19:05
Γεια σου Τακη (μπορω να σε λεω Τακη; δεν ειδα υπογραφη!),
λες:
νομιζω οτι κανεις καποιο λαθος, ή εγω δεν καταλαβαινω καλα·
– στις εκλογες που ερχονται ειναι σαφεστατο οτι ψηφιζουμε κομμα και οχι βουλευτη,
– ακομα και οταν εχεις δυνατοτητα να βαλεις ‘σταυρο’, δεν ειναι υποχρεωτικο και το κομμα θα παρει την ψηφο
για πες μου
Αντωνης
OldCola · Παρασκευή, 4 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 17:46
anybody home?
Vassilis · Παρασκευή, 4 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 21:37
Οι εκλογές αυτές ειναι με λίστα. Δεν επιλέγεις βουλευτή αλλα εκλέγονται με την σειρά που ειναι στο ψηφοδέλτιο.
Επίσης λόγο της έλλειψης απλής αναλογικής,η ψήφος στα κόμματα που δεν θα πιάσουν το 3% μοιράζεται στα μεγαλύτερα που το περνάνε. Όποτε εσύ ψηφίζεις ένα κόμμα και η ψήφος σου πάει σε άλλο στο τέλος.
Kompeiladas · Παρασκευή, 4 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 22:21
Η μοναδική εκλογή εκπροσώπων του λαού, δηλ. βουλευτών, γίνεται σε εθνικές εκλογές. Στις κανονικές και όχι σε αυτές που είναι “επαναληπτικές” γιατί δεν συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τις τελευταίες, οι πολίτες μπορούν να διαλέξουν από ένα ψηφοδέλτιο (κόμματος ή συνδυασμού ή ανεξάρτητου υποψήφιου) και να βάλουν σταυρό σε αυτόν που επιλέγουν. Πιο άμεσα δεν γίνεται… με το υπάρχον σύστημα.
Αυτός ο εκλογικός μηχανισμός “μπάζει” από πολλές μεριές (και δεν εννοώ ότι γίνεται νοθεία) και δεν είναι ο κατάλληλος χώρος εδώ για κάνω ανάλυση. Αυτό όμως που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο είναι το ότι υπάρχουν κομματικά ψηφοδέλτια (1η επιλογή) και κομματικοί υποψήφιοι (2η επιλογή). Έτσι, ο πολίτης δεν μπορεί να επιλέξει (αν το θέλει) υποψήφιους από διαφορετικά κόμματα (στις περιφέρειες που δεν είναι μονοεδρικές). Και έτσι αναγκάζεται να επιλέξει υποψηφίους μόνο από ένα κόμμα. Υπάρχουν και άλλα “τερτίπια” που διαμορφώνουν μη ελεύθερες επιλογές για τους ψηφοφόρους.
Ένα από αυτά είναι και αυτό που αναφέρω στο άρθρο. Το ότι όταν ψηφίζουμε, ψηφίζουμε για βουλή και για κυβέρνηση, δυο διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα μεταξύ τους σε μια ψηφοφορία, σε μια επιλογή.
Και επειδή οι εκλογές είναι η βάση από όπου πηγάζουν όλες οι διαδικασίες της δημοκρατίας, με αυτούς τους τρόπους (και με αρκετούς άλλους) περιορίζουν την ελεύθερη επιλογή των πολιτών και την “κομματικοποιούν”….
OldCola · Σάββατο, 5 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 14:50
Γεια σου Kompeiladas,
Φαινεται οτι θα μπορεσουμε να συμφωνησουμε στο οτι δεν ψηφιζει ο Ελληνας βουλευτη γενικα, αλλα βουλευτη καποιου κομματος.
Κατα τη γνωμη μου αυτο δεν “μπαζει” καθολου· η επιλογη δεν ειναι προσωπου αλλα κομματικου σχεδιου, τα προσωπα ειναι σχεδον δευτερευοντα (πλην ψηφοθηρικων λογων, αλλα οι αναπληρωτες ειναι διαθεσιμοι just in case). Επιτρεπει μια καποια συνοχη στο νομοθετικο του κρατους· αλλα εχουμε προσφατο παραδειγμα, με τους “αποστατες” του ΣΥΡΙΖΑ, οτι η συνοχη ειναι σχετικη.
Ψαχνω ενα παραδειγμα χωρας οπου η ψηφος δεν ειναι κομματικη αλλα προσωπικη, εχεις κατι να μου προτεινεις;
Kompeiladas · Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 20:20
Γερμανία (κάτι στα γρήγορα) http://www.griechenland.diplo.de/Vertretung/griechenland/el/03/Deutsches__Wahlsystem__und__Bundeskanzler.html
Τώρα, οι εκλογές δεν είναι μόνο “θέμα” του τι ψηφίζεις αλλά και άλλων πραγμάτων. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να διαχωρίσουμε τις εκλογές για βουλευτές από τις εκλογές για κυβέρνηση. Στις βουλευτικές εκλογές θα είχαμε ένα ψηφοδέλτιο ανά περιφέρεια με όλους τους υποψήφιους (χωρισμένους αν το θέλεις και κατά κόμματα). Στις κυβερνητικές εκλογές θα είχαμε ένα ψηφοδέλτιο με όλα τα κόμματα και θα επέλεγες αυτό που θέλεις για κυβέρνηση.
Θα μπορούσαμε (επιτέλους) να καθιερώσουμε εκλογικούς καταλόγους ώστε να ψηφίζεις στο κοντινότερο εκλογικό τμήμα εκεί που μένεις τους τελευταίους 6 μήνες. Κατάργηση του 3%. Κατάργηση του bonus των 50 εδρών. Απλή αναλογική, κά.
Τώρα για το “προσωπική ψήφος” και όχι “κομματική”. 40 χρόνια “εκπαίδευσης” των ψηφοφόρων μας έχουν φέρει στην σημερινή διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Θεωρούμε ότι όταν πάμε να ψηφίσουμε για βουλευτές & για κυβέρνηση, το ένα και το αυτό πράγμα. Επίσης, πολλοί ψηφίζουν κόμμα-πρόγραμμα και δεν επιλέγουν (συνειδητά) υποψήφιους (πολλά ψηφοδέλτια, όταν υπάρχει σταυρός, δεν έχουν πάνω τους σταυρούς ή είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις πολλά ψηφοδέλτια με σταυρωμένα τα πρώτα ονόματα).
Ή ακολουθούμε ρητά την επιταγή του Συντάγματος (διαχωρισμός εξουσιών) ή συνεχίζουμε να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία ενώ ΔΕΝ έχουμε. Απλά είναι τα πράγματα.
OldCola · Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου, 2015 στο 16:09
Ευχαριστω για το link για τη Γερμανια· μικτο το συστημα αλλα περιεχει προσωπικη ψηφο οντως.
Για τα υπολοιπα ειμαι σχεδον αντιθετος σε ολα 🙂