Απάντηση στο άρθρο: “Η μάστιγα της διαδικτυακής πειρατείας” του Αιμίλιου Χαρμπή.
Ο αναχρονισμός είναι το κύριο λάθος που κάνουν “έγκριτοι” δημοσιογράφοι στα ξεπερασμένα ΜΜΕ. Χωρίς να έχουν αντίληψη του τι είναι “ψηφιακή επανάσταση” προσπαθούν να “ερμηνεύσουν” θέματα με έναν αρχαίο τρόπο. Αυτό θα μπορούσαμε να το κατανοήσουμε ως μια δυσκολία να ακολουθήσουν την τεχνολογική εξέλιξη, εκείνο όμως που δεν κατανοούμε είναι η ανυπαρξία πηγών και δεδομένων για να υποστηρίξουν τα επιχειρήματα και τις απόψεις τους, κάτι που είναι ένα από τα βασικά εργαλεία την ερευνητικής δημοσιογραφίας.
Στο άρθρο του ο κύριος Χαρμπής υποπίπτει σε δύο σοβαρά σφάλματα που κάνουν όλοι όσοι μιλάνε με αυτόν τον τρόπο για την πειρατεία.
Πρώτον, θεωρεί ότι αν κάποιος δεν έβρισκε να κατεβάσει κάτι, θα το αγόραζε. Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης υπόθεσης είναι τα νούμερα των “διαφυγόντων κερδών” από την πειρατεία να ξεπερνούν τα πραγματικά έσοδα της βιομηχανίας μουσικής και θεάματος!
Δεύτερον, θεωρεί ότι η πώληση αντεγραμμένων CD/DVD είναι το ίδιο με τον ελεύθερο διαμοιρασμό. Το πρώτο όμως θεωρείται ότι είναι ένα “οικονομικό έγκλημα” γιατί υπάρχουν διαφυγόντες φόροι, ενώ στην δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχουν καθώς δεν γίνεται κανενός είδους αγοραπωλησία.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε πώς και σε τι στοιχεία ακριβώς, στηρίζει αυτές του τις υποθέσεις, έστω κι αν αυτά τα “στοιχεία” προέρχονταν από κάποια “έγκυρη” πηγή κατευθείαν από την βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Γιατί εμείς έχουμε στοιχεία που λένε ότι η Πειρατεία όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά το αντίθετο, αυξάνει τα κέρδη μέσα από την δωρεάν διαφήμιση και από την πρακτική του “try before you buy” (δοκίμασε πριν αγοράσεις).
Μάλιστα το ατυχές παράδειγμα του Game of Thrones, δείχνει πόσο μακρυά είναι από την πραγματικότητα ο υποθετικός του συλλογισμός. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης του Game Of Thrones λέει ότι δεν πιστεύει πως η πειρατεία κάνει κακό στην τηλεοπτική σειρά (“PIRACY DOESN’T HURT GAME OF THRONES, DIRECTOR SAYS“), αντίθετα την βοηθάει γιατί έτσι όλο και περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα ενδιαφέρονται να αγοράσουν δικαιώματα προβολής για την σειρά. Και είναι λογικό. Αν δεν είχε γίνει γνωστή από την πειρατεία, ελάχιστα κανάλια θα την ζητούσαν για να την εντάξουν στο ψυχαγωγικό τους πρόγραμμα. Μάλιστα το franchise της σειράς που περιλαμβάνει χιλιάδες προϊόντα σχετικά με την σειρά, βγάζει ακόμα περισσότερα χρήματα από αυτή τη διασπορά, αφού η δωρεάν διαφήμιση δημιουργεί και μεγαλύτερο κοινό.
Ποια είναι τα στοιχεία που έχουμε εμείς στα χέρια μας; Μία έρευνα που μιλάει τεκμηριωμένα για τα πραγματικά αποτελέσματα της πειρατείας που είναι η αύξηση των πωλήσεων. Θα θέλαμε να δούμε μελέτες και όχι υποθέσεις και υποθετικούς πολλαπλασιασμούς “διαφυγόντων κερδών” από τον δημοσιογράφο. Σίγουρα το να έχει κάποιος ένα iPod, χωρητικότητας 120.000 τραγουδιών και 6.000 ταινιών δεν σημαίνει ότι αυτομάτως θα ξόδευε και 150.000 δολάρια για να το γεμίσει!!! Και όμως, η βιομηχανία του θεάματος το θεωρεί λογικό να λέει ότι, κάθε μοναδικό download (κατ’ ουσίαν αντίγραφο) της στερεί ακριβώς αυτό το ποσό, 150.000 δολάρια (απορούμε για το αν τόσα “χάνουν” ή τόσα τους “λείπουν” τελικά, από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων τους πάνω στις πνευματικές δημιουργίες του ανθρώπινου πολιτισμού).
Η έρευνα του Πανεπιστημίου Columbia που μιλάει για 30% περισσότερες αγορές από τους “πειρατές” μουσικής
Ακολουθώντας το “παράδειγμα” που θέτει στο άρθρο του, ας υποθέσουμε ότι σου αρέσει ένα τραγούδι από ένα άλμπουμ που περιέχει 10 τραγούδια. Για να αποκτήσεις το αγαπημένο σου τραγούδι, θα πρέπει να πληρώσεις και για τα 10 τραγούδια. Με τους δίσκους βυνυλίου δεν είχες άλλη επιλογή παρά να πας στο δισκοπωλείο της γειτονιάς σου και γράψεις το ένα τραγούδι (μαζί με κάποια άλλα) πληρώνοντας το κόστος της κασέτας και της εγγραφής. Σήμερα, η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν κάνει εφικτό και να μπορείς να ακούσεις όλο το άλμπουμ και να ξεχωρίσεις τα τραγούδια που σου αρέσουν, αγοράζοντας μόνο αυτά. Αυτό είναι που δεν θέλουν να καταλάβουν οι βιομηχανίες του θεάματος και να αλλάξουν τα επιχειρηματικά τους μοντέλα ακολουθώντας αυτό που θέλουν οι πελάτες τους.
Η δε γνωστή δικαιολογία της Βιομηχανίας θεάματος ότι χάνονται θέσεις εργασίας, μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Μιλάνε για 375 χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας μόνο στις ΗΠΑ, την στιγμή που η Βιομηχανία Θεάματος είχε το περισσότερο 310 χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα πριν το διαμοιρασμό στο διαδίκτυο (1998)! Και φυσικά σήμερα δεν έχει μηδέν μείον 65 χιλιάδες εργαζόμενους!
Ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Το μόνο κέρδος που ως Πειρατές έχουμε από την Πειρατεία είναι στο επίπεδο της πληροφορίας και όχι του χρήματος. Η χρέωση για το διαμοιρασμό (εκτός αν γίνεται από τον ίδιο τον δημιουργό) μας βρίσκει αντίθετους. Ο κοινός πολιτισμός μας και η κουλτούρα μας δεν έχουν να κάνουν με το εμπορικό κέρδος της όποιας βιομηχανίας, έχουν να κάνουν μόνο με το κοινό όφελος που έχουμε όλοι μας από τον διαμοιρασμό τους και την διάδωσή τους, ελεύθερα και σε όλους. Αν η βιομηχανία δημιουργήσει ένα προϊόν που ο κόσμος θέλει να το αγοράσει, να μείνει ήσυχη ότι θα το αγοράσει.
Παραπομπές:
The 8 Billion Dollar iPod
(Video, “Ρομπ Ράιντ: Το iPod των 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων”, TED, 2012 · 5:11 · Filmed Mar 2012)
0 σχόλια